Sara Louisa Oberholtzer, Wstęp
Jak wonne fiołki wschodzą wiosną,
Tak przyszedł do mnie rytm pogodny,
Może nie silny i nie święty,
Ale jak słońca blask swobodny.
Dla was zebrałam, przyjaciele,
Ten skromny bukiet polnych kwiatów,
Wierząc, że da czyjemuś życiu
Cudowną woń bajecznych światów.
Proszę, przyjmijcie go łaskawie,
Nie myślcie, że ja go przeceniam.
To tylko bukiet polnych fiołków
Rzucony w górę od niechcenia.
(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)
Sara Louisa Oberholzer, Poranek
Popatrz uważnie na poranek! Popatrz raz i nie przeocz tego,
Jak duchy budzą się do życia, co ukrywały się w otchłaniach.
Popatrz, dzień złoty się wyrywa radośnie z ramion snu mocnego
I, przeciągając się wygodnie, uwalnia się od rozespania.
Podnosi diamentowe berło nad latem, które wyszło z lasu,
Dotyka nim wystawionego na światło słońca jego czoła,
A cała wielka chwała, którą otrzymał od hojnego czasu,
Wybucha nagle bujnym pięknem, które rozsiewa się dokoła.
(tłum. Wiktor J. Darasz, 2020)
Sara Louisa Oberholzer, Małe mielizny (Little Sand-Bars)
Pełny skał groźnych, raf i mielizn podwodnych jest ocean życia.
I bardzo umiejętnie trzeba sterować pod błękitem nieba,
By na podmorskiej jakiejś grani swego okrętu nie pogrzebać
Każdego dnia, w godzinie każdej niebezpieczeństwo nam zagraża.
Stale możemy zboczyć z kursu, możemy nadziać się na rafy,
Morze żeglarzom nie wybacza takiej pomyłki albo gafy.
Małe kłopoty, małe łachy sypkiego piachu drzemią w morzu,
To tu, to tam zdradliwa skała pod chwiejną się powierzchnią chowa.
I uczą nas, że nie na próżno Bóg nas odwagą obdarował
I cierpliwością, wytrwałością, rozwagą i opanowaniem.
Zawołaj głośno do sternika, niech tych podwodnych wydm unika!
Ty pilnuj żagli! Płyńcie prosto! Niech nic was złego nie spotyka!
Doprowadź statek swój bezpiecznie do portu i stań przy nabrzeżu.
Po długim, niebezpiecznym biegu swą suchą stopą stań na brzegu,
Gdzie nie ma mielizn, raf szczerzących szpiczaste zęby w skał szeregu.
(tłum. Wiktor J. Darasz, 2021)