Απο την ομαδα της Εταιρειας στο Viber - 7

/

Σαρμα

/

Ασκηση: Ο αμερικανος συνθετης John Cage λεει: “No one can have an idea once he really starts listening.” Πως μπορει αυτο να αφορα τη δουλεια μας;

/

Γνωριζουμε παρα πολλα και πιστευουμε πολυ γρηγορα για να μπορεσουμε να εξοικειωθουμε με ενα ορθα εμπειραθεν ερωτημα. Προς τουτο χρειαζεται το δυναμικο να θαυμαζεις εμπρος στο Απλο και αυτον τον θαυμασμο να τον δεχτεις ως τοπο διαμονης. Martin Heidegger, Aletheia (Ηρακλειτος, αποσπασμα 16) 

/

Η αναφορα στην διαχρονικη / διαπολιτισμικη καταπιεση των γυναικων συνηθως δεν παιρνει υποψη οτι καταπιεζω ακριβως εκεινο που με απειλει. Τοτε η καταπιεση θα ειχε αμυντικο χαρακτηρα.

Με ποιον τροπο μπορει η γυναικα να ειναι απειλητικη; 

Μια απαντηση στο βιβλιο της κλασσικης φιλολογου και ποιητριας Anne Carson "Men in the Off Hours", κεφαλαιο "DIRT AND DESIRE: ESSAY ON THE PHENOMENOLOGY OF FEMALE POLLUTION IN ANTIQUITY" 

/

Χθες στην Ομαδα Μελετης αναφερα ενα στιγμιοτυπο απο τους "Αχαρνης" του Αριστοφανη. Την κωμωδια μελοποιησε ο Διονυσης Σαββοπουλος σε μια απο τις πιο επιτυχημενες συνθεσεις του. 

/

[Αναφέρεται συχνά στις συζητήσεις μας, και στα κείμενα του Χάιντεγκερ, η έννοια της αυθεντικότητας. Η αυθεντικότητα μάλλον προϋποθέτει  το να βρεις «αυτό που πραγματικά είσαι» χωρίς να καθορίζεσαι από τα κριτήρια, τις επιθυμίες, τους τρόπους ζωής των πολλών. Και φαίνεται ότι κάτι τέτοιο συνδέεται με την αναγνώριση, αποδοχή, υπενθύμιση του πεπερασμένου της ύπαρξης σου.

Και εδώ βέβαια προκύπτει ένα ζήτημα: ο εαυτός στη διάρκεια της ατομικής του πορείας, συγκροτείται εσωτερικεύοντας τις φωνές, τις επιρροές, τους τρόπους των άλλων-και  βέβαια αναπλάθοντας τα. Η συνείδηση, έγραφε ο Vygotsky, είναι η κοινωνική επαφή του ανθρώπου με τον εαυτό του. Και γενικά, ο,τι και να κάνεις τελικά αναπαράγεις τον έναν ή τον άλλο κοινωνικό τρόπο ύπαρξης.  Αναπόφευκτα υποκύπτεις σε συμβάσεις . Σαν  το Εγώ να μένει πάντα ένας Άλλος. 

Τί σημαίνει λοιπόν αυθεντικότητα;‘Ισως τελικά να μπορούμε μονάχα να την προσεγγίσουμε  σαν ένα διαρκές ερώτημα, σαν ένα κάλεσμα για επαγρύπνηση, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει οριστική απάντηση.]

Συμπληρωματικα στην απαντηση της κυριας … : Η "αυθεντικοτητα" ερχεται στην αντιπαραβολη με το "Κανεις". Σε αντιθεση με την ακριτη παραδοση στον "κοινο νου", συμβαινει ενα ξυπνημα μεσα απο αυτο που ο Χ. αποκαλει "φωνη της συνειδησης" (Gewissensruf) και που δεν εννοειται ηθικολογικα. Μαλιστα στα γερμανικα η λεξη "φωνη" (Ruf) εχει τον χαρακτηρα του καλεσματος. Οπωσδηποτε: Η "αυθεντικοτητα" δεν ειναι χαρακτηριολογικο χαρακτηριστικο. Και οπωσδηποτε το ζευγος "αυθεντικο / αναυθεντικο" να μην συγχεεται με το ζευγος "υγεια / νευρωση".

[Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι η αυθεντικότητα είναι κάτι που έρχεται σε στιγμές; 'Ισως κάτι που αναδύεται σε σχέση με κάποια συμβάντα που δημιουργούν μια τομή στο χρόνο, μας αλλάζουν, και δημιουργούν ένα "πρίν" και ενα "μετά" γύρω από αυτα; Αναρωτιέμαι.]

Αν ειναι να χρησιμοποιησουμε αυτην τη λεξη ετσι οπως την ακουει ο Χ., πρεπει να πουμε οτι στο Ειναι και Χρονος εχει οντολογικο χαρακτηρα, δηλαδη ονομαζει τροπους με τους οποιους το Dasein ειναι καθεαυτο. Ονομαζει, μαζι με την αναυθεντικοτητα, τροπους του Ειναι του Dasein, οχι τροπους ζωης, εμπειριας, σχεσεων, ζωης.

"Αυθεντικοτητα" ειναι η πιασαδικη μεταφραση στα αγγλικα, μια επιτυχημενη αμερικανια καθως ανοιγει ελευθερο πεδιο να την ακουσει κανεις οπως θελει - περιλαμβανομενων και ανθρωπων του συναφιου μας. 

Οπως ειπωθηκε επανειλημμενα, η γερμανικη λεξη (Eigentlichkeit) αφορα το ιδιον του dasein, αυτο που του προσιδιαζει, και γι' αυτο θα της ταιριαζε περισσοτερο η (αταιριαστη) λεξη ιδιο-τητα. 

Ανηκει στο πεδιο αυτου που ο Χ. στο ΕκΧ ονομαζει Jemeinigkeit (το εκαστοτε δικο μου, εκαστοτητα). Τουτο μας εμποδιζει να εκφερουμε κρισεις για την αυθεντικοτητα / αναυθεντικοτητα μιας συμπεριφορας ενος αλλου. Μπορω να το γνωριζω, ενδεχομενως, εγω και μονον εγω.

Ο ιδιος ο Χ. απομακρυνθηκε απο αυτο το ονομα. Στο εργο του δεν εμφανιζεται πλεον σχεδον πουθενα, ουτε καν στα "Σεμιναρια του Zollikon".

/

Ο θεραπευτης ας δοκιμασει, τις σκηνες που ανοιγονται σ' αυτα που ακουει, να τις συγκρατει οπως καπου ενας ζωγραφος, η φωτογραφος. Αυτος ο συγκρατημος ειναι που αφηνει χρονο, επιτρεπει μια κατοικηση στις σκηνες, μια συν-κατοικηση τους με τον ανθρωπο μας. Και τοτε τα λογια, αν εχει λογια να ειπωθουν, ερχονται απο μονα τους.

/

Στην αρχη των Σεμιναριων του Zollikon ο Heidegger λεει τα εξης: "Πρεπει παντα να λαμβανεται υποψη: δυο τροποι εμφανειας: 1. 'Βλεπουμε' το υπαρχον τραπεζι - οντικα εμφανες. 2. 'Βλεπουμε' επισης οτι η υπαρξη δεν ειναι συσταση του τραπεζιου ως τραπεζιου: οτι ομως και παλι λεγεται η υπαρξη του τραπεζιου οταν λεμε, το τραπεζι ειναι - οντολογικα εμφανες. /// Ερωτηση: Και τι μας αφορα ως θεραπευτες το "οντολογικο";

[Νομίζω  μας αφορά ,καθώς  στην Θ. ο αναλυόμενος αποκαλύπτει τον εαυτό του ,την ύπαρξη του, πως συνδεεται και υπάρχει στον κόσμο ,που είναι οντολογικά.Το οντικο δεν υπάρχει χωρίς το οντικολογικο.]

"Ο αναλυομενος αποκαλύπτει τον εαυτό του ,την ύπαρξη του, πως συνδεεται και υπάρχει στον κόσμο". Πως ο αναλυομενος αποκαλύπτει τον εαυτό του; Μιλωντας για γονεις, παιδια και συντροφους, για τη μερα του στο σπιτι και τη δουλεια του, για την διαθεση του εδω κι εκει κλπ. Ολα αυτα ειναι οντικες συνθηκες. Αντιστοιχα με το παραδειγμα του τραπεζιου, αφορουν το τι και το πως μιας συμπεριφορας: την αναφορα μας, κατα μονας η απο κοινου, σε πραγματα. Αντιστοιχα και παλι με το τραπεζι, το οντολογικο αφορα το Ειναι του ανθρωπου, το οποιο ο Heidegger αποκαλει Da-sein, και καπου παραφραζει ως "εν-σταση στο ανοικτο του Αιθριου" (το πραγματευομαστε στην Ομαδα Μελετης).

[Σκέφτομαι φωναχτά: θα έλεγα  ότι η θεραπεία εχει σαν στόχο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μας κάνει να θέτουμε τα (οντολογικά) ερωτήματα με άλλο τρόπο, μέσα από τον οποίο δε θα παραλύουμε ή θα υποφέρουμε λιγότερο.]

Ως "νοημα της ζωης" εννοουμε συνηθως κατι το οποιο μπορει, ως ζητουμενο, να δινει στη ζωη μας προσανατολισμο, κατευθυνση, εκπληρωση και ματαιωση. Παραδειγματα: ο ερωτας, τα χρηματα, η δυναμη, η επιδοση, τα παιδια, η απολαυση, η οποια ηθικη, η οικολογια κλπ. Αυτα, και τα συναφη, ως τροποι αναφορας στα πραγματα, εχουν τον χαρακτηρα του ανωτατου οντος, το οποιο ετσι καθοριζει και διαμορφωνει την σχεση προς τα παντα. Κινουμαστε παντα στο πεδιο του οντικου.

[Οντικό είναι το να σχετίζομαι κακοποιητικά. Οντολογικό είναι το ότι σχετίζομαι. Το άνοιγμα στο οντολογικό εμφανίζει την κακοποίηση ως μια δυνατότητα του σχετίζεσθαι. Ακολούθως αναδύεται φυσικά το ερώτημα του πώς πήρε την τροπή που πήρε το σχετίζεσθαι σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο.]

Δεν βλεπω γιατι μια οντικη σχεση ειναι οπωσδηποτε κακοποιητικη. Πραγματι το "οτι σχετιζομαι" ειναι οντολογικη αποφανση, αυτη που ο Heidegger αποκαλεσε Συνειναι - αφορα μια διασταση του Ειναι του Dasein. Το Συνειναι ειναι ο "ορος της δυνατοτητας", χαρη στον οποιο βρισκουμε τον εαυτο μας εξαρχης μεχρι τελους σε μια σχεση.

[...]

Η ερωτηση λοιπον παραμενει: Πως μας αφορα ως θεραπευτες το οντολογικο; Δηλαδη ο αναστοχασμος επανω στο Ειναι του ανθρωπου, ο αναστοχασμος επανω στο Ειναι; Και οταν ακριβως αυτο δεν μπορει ποτε να ειναι θεμα της θεραπευτικης συναντησης; 

Μας αφορα διοτι παντα, ειτε το γνωριζουμε ειτε οχι, ειμαστε καταμεσις στο οντολογικο, δηλαδη: σε μια ορισμενη εννοηση του Ειναι. Θυμιζω επιτροχαδην τον λογο του Heidegger για την "ιστορια του Ειναι", που συζητηθηκε ηδη στην Ομαδα Μελετης: ... cogito, υποκειμενο-αντικειμενο, συνειδηση, αρχη του αποχρωντος λογου, βουληση, πληροφορια και τεχνικη κλπ.

Στην ψυχοθεραπεια ο πρωτος που κινηθηκε σ' αυτον τον δρομο ηταν ο Ludwig Binswanger, η κριτικη του οποιου στον Freud δεν αφορουσε αυτο κι εκεινο το σημειο της θεωριας του αλλα την θεωρηση του ανθρωπου, καλυτερα: του Ειναι του ανθρωπου, η οποια ανοιγει στον Freud τον δρομο για την αναπτυξη μιας τετοιας θεωριας. (Βλ. στην ιστοσελιδα μου: Ludwig Binswanger, "Η αντιληψη του ανθρωπου απο τον Freud"). 

Το εχουμε συζητησει πολλες φορες, πως το οντολογικο, που διανοιγει τον δρομο π.χ. για την εμφαση στο Εγω στο σχημα υποκειμενου-αντικειμενου, στην  αιτιοκρατικη σκεψη, στην διασταση μεσα-εξω, στην επιταγη της βουλησης και της δυναμης κλπ., μπορει να διαμορφωνει ενα τοξικο περιβαλλον.

Τοτε το ζητουμενο, για τον θεραπευτη πρωτα, θα ηταν μια, οχι βεβαια χριστιανικα εννοουμενη "μετα-νοια", ενα λυσιμο δηλαδη απο το πεδιο βαρυρητας των μορφων του Ειναι και της τοξικοτητας τους. Στον πελατη μας μια τετοια "μετανοια" θα περασει, σε αλλοτε αλλον βαθμο, αρρητα.

[Είναι δυνατή μια εμπειρία του οντολογικού, κι αν ναι, με ποιο τρόπο και πώς θα διέφερε από μια εμπειρία του οντικού; Αν δεν είναι δυνατή η εμπειρία του, πώς συμβαίνει η πρόσληψή του από εμάς;]

Στο ιδιο σημειο των Σεμιναριων του Zollikon ο Heidegger συνεχιζει: "Τα μη αντιληπτα, οντολογικα φαινομενα ηδη εξαρχης εχουν δειχθει  αναγκαστικα πριν απο τα αντιληπτα φαινομενα, για αυτα. Πριν μπορεσουμε να αντιληφθουμε ενα τραπεζι, πρεπει ηδη να εχουμε προσλαβει το οτι υπαρχει κατι σαν παρουσια. Τα οντολογικα φαινομενα ειναι λοιπον ιεραρχικα τα πρωτα, ομως ως προς το να εννοηθουν και να ιδωθουν, ειναι τα δευτερα."

Στο ιδιο σημειο ακομη:

"Αναγνωριζουμε στο τραπεζι την υπαρξη [δηλ. το Ειναι του οντος τραπεζι] και συναμα αρνουμαστε στο τραπεζι την υπαρξη ως συσταση του. Στον βαθμο που αυτο συμβαινει, προφανως πρεπει να εχουμε στο οπτικο μας πεδιο την υπαρξη, να την 'βλεπουμε'. Ομως δεν την 'βλεπουμε' οπως το τραπεζι. Ομως δεν μπορουμε και να πουμε κατευθειαν τι θα πει εδω υπαρξη. Το 'βλεπω' εχει διπλη σημασια: οπτικα αισθητηριακο βλεπω και 'βλεπω' με την εννοια του 'διαβλεπω'."

[Θα μπορούσαμε να πούμε πως η σκέψη διαχωρίζει το οντικο από το οντολογικο; η διάνοια ανοίγει το δρόμο για τη λήθη του είναι;]

Καταρχην δεν θα χρειαζονταν να διευκρινισουμε τι εννοουμε με το "σκεψη";

[...]

Μιλατε για "ληθη του Ειναι". Οπως αναφερθηκε στα προσφατα σεμιναρια, η "ληθη" εδω δεν σημαινει κατι που ξεχνω, αλλα το κρυμμενο απο την φυση του. Το Ειναι ως Ειναι, ακριβως επειδη δεν ανευρισκεται μεταξυ των οντων, παραμενει κρυμμενο. Ετσι στην εκφραση "ληθη του Ειναι" η γενικη "του Ειναι" ειναι γενικη υποκειμενικη: στο Ειναι ανηκει να μενει αποσυρμενο, λανθανον. Το να γινεται η αποσυρση, η ληθη εμπειρατη ΩΣ ληθη, ειναι το συμβαν της α-ληθειας.

[...]

Μπορειτε να το δειτε και στο ονομα του θανατου: Οπως με τον υπνο δεν εχω συνειδηση του οτι με παιρνει ο υπνος, ετσι και με τον θανατο δεν μπορω ποτε να εχω συνειδηση του οτι πεθαινω. Για τον θανατο λοιπον δεν μπορω να πω τιποτα. Ο,τι και να πω (ταξιδι, ξεκουραση, οδυνη, μοναξια, τιμωρια κλπ.) ειναι ολα πραγματα της ζωης καθως στον θανατο, ειπαμε, πεθαινει και καθε Εγω που θα ειχε την δυνατοτητα να εμπειραθει το ενα και το αλλο. Ο θανατος λοιπον, ως θανατος, υπαρχει επισης μονο ως αποσυρομενος, κι αυτος - ενα ονομα για την ληθη. Στον βαθμο που μας ειναι δυνατη αυτη η εμπειρια του θανατου, εχουμε και παλι μια εμφανιση της ληθης ως ληθης: α-ληθευση.

[...]

Προφανως αυτη η εμπειρια του Ειναι, του θανατου, ειναι αλλης ταξης εμπειρια απο εκεινη των αισθητηριακα παροντων πραγματων, την εμπειρια, αν ειναι να μεινουμε σ' αυτα τα ονοματα, των οντικων πραγματων. Ειναι μια εμπειρια για την οποια, οπως ειπωθηκε και στο σεμιναριο, καποτε, ενδεχομενως, τα ματια ανοιγουν.

[Σκέψη με την έννοια της κατανόησης της αντικείμενοποιησης . Άρα σε ότι μας αφορά και θεραπευτικά η στάση μας οι ερωτήσεις μας ίσως να βρίσκονται έτσι σε ένα κλίμα θαυμασμού ή α ποριας για το λανθανον;]

"Αληθινά μιλάει όποιος μιλάει σκιές." Paul Celan, ΜΙΛΑ ΚΙ ΕΣΥ. 

/

Η απατη της Ενσυναισθησης: Τους πολλους δεν τους συγκινει αυτο που συνεβη στα Τεμπη. Τους συγκινει η ιδεα οτι θα μπορουσε να συμβει στο παιδι / συντροφο / φιλο τους.

…

Για του λογου το αληθες, απο συνεντευξη του Σαββα Σαββοπουλου: "Ανείπωτη. Είναι αυτό που λέμε συνέχεια για αυτή την τραγωδία, την καταστροφή. Δεν μπορείς να μιλήσεις. Αυτό που συμβαίνει στις μαζικές καταστροφές είναι ότι τα θύματα είναι άνθρωποι που θα μπορούσαμε και εμείς να είμασταν στη θέση τους. Τα παιδιά μας. Ταυτιζόμαστε μαζί τους." - Αυτη η νοοτροπια ειναι αυτοαναφορικη. Ποτε δεν θα ενδιαφερονταν να απεγκλωβισει κοσμο απο ΕΚΕΙΝΑ τα βαγονια, να δωσει αιμα για ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους τραυματιες.

/

Ο Miles Groth, απο την αμερικανικη εταιρεια, ανακοινωσε στο FB την δημοσιευση ενος βιβλιου του με τον τιτλο "WHY AFTER ALL NOT?": INTRODUCTION TO DASEINANALYSIS. 

Η εκφραση "Και γιατι οχι;" ηταν κλασσικη ατακα του Medard Boss και την χρησιμοποιουσε σε αντιπαραβολη με το φροϋδικο "Γιατι;", αλλα και γενικοτερα σε περιπτωσεις που ανθρωποι θεωρουσαν οτι το ενα και το αλλο τους απαγορευεται.

"Και γιατι οχι;" Με μια τετοια ερωτηση / ενθαρρυνση ο θεραπευτης αναλαμβανει τον ρολο ενος ο οποιος μπορει να επιτρεπει, να δινει την αδεια, να εμφανιζεται ως ο ελευθερος, ο κλειδουχος που ανοιγει και στον ασθενη του την πορτα της ελευθεριας. 

Περιττο να ειπωθει οτι ετσι ο "ασθενης" ωθειται σε μια σχεση οπου η οποια ελευθερια του εξαγοραζεται με την υποτελεια και την ανελευθερη εξαρτηση απο τον υπεροπτη θεραπευτη.

Δεν μου είναι ξεκάθαρο με ποιον τροπο η ερώτηση "γιατί όχι" τοποθετεί τον θεραπευτή σε μια θέση ήρωα/υπερόπτη κ δεν μπορεί να ιδωθεί απλα σαν μια ερώτηση που δίνει την δυνατότητα στον θεραπευόμενο να προσεγγίσει προοπτικές που μέχρι τότε να του ήταν άγνωστες. Θα μπορούσατε να μου το εξηγήσετε;

Επίσης, θεωρώ ότι το "γιατι οχι" στην ερώτηση "γιατί σε μένα"; μπορεί να συντελέσει να δει ο θεραπευομενος τα πράγματα με μια πιο "προσγειωμένη" ματιά

Το "και γιατι οχι;" υποβαθμιζει το "οχι" και το παρακαμπτει, σαν να λεει "Μα φυσικα μπορεις, γιατι οχι;". Το "οχι" τοτε υπερνικαται καθοσον μπαινει στο παιχνιδι η "βαρυτητα" του λογου του ειδημονος που εγγυαται την καλη εκβαση.

/

Οταν λες "εκανα λαθος", αναλαμβανεις αυτο που εκανες. Οταν λες "συγγνωμη", ζητας απο τον αλλο να σου το ξεπλυνει.

Στο έκανα λάθος ακούω εμένα. Στην συγγνώμη περιλαμβάνεται και Άλλος. Θέλετε να μας πείτε περισσότερα για αυτό που γράφετε;

Στο "εκανα λαθος" το χρεωνομαι. Στο συγνωμη ζητω απο τον αλλο να με ξεχρεωσει, να ξεγινει ο,τι εγινε.

Στα δικά μου μάτια, μόνο αν έχω πει ένα 'έκανα λάθος' μπορώ να ζητήσω μια ειλικρινή συγγνώμη που ζητά κάτι και από τον Άλλο και του δίνει και την δυνατότητα να μην μας συγχωρέσει. Στο έκανα λάθος, είμαι αυτάρκης και ξεκαθαρος μεν, αλλά δεν περιμένω τίποτα από τον Άλλο.

Το "λαθος" μπορει, με τον καιρο, να ξεχαστει. Δεν νομιζω οτι εναποκειται στην βουληση καποιου να "συγχωρεσει", δεν ειναι στο χερι του.

/

Χθες στην Ομαδα Μελετης εγινε λογος για την τυχη. Εδω ενα σχετικο παλιο κειμενο. 

/

ΑΠΡΑΞΙΑ

Η απραξια δεν ειναι παντα αδρανεια και ακινησια. Συνηθως εκδηλωνεται ως αναστολη της πραξης, καποτε ομως εκφραζεται και ως εργο.

Στο εργο, αυτο που αναστελλεται ειναι το "για να...", η πραξη που αποβλεπει καπου, που ειναι καθηλωμενη στην προοπτικη, στον σκοπο, στον στοχο.

Η πραξη αναστελλεται εκει που ο σκοπος χανεται. 

Τοτε:

- Το περπατημα γινεται χορος

- Η ανθρωπινη συναφεια γινεται θεατρο

- Το γραψιμο γινεται ποιημα και ζωγραφικη 

- Η ομιλια γινεται τραγουδι

- Ο ηχος που παραγουν τα πραγματα γινεται μουσικη

- Η συναντηση μεταξυ ανθρωπων γινεται αυτο που ανεπαρκως αποκληθηκε "ψυχαναλυση"

…

Ακομη: Η απραξια δεν αφορα μονο περιστασεις οπου δεν "κανω" πραγματα. Ηδη και μονο το να σκεφτομαι μπορει να ειναι εξαντλητικο, σαν να σπαζω πετρες, π.χ. ο μηρυκασμος του "τι θα γινει;", σεναρια για το ενα και το αλλο κλπ. Στην ανακουφιση απο τις "σκεψεις" αποσκοπει αλλωστε η εκκωφαντικη μουσικη, οι ωρες κατω απο τον ηλιο, ο "διαλογισμος" κλπ.

/

Απο συνεντευξη της εικαστικου Ευας Μπεη: Στην Καλών Τεχνών δυστυχώς δεν πήγα στην ώρα μου – τότε έμαθα να πιστεύω στο αστάθμητο και αντιλήφθηκα πόσο λίγο διαλέγουμε εμείς τη ζωή μας. Όταν ακούω να λένε "επιλογή μου" γελάω. Το λένε οι νέοι άνθρωποι συνήθως. Στα ογδόντα μου λέω πάρα πολύ ταπεινά ότι έζησα όπως μπόρεσα.

/

Επανω στην "Απραξια" απο το προχθεσινο σεμιναριο

1. Η φαση του "Ειναι και Χρονος": Πραττω: παιρνω / αναλαμβανω την αποφαση. Εδω κυριαρχει ο εμφατικος εαυτος.

2. Η φαση της "Τροπης": Η (αυτοπαθης) παραιτηση απο τον εαυτο, οπου αφηνονται τα πραγματα να μιλησουν, και η δικη μου συμμετοχη συνισταται στην "ομο-λογια".

Η θεραπευτικη που ακολουθει την πρωτη φαση προσβλεπει στην αναληψη και στην επιτελεση των δυνατοτητων που μου δοθηκαν.

Η θεραπευτικη που ακολουθει την "Τροπη" προσβλεπει στο καταλαγιασμα του βομβαρδισμου απο σκεψεις και στην ανετη (επ)αφεση στα ρευματα της ζωης.

/

Πριν λιγο θελησα να δω μια κορεατικη ταινια που ειχα κατεβασει. Προς εκπληξη μου η ταινια ηταν μεταγλωττισμενη στα αγγλικα. Μια εφιαλτικη εμπειρια: η γλωσσα εννοημενη αποκλειστικα ως πληροφορια, οπου υποτιθεται οτι δεν εχει καμια σημασια το οτι ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΙΑΣ ΚΟΡΕΑΤΙΣΣΑΣ ΜΙΛΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑΣ.

Ομως αυτο συμβαινει συχνα: Καποιος μιλα, και δια στοματος του μιλα καποιος αλλος, καποιος significant other. Η δικη του φωνη απλα μεταγλωττιζει τον αλλο και ειναι σαν να μιλαει αυτος, ενω ειναι μονο ο μεταγλωττιστης - εμφυτευει τον λογο του αλλου στην δικη του φωνη.. 

Πως το αναγνωριζω αυτο; Απο την αισθηση οτι κατι στην φωνη του, στο μιλημα του παει λαθος, ακουγεται φαλτσο, στραβοχυμενο, οπως καλη ωρα στην ταινια που ανεφερα στην αρχη. Και, π.χ. σε μια θεραπευτικη συναντηση, μπορω να αναζητησω, μαζι του, το πρωτοτυπο στομα το οποιο ειπε τα λογια τα οποια το στομα του συνομιλητη μου μεταγλωττιζουν.

…

Κατι παει λαθος: Οπως στην εικονα της κορεατισσας που απο το στομα της βγαινουν, σχεδον ρομποτικα, αμερικανικα.

/

Μια συναδελφος της Εταιρειας, μιλωντας για εναν πελατη της, μου λεει: "Μηπως πρεπει να ειμαι περισσοτερο επαγγελματιας μαζι του;" Ρωτω: "Επαγγελματιας; Δηλαδη;" Απαντα: "Να ξερω τι κανω!" Γελασαμε με την καρδια μας.

Περαν καταστατικου και κανονισμων, θα ελεγα οτι η εκπαιδευση σας θα εχει τελειωσει οταν αρχισετε να υποψιαζεστε οτι ως θεραπευτες/θεραπευτριες ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ!