Θεοφιλος

Όταν ο ποιητής μαθαίνει στον ψυχαναλυτή την αγάπη

Επιτρεπεται λοιπον να επαφιεμεθα σ' εναν ποιητη, που μπορει μεν να λεει ομορφα λογια που τα απαγγελλουμε και τα τραγουδαμε στον ελευθερο χρονο μας, που ομως καπου τους αναγνωριζουμε το ακαταλογιστο, τα ανεχομαστε ποιητικη αδεια;

Για απαντηση ας αρκεσει ενας λογος του ιδιου του Σεφερη απο μια ομιλια του. Εκει λεει για τον ποιητη:

[...] μοιαζει καταδικασμενος στην αληθεια, την αληθεια του, επι ποινη θανατου. [...] ολοενα παραμεριζει τα στοιχεια που δεν ανταποκρινονται στο αληθινο που υπαρχει μεσα του.

Τουτο δεν εχει ειπωθει ποιητικη αδεια. Αφορα καθε μεγαλον της τεχνης. Επανω στο ιδιο θεμα ο Σεφερης μνημονευει τα λογια ενος νεαρου ζωγραφου για τον Θεοφιλο:

Μα αυτος μας γυρευει παρα πολλα· γυρευει να λεμε ολη την αληθεια.

Ενας δασκαλος

Στο Πηλιο συναντησα και εμπειραθηκα για πρωτη φορα το μεθυστικο. Σημερα θα μπορουσα να μιλησω για φυση εν τω γεννασθαι. Την διακρινουμε και στον Θεοφιλο