Το ξεχασμα

Τις προαλλες, επανω στο θεμα που προετοιμαζα γι' αυτην την εκπομπη [;], μου ηρθε μια σκεψη. Εκεινη την ωρα βρισκομουν στο αυτοκινητο και οδηγουσα. Η σκεψη ηταν κατι σαν εκλαμψη. Eφερε πραγματα που ειχα σκεφτει σ' ενα αλλο ανοιγμα, τα καταλαγιασε σε μια νεα ταξη. Ειπα να ζητησω απ' την γυναικα μου, που καθοταν διπλα μου, να κρατησει μια σημειωση. Μα ολα ηταν στο νου μου τοσο ζωντανα που ειπα πως δεν χρειαζεται, θα φτασουμε σπιτι και θα τα γραψω. Φτασαμε σπιτι και τα ειχα ξεχασει.

Ηταν ενα ξεχασμα παραξενο. Το αναγνωρισα, μου ειχε ξανασυμβει. Οι λεξεις της εκλαμψης ειχαν χαθει, ομως η λαμψη της, εκεινο το ανοιγμα, το καταλαγιασμα, ο,τι δηλαδη χαρακτηριζει την εκλαμψη σαν τετοια, συνεχιζαν να υπαρχουν, την ωρα που γυρισαμε σπιτι, την ωρα που κατεγραφα αυτην την εμπειρια, συνεχιζουν να υπαρχουν και τωρα που την αναφερω. Η εκλαμψη καθαυτη, αν μια φορα τη γνωρισεις, μενει παρουσα.

Ειναι η ιδια εμπειρια μ' αυτην του ξυπνηματος, οπου γνωριζουμε πως ειδαμε ενα ονειρο κι εχουμε ξεχασει τα γεγονοτα του, ομως το ονειρο, σαν απλα ονειρο, συνεχιζει να υπαρχει και να μας κρατα μετεωρους στον κοσμο του. Το ονειρο ως ονειρο, ακομα και με τα ονειρικα δεδομενα του ξεχασμενα, μενει ως αισθηση,  μενει παρον.

Ειναι η ιδια εμπειρια μ' αυτην της ενηλικιωσης, οπου η πρωτη παιδικη ηλικια εχει χαθει, ομως παραμενει το παιδι, η καλυτερα, οπως γραφει ο ποιητης, "η αχτιδα που συναπαντησε το νεογεννητο" και που, στο φως της, μπορουμε, μικροι και μεγαλοι, να κατοικουμε εναν κοινο κοσμο. Το παιδι καθαυτο μενει παρον.

Ειναι η ιδια εμπειρια μ' αυτες που μας σημαδεψαν, οπου τα γεγονοτα ανηκουν στο παρελθον, ομως συνεχιζουμε να φερουμε τα σημαδια τους, ειμαστε οι ιδιοι σημαδια τους. Ειμαστε, οπως και παλι λεει ο ποιητης, ενα σημαδι.

Ισως ισως ειναι η ιδια εμπειρια μ' αυτην του θανατου, που την εχουμε, ας πουμε, ξεχασει γιατι δεν την ζησαμεκαι δεν θα την ζησουμε, γιατι ο θανατος μας συμβαινει ερημην μας, που ομως με τον προπεμπομενο ισκιο της εχει θεσπισει την περατοτητα μας. Ο θανατος καθαυτος μενει παρων.

Το κοινο σ' ολες αυτες τις εμπειριες ειναι ενα ξεχασμα, που ομως δεν αφορα τις τρεχουσες υποθεσεις μας, δεν ειναι περιστασιακο. Παντου εδω ειναι ενα αλλο, που περασε και μας αγγιξε, διοτι στην φυση του ανηκει να περναει και να αγγιζει και να μην γινεται ποτε κτημα μας, αλλα να μας οριζει και να μας κανει αυτους που ειμαστε, αποσυρομενο το ιδιο στη ληθη. Και ομως, ως λησμονημενο, μας οριζει, και ετσι μενει παρον.

Εχει τον χαρακτηρα του κεραυνου. Στον κεραυνο ενωνονται ουρανος και γη. Ο κεραυνος φερνει το αλλοτριο του ουρανου στο οικειο της γης. Στη λαμψη αυτης της ενωσης, αυτου του γαμου, οπως την ονομαζει ο Hölderlin, για μια στιγμη συγκεντρωνονται τα παντα. Η στιγμη περνα, ο κεραυνος ξεχνιεται, ομως απο δω και περα ο ουρανος, αυτο το πρωτο ονομα για το αλλο, δεν ειναι ξεχωρος και αμετοχος, εμεις δεν ειμαστε πια κολλημενοι στη γη. Κατοικωντας παντα τη γη, ειμαστε συνεπαρμενοι, κι ας μην το γνωριζουμε οπωσδηποτε, απ' τον ουρανο. Ας θυμηθουμε τις μορφες του Δομηνικου Θεοτοκοπουλου. Τα παντα κατευθυνει ο κεραυνος, λεει ενα αποσπασμα του Ηρακλειτου.

Ποιο ειναι το αλλο; Το ουρανιο; Μπορει να παρει καθε μορφη. Εδω το συναντησαμε στην χαμενη μου εκλαμψη, στα ξεχασμενα ονειρα, στην λησμονημενη παιδικη ηλικια, στα παρελθοντα πραγματα που μας σημαδεψαν, στο μυστηριο του θανατου .

Το αλλο ειναι το προορισμενο να ξεχαστει. Ομως το ξεχασμα του εχει ο καθενας μας, κατα πως εταχθη, περα απο μεμψιμοιριες και ιδιοτελειες, να το αναλαβει, καθως ο χαμος του ειναι που μας χαριζει την ιδια μας την υποσταση.