§54. Το προβλημα της καταδειξης μιας κατ’ ιδιαν υπαρκτικης δυνατοτητας

[σελ. 356] Ομως καθοτι το Dasein ειναι χαμενο στον Κανεναν, χρειαζεται πρωτα να βρει τον εαυτο του. Για να βρει καν τον εαυτο του, πρεπει να "δειχτει" στον εαυτο του, στην δυνητικη του ιδιοτητα. Το Dasein χρειαζεται την καταδειξη ενος εν-δυναμει-εαυτου που, ως δυνατοτητα, [το Dasein] ηδη εκαστοτε ειναι.

[σελ. 357] Η ακολουθη αναλυση θετει την συνειδηση στο θεματικο προγραμμα μιας καθαρα εκ-στατικης ερευνας με θεμελιακον-οντολογικο σκοπο.

[...] Η συνειδηση κανει "κατι" νοητο, εμφαινει. Απο αυτον τον σχηματικο χαρακτηρισμο εκπηγαζει η υποδειξη, το φαινομενο να [σελ. 358] συμπεριληφθει στην εμφανεια του Dasein. Αυτη η θεμελιακη συσταση του οντος, το οποιο εκαστοτε ειμαστε καθεαυτοι, συγκροτειται απο διαθεσιμοτητα, εννοηση, εκπτωση και ομιλια. Η διεισδυτικωτερη αναλυση της συνειδησης, την αποκαλυπτει ως κληση. Η κληση ειναι τροπος της ομιλιας. Η κληση της συνειδησης εχει τον χαρακτηρα της επικλησης του Dasein, ως του ιδιαιτατου εν-δυναμει-εαυτου, και τουτο με τον τροπο της προσκλησης στο ιδιαιτατο ειμαι-εγκαλουμενος.

§58. Εννοηση της επικλησης και εγκλημα

[σελ. 372] Ομως το ερωτημα για το τι λεει η κληση, δεν απανταται ευκολωτερα και ασφαλεστερα με την "απλη" υποδειξη αυτου το οποιο [σελ. 373] ακουεται, δηλαδη παρακουεται, παντου σ’ολες τις εμπειριες της συνειδησης: οτι η κληση επικαλειται το Dasein ως "εγκαλουμενο" η, οπως στην προειδοποιουσα συνειδηση, παραπεμπει σε ενα δυνητικο "εγκαλουμενος" η, ως "καλη" συνειδηση, επικυρωνει ενα "καμμια συνειδητοτητα εγκληματος"; Φθανει μονον, αυτο το στις εμπειριες και παραθεσεις της συνειδησης "ομοφωνα" εμπειρατο "εγκαλουμενος", να μην προσδιοριζονταν τοσο ολοτελα διαφορετικα! Κι εαν ακομη το νοημα αυτου του "εγκαλουμενος" μπορουσε να συλληφθει ομοφωνα, η εκ-στατικη εννοια αυτου του ειμαι-εγκαλουμενος μενει σκοτεινη. Οταν ομως το Dasein επικαλειται τον εαυτο του ως "εγκαλουμενον", απο που αλλου να αντληθει η ιδεα του εγκληματος, παρα μεσα απο την ερμηνεια του Ειναι του Dasein; Και παλι το ερωτημα εγειρεται εκ νεου: ποιος λεει, πως ειμαστε εγκαλουμενοι, και τι σημαινει εγκλημα; Η ιδεα του εγκληματος δεν μπορει να επινοηθει αυθαιρετα και να επιβληθει στο Dasein. Ομως εαν μια εννοηση της ουσιασης του εγκληματος ειναι καν δυνατη, τοτε αυτη η δυνατοτητα πρεπει να ειναι προδιαγεγραμμενη στο Dasein. Πως να βρουμε το ιχνος, το οποιο μπορει να οδηγησει στην αποκαλυψη του φαινομενου; Ολες οι οντολογικες ερευνες φαινομενων οπως εγκλημα, συνειδηση, θανατος, πρεπει να εχουν την αφετηρια τους σ’αυτο το οποιο "λεει" σχετικα η καθημερινη καταθεση του Dasein. Στον εκπιπτοντα τροπο του Dasein εγκειται συναμα το οτι η καταθεση του ειναι ως επι το πλειστον "προσανατολισμενη" ανιδια και δεν βρισκει την "ουσια", διοτι η πρωτογενως επαρκης οντολογικη ερωτηματολογια του ειναι ξενη. Ομως σε καθε λανθασμενο βλεμμα εγκειται συναποκαλυμμενη μια υποδειξη της πρωτογενους "ιδεας" του φαινομενου. Ομως απο που να παρουμε το κριτηριο για το πρωτογενες εκ-στατικο νοημα του "εγκαλουμενος"; Απο το οτι αυτο το "εγκαλουμενος" αναδυεται ως κατηγορουμενο του "ειμαι". Μηπως αραγε, ο,τι εννοειται στην ανιδια καταθεση ως "εγκλημα", εγκειται στο Ειναι του Dasein σαν τετοιου, και μαλιστα ετσι ωστε αυτος, καθοσον εκαστοτε υπαρχει γεγονικα, ηδη να ειναι και εγκαλουμενος;

Επομενως η αναφορα στο ομοφωνα ακουομενο "εγκαλουμενος" δεν ειναι ακομη και η απαντηση στο ερωτημα του εκ-στατικου νοηματος του στην κληση της συνειδησης καλουμενου. Αυτο πρεπει πρωτα να αποληξει στην [σελ. 374] εννοια του, ωστε να μπορεσει να καταστησει νοητο το τι εννοει το καλουμενο "εγκαλουμενος", γιατι και πως στρεβλωνεται στην σημασια του απο την καθημερινη καταθεση.

Η καθημερινη εννοηση εκλαμβανει το "ειμαι-εγκαλουμενος" καταρχην με την εννοια του "χρωστω", του "ανοιχτου λογαριασμου". Κανεις πρεπει να επιστρεψει στον αλλον κατι το οποιο αυτος αξιωνει. Αυτο το "ειμαι-εγκαλουμενος" ως "εχω χρεη", ειναι ενας τροπος του Συνειναι με αλλους στο πεδιο της φροντιδας ως προμηθειας, μεταδοσης. Τροποι τετοιας φροντιδας ειναι και η αποστερηση, ο δανεισμος, η παρακρατηση, η ληψη, η κλοπη, που θα πει, η κατα καποιον τροπο ανεπαρκεια απεναντι στο δικαιωμα κυριοτητας των αλλων. Το ειμαι-εγκαλουμενος αυτου του ειδους αναφερεται σε αντικειμενα της φροντιδας.

Κατοπιν το ειμαι-εγκαλουμενος εχει την ευρυτερη σημασια του "ευθυνομαι για κατι", που θα πει, ειμαι αιτια, αυτουργος για κατι, η επισης "αφορμη" για κατι. Με την εννοια αυτου του "εχω την ευθυνη" για κατι, κανεις μπορει να ειναι "υπευθυνος" διχως να "χρωστα" η να ειναι "υποχρεωμενος". Αντιστροφως, κανεις μπορει να χρωστα σε καποιον κατι διχως ο ιδιος να ευθυνεται γι αυτο. Ενας αλλος μπορει να "κανει χρεη" "για μενα" σε αλλους.

Αυτες οι χυδαιες σημασιες του ειμαι-εγκαλουμενος ως "εχω χρεη σε..." και "εχω την ευθυνη για..." μπορουν να συμβαδιζουν και να καθοριζουν μια συμπεριφορα, την οποια ονομαζουμε "καθισταμαι εγκαλουμενος", που θα πει, εχοντας την ευθυνη για ενα χρεος που εχω, παραβαινω ενα δικαιο και καθισταμαι αξιοποινος. Παντως το αιτημα, το οποιο κανεις δεν ικανοποιει, δεν χρειαζεται απαραιτητα να αναφερεται σε μια κυριοτητα, μπορει να ειναι κανονιστικο για την κοινη συναναστροφη καθολικα. Ομως, στην παραβαση του δικαιου, το ετσι καθοριζομενο "καθισταμαι εγκαλουμενος" μπορει συναμα να εχει τον χαρακτηρα ενος "καθισταμαι εγκαλουμενος ως προς αλλους". Αυτο δεν συμβαινει με την παραβαση του δικαιου σαν τετοια, αλλα με το οτι εχω την ευθυνη για το οτι ο αλλος στην υπαρξη του απειλειται, παραπλαναται, η ακομη και [σελ. 375] τσακιζει. Αυτο το εγκλημα ως προς αλλους ειναι δυνατο διχως παραβαση του "δημοσιου" νομου. Η σχηματικη εννοια του ειμαι-εγκαλουμενος με την εννοια του εχω καταστει εγκαλουμενος ως προς τον αλλον, μπορει λοιπον να προσδιοριστει: ειμαι το αιτιο για μια ελλειψη στο Dasein ενος αλλου, και μαλιστα ετσι που το Ειναι μου ως αιτιο προσδιοριζεται το ιδιο μεσα απο το για... του ως "ελλειματικο". Αυτη η ελλειματικοτητα ειναι η ανεπαρκεια εμπρος σε ενα αιτημα το οποιο απευθυνεται στο υπαρκτο ειμαστε-μαζυ.

Δεν θα εξετασουμε πως τετοια αιτηματα εκπηγαζουν, και κατα ποιον τροπο πρεπει στην βαση της προελευσης τους να εννοηθει ο χαρακτηρας τους ως αιτηματων και νομων. Εν παση περιπτωσει το ειμαι-εγκαλουμενος, με την εννοια που αναφερθηκε τελευταια, ως παραβαση ενος "ηθικου αιτηματος", ειναι τροπος του Ειναι του Dasein. Αυτο βεβαιως ισχυει και για το ειμαι-εγκαλουμενος ως "καθισταμαι αξιοποινος", ως "εχω χρεη", και για καθε "ειμαι υπαιτιος για...". Και αυτα ειναι συμπεριφορες του Dasein. [...]

Η διευκρινιση του φαινομενου του εγκληματος, το οποιο δεν αναφερεται αναγκαστικα στο "εχω χρεη" και στην παραβαση του δικαιου, μπορει να επιτυχει μονον οταν πρωτα τεθει το ερωτημα για το ειμαι-εγκαλουμενος του Dasein, που θα πει, οταν εννοηθει η ιδεα του "εγκαλουμενος" μεσα απο τον τροπο του Ειναι του Dasein.

[σελ. 376] Προς τουτο πρεπει η ιδεα του "εγκαλουμενος" να σχηματικοποιηθει μεχρι του σημειου να αποκλειστουν τα στο φροντιζον Συνειναι με αλλους αναφερομενα χυδαια φαινομενα εγκληματος. Η ιδεα του εγκληματος δεν χρειαζεται μονον να αρθει περαν της περιοχης της υπολογιζουσας φροντιδας, αλλα και να λυθει απο την αναφορα σε ενα πρεπει και σε εναν νομο, απεναντι στον οποιο κανεις βαρυνεται με εγκλημα. Διοτι και εδω το εγκλημα προσδιοριζεται αναγκαστικα ως ελλειμμα, ως ελλειψη αυτου το οποιο πρεπει και μπορει. Ομως ελλειψη θα πει, οχι προχειρο. Το ελλειμμα, ως το μη προχειρο ενος πρεποντος, ειναι ενας προσδιορισμος του Ειναι του προχειρου. Μ’ αυτην την εννοια, στην εκ-σταση δεν μπορει ουσιακα να λειπει τιποτε, οχι επειδη ειναι ολοκληρωμενη, αλλα επειδη ο χαρακτηρας του Ειναι της παραμενει διαφορετικος απο καθε προχειροτητα.

Και παλι στην ιδεα του "εγκαλουμενος" βρισκεται ο χαρακτηρας του Μηδενος. Εαν ειναι να μπορει το "εγκαλουμενος" να προσδιοριζει την εκ-σταση, τοτε ετσι ανακυπτει το οντολογικο προβλημα να διαφωτιστει εκ-στατικα ο μηδενικος χαρακτηρας αυτου του Μηδενος. Επιπλεον στην ιδεα του "εγκαλουμενος" ανηκει ο,τι αδιαφοροποιητα εκφραζεται στην εννοια του εγκληματος ως "εχω την ευθυνη": ειμαι το αιτιο για... Επομενως προσδιοριζουμε την σχηματικη εκ-στατικη ιδεα του "εγκαλουμενος" ως εξης: αιτιο για ενα απο ενα Μηδεν προσδιοριζομενο Ειναι ─ που θα πει, αιτιο μιας μηδενικοτητας. Εαν η στην εκ-στατικα εννοηθεισα εννοια του εγκληματος ευρισκομενη ιδεα του Μηδενος αποκλειει την αναφορα σε ενα δυνατο, η και αιτουμενο προχειρο, εαν ετσι το Dasein δεν πρεπει διολου να προσμετρηθει κατα κατι προχειρο η ισχυον, το οποιο δεν ειναι αυτος ο ιδιος, και το οποιο δεν ειναι με τον δικο του τροπο, που θα πει, εξ-ισταται, τοτε μαζυ εκπιπτει η δυνατοτητα, εχοντας κατα νου το αιτιο για ενα ελλειμμα, να υπολογισουμε αυτο το οποιο ειναι το αιτιο ως "ελλειμματικο". Απο ενα εκ-στασιοτροπα "αιτιωμενο" ελλειμμα, απο την μη εκπληρωση ενος αιτηματος, δεν μπορει να συμπεραθει η ελλειμματικοτητα της "αιτιας". Το αιτιο για... δεν χρειαζεται να εχει τον ιδιο μηδενικο χαρακτηρα οπως το απ [σελ. 377] αυτο αιτιολογουμενο και απ αυτο εκπηγαζον στερητικο. Το αιτιο δεν χρειαζεται να ανακτησει την μηδενικοτητα του πρωτα απο το αιτιολογουμενο του. Εδω ομως τοτε εγκειται: Το ειμαι-εγκαλουμενος δεν ειναι καταρχην αποτελεσμα μιας περιπτωσης εγκληματος, αλλα αντιστροφως: αυτη γινεται καταρχην δυνατη "εξ αιτιας" ενος πρωτογενους ειμαι-εγκαλουμενος. Μπορει κατι τετοιο να καταδειχθει στο Ειναι του Dasein, και πως ειναι εκ-στατικα δυνατο καν;

Το Ειναι του Dasein ειναι η προνοια. Συμπεριλαμβανει γεγονοτητα (ερριμμενο), υπαρξη (επιρριψη) και εκπτωση. Οντας, το Dasein ειναι ερριμμενο, δεν φερεται αφ εαυτου στο Ενθα του. Οντας, προσδιοριζεται ως εν-δυναμει-ειναι, το οποιο ανηκει σ’αυτον τον ιδιον, και παλι δεν του εχει δοθει ως ιδιοποιημενο του. Υπαρχοντας, ποτε δεν φθανει πισω απο το ερριμμενο του, ετσι ωστε να μπορουσε αυτο το "οτι ειναι και εχει να ειναι" να το απολυσει πρωτα και κατ’ ιδιαν μεσα απο το Ειναι του εαυτου του, και να το οδηγησει στο Ενθα. Ομως το ερριμμενο δεν βρισκεται πισω του ως ενα συμβαν που του συνεβη, το οποιο εχει πραγματικα λαβει χωρα, και εχει αποπεσει και παλι απο το Dasein, αλλα ειναι σταθερα ─ καθοσον ειναι ─ ως προνοια το "οτι" του. Ως αυτο το ον, στο οποιο ανατεθειμενος και μονον μπορει να εξ-ισταται ως το ον το οποιο ειναι, εξ-ισταμενος ειναι το αιτιο του εν-δυναμει-ειναι του. Εαν και παλι δεν εχει θεσει ο ιδιος το αιτιο, κειται στην βαρυτητα του, η οποια του καθιστα την διαθεση εμφανη ως φορτο.

Και πως ειναι, αυτο το ερριμμενο αιτιο; Μονον ετσι που να επιρριπτεται σε δυνατοτητες, στις οποιες ειναι ερριμμενος. Ο εαυτος, ο οποιος σαν τετοιος εχει να θεσει το αιτιο του εαυτου του, ποτε δεν μπορει να κυριαρχησει επανω του, και παλι, εξ-ισταμενος, εχει να αναλαβει το οτι ειναι αιτιο. Το να ειναι το δικο του ερριμμενο αιτιο, ειναι το εν-δυναμει-ειναι, το οποιο αφορα την προνοια.

Οντας αιτιο, που θα πει, εξ-ισταμενο ως ερριμμενο, το Dasein μενει σταθερα πισω απο τις δυνατοτητες του. Δεν υπαρχει ποτε πριν απο το αιτιο του, αλλα μονον μεσα απο αυτο και ως αυτο. Ειμαι-αιτιο θα πει επομενως, εκ θεμελιων δεν ειμαι ποτε κυριος του ιδιαιτατου Ειναι μου. Αυτο το δεν ανηκει στο εκ-στατικο [σελ. 378] νοημα του ερριμμενου. Οντας αιτιο, ειναι καθεαυτος μια μηδενικοτητα του εαυτου του. Μηδενικοτητα δεν σημαινει διολου μη προχειροτητα, μη υποσταση, αλλα σημαινει ενα Μηδεν το οποιο συγκροτει αυτο το Ειναι του Dasein, το ερριμμενο του. Ο μηδενικος χαρακτηρας αυτου του Μηδενος προσδιοριζεται εκ-στατικα: καθεαυτος οντας, δυνητικα ειναι το ερριμμενο ον ως εαυτος. Οχι δι εαυτου, αλλα απολυμενος απο το αιτιο παρ εαυτον, ωστε να ειναι ως τουτο. Το Dasein δεν ειναι το αιτιο του Ειναι του, καθοσον αυτο εκπηγαζει μεσα απο δικη του επιρριψη, και ομως ως οντας εαυτος ειναι το Ειναι του αιτιου. Αυτο ειναι παντα μονον αιτιο ενος οντος, το Ειναι του οποιου εχει να αναλαβει το Ειναι του αιτιου.

Εξ-ισταμενο, το Dasein ειναι το αιτιο του, που θα πει, ετσι ωστε να εννοει τον εαυτο του μεσα απο δυνατοτητες, και κατ αυτον τον τροπο εννοωντας τον εαυτο του ειναι το ερριμμενο ον. Εδω εγκειται ομως: εν-δυναμει-οντας, βρισκεται παντα στην μια η στην αλλη δυνατοτητα, παντα δεν ειναι μια αλλη, και κατα την υπαρκτικη επιρριψη εχει παραιτηθει απ αυτην Η επιρριψη δεν προσδιοριζεται μονον ως εκαστοτε ερριμμενη απο την μηδενικοτητα του Ειναι του αιτιου, αλλα ως επιρριψη ειναι ουσιακα μηδενικη. Αυτος παλι ο προσδιορισμος δεν εννοει διολου την οντικη ιδιοτητα του "αποτυχημενου" η "αναξιου", αλλα ενα εκ-στατικο συστατικο της δομης του Ειναι της επιρριψης. Η εννοουμενη μηδενικοτητα ανηκει στην ελευθερια του Dasein για τις υπαρκτικες του δυνατοτητες. Ομως η ελευθερια ειναι μονον στην επιλογη της μιας, που θα πει, στην αντοχη του οτι η αλλη δεν επιλεχθηκε, και δεν μπορουσε και να επιλεχθει επισης.

Στην δομη του ερριμμενου, οπως και σ’αυτην της επιρριψης, εγκειται ουσιακα μια μηδενικοτητα. Και αυτη ειναι το αιτιο για την δυνατοτητα της μηδενικοτητας του ανιδιου Dasein στην εκπτωση, ως η οποια ειναι γεγονικα ηδη απο παντα. Η προνοια καθεαυτην διαπερναται στην ουσιαση της περα για περα απο μηδενικοτητα. Η προνοια ─ το Ειναι του Dasein ─ ως ερριμμενη επιρριψη θα πει επομενως: Το (μηδενικο) αιτιο μιας μηδενικοτητας. Και αυτο σημαινει: το Dasein σαν τετοιο [σελ. 379] ειναι εγκαλουμενο, εφοσον ο σχηματικος εκ-στατικος προσδιορισμος του εγκληματος ως αιτιου μιας μηδενικοτητας υφισταται δικαιως.

Η εκ-στατικη μηδενικοτητα δεν εχει διολου τον χαρακτηρα μιας στερησης, ενος ελλειμματος εμπρος σε ενα τεθεν ιδεωδες, το οποιο για το Dasein δεν φθανεται, αλλα το Ειναι αυτου του οντος ειναι προ παντων, επι των οποιων μπορει να επιρριφθει, και στα οποια ως επι το πλειστον φθανει, ως επιρριψη, ηδη μηδενικο. Επομενως και αυτη η μηδενικοτητα δεν εμφανιζεται στο Dasein περιστασιακα, ωστε να το σημαδεψει σαν μια σκοτεινη ποιοτητα την οποια αυτο, εαν ηταν αρκετα προχωρημενο, θα μπορουσε να παραμερισει.

Παρολ’ αυτα το οντολογικο νοημα της μηδενοτητας αυτης της εκ-στατικης μηδενικοτητας παραμενει ακομη σκοτεινο. Τουτο ισχυει και για την οντολογικη ουσιαση του Μηδενος καθολου. [...]

Ηδη για την οντολογικη ερμηνεια του φαινομενου του εγκληματος δεν επαρκουν οι ουτως η αλλως πολυ λιγο καθαρες εννοιες της στερησης και της ελλειψης, εαν και, συλλαμβανομενες αρκουντως σχηματικα, επιτρεπουν μιαν ευρεια εφαρμογη. Και διολου δεν προσεγγιζεται το εκ-στατικο φαινομενο του εγκληματος δια του προσανατολισμου στην ιδεα [σελ. 380] του κακου, του malum ως privatio boni. Καθως αλλωστε το bonum και η privatio εχουν την ιδια οντολογικη προελευση μεσα απο την οντολογια του προ-χειρου, η οποια προσηκει στην απ αυτην "εξαγομενη" ιδεα της "αξιας".

Ενα ον, το Ειναι του οποιου ειναι η προνοια, δεν μπορει μονον να βαρυνεται με γεγονικο εγκλημα, αλλα ειναι εγκαλουμενο στο βαθος του Ειναι του, το οποιο "ειναι-εγκαλουμενο" παρεχει πρωτιστως τον οντολογικο ορο για το οτι το Dasein, υπαρχοντας γεγονικα, μπορει να καταστει εγκαλουμενος. Αυτο το ουσιακο "ειμαι-εγκαλουμενος" ειναι εξισου πρωτογενως ο εκ-στατικος ορος της δυνατοτητας για το "ηθικα" καλο και κακο, που θα πει, για την ηθικοτητα καθ ολου και για τις γεγονικα δυνατες διαμορφωσεις της. Απο την ηθικοτητα δεν μπορει να προσδιοριστει το πρωτογενες "ειμαι-εγκαλουμενος", διοτι αυτη ηδη το προυποθετει για τον εαυτο της.

Ομως ποια εμπειρια μιλα για αυτο το πρωτογενες "ειμαι-εγκαλουμενος" του Dasein; Ας μην ξεχνουμε την αντερωτηση: ειναι "ενθα" το εγκλημα μονον οταν αφυπνιζεται μια συνειδητοτητα εγκληματος, η μηπως ακριβως εκει, οπου το εγκλημα "κοιμαται", δηλωνεται το πρωτογενες ειμαι-εγκαλουμενος; Το οτι αυτο καταρχην και επι το πλειστον παραμενει αφανες, κρατειται κλειστο απο το εκπιπτον Ειναι του Dasein, απλως αποκαλυπτει την αναφερθεισα μηδενικοτητα. Πρωτογενεστερο απο καθε σχετικη γνωση του, ειναι το ειμαι-εγκαλουμενος. Και μονον επειδη το Dasein στο βαθος του Ειναι του ειναι εγκαλουμενο, και ως ερριμμενο εκπιπτον του κλεινεται, ειναι δυνατη η συνειδηση, εαν ειναι, η κληση αυτου του ειμαι-εγκαλουμενος εκ βαθεων, να κανει νοητο κατι.

Η κληση ειναι κληση της προνοιας. Το ειμαι-εγκαλουμενος συγκροτει το Ειναι το οποιο ονομαζουμε προνοια. Στην ανεστιοτητα ο Dasein βρισκεται πρωτογενως με τον εαυτο του. [Η ανεστιοτητα] φερνει αυτο το ον εμπρος στην απροκαλυπτη μηδενικοτητα του, η οποια ανηκει στην δυνατοτητα του ιδιαιτατου εν-δυναμει-ειναι του. Καθοσον το Dasein ─ ως προνοια ─ το αφορα το Ειναι του, μεσα απο την ανεστιοτητα καλει τον εαυτο του ως γεγονικο-εκπιπτον Κανενα στο ιδιαιτατο εν-δυναμει-ειναι του. Η κληση ειναι προκαλουσα ανακληση, προ: ενωπιον της δυνατοτητας, υπαρχοντας, να αναλαβει το ερριμμενο ον καθεαυτο, το οποιο [σελ. 381] ειναι, ανα: πισω στο ερριμμενο, ωστε να το εννοησει ως το μηδενικο αιτιο, το οποιο εχει να προσλαβει στην εκ-σταση. Η προκαλουσα ανακληση της συνειδησης κανει το Dasein να εννοησει πως αυτο ─ μηδενικο αιτιο της μηδενικης του επιρριψης, ευρισκομενο στην δυνατοτητα του Ειναι του ─ πρεπει να επαναφερθει, απο τον χαμο στον Κανενα, στον εαυτο του, δηλαδη ειναι εγκαλουμενο.

Ο,τι μ αυτην τη μορφη το Dasein κανει τον εαυτο του να εννοησει, θα ηταν λοιπον οντως μια γνωση του εαυτου του. Και η σε μια τετοια κληση ανταποκρινομενη ακροαση, θα ηταν να λαβει γνωση του γεγονοτος "εγκαλουμενος". [...]

[...] Και τι θελει να πει, "Προσκληση στο ειμαι-εγκαλουμενος";

[...] σημαινει μια προ-κληση στο εν-δυναμει-ειναι το οποιο ειμαι εκαστοτε ως το Dasein. Αυτο το ον δεν χρειαζεται, μεσα απο λαθη η παραλειψεις, να επιβαρυνθει με ενα "εγκλημα", πρεπει μονον το "εγκαλουμενος" ─ ως ο οποιος ειναι ─ να ειναι κατ’ ιδιαν.

Τοτε η σωστη ακροαση της επικλησης ισοδυναμει με μιαν αυτοεννοηση ως προς το ιδιαιτατο εν-δυναμει-ειναι του, που θα πει, ως προς την αυτοεπιρριψη στην ιδιαιτατη κατ’ ιδιαν δυνατοτητα να καταστει εγκαλουμενος. Η εννοουσα αφεση αυτοπροκλησης σ’ αυτην την δυνατοτητα περικλειει την ελευθερωση του Dasein για την κληση: την προθυμια για την εν-δυναμει-επικληση. [σελ. 382] Το Dasein, εννοωντας την κληση, υπακουει στην ιδιαιτατη εκ-στατικη δυνατοτητα του. Εχει επιλεξει τον εαυτο του.

Μ’ αυτην την επιλογη, το Dasein καθιστα δυνατο για τον εαυτο του το ιδιαιτατο του "ειμαι εγκαλουμενος", το οποιο παραμενει για τον Κανεναν-καθεαυτον κλειστο. Η εννοηση του Κανενος γνωριζει μονον επαρκεια και ανεπαρκεια σχετικα με τον χρηστικο κανονα και την κοινη νορμα. Καταγραφει παραβασεις τους κι επιζητει αντιρροπησεις. Οσο λαθρα εχει απομακρυνθει απο το ιδιαιτατο ειμαι-εγκαλουμενος, αλλο τοσο μεγαλοφωνα μιλα για λαθη. Ομως στην επικληση, ο Κανεις-καθεαυτον επικαλειται το ιδιαιτατο ειμαι-εγκαλουμενος του εαυτου. Η εννοηση της κλησης ειναι η επιλογη ─ οχι της συνειδησης, ο οποια δεν μπορει να επιλεχθει σαν τετοια. Επιλεγεται το εχω-συνειδηση ως ειμαι-ελευθερος για το ιδιαιτατο ειμαι-εγκαλουμενος. Κατανοηση της επικλησης θα πει: θελω-να-εχω-συνειδηση.

Μ αυτο δεν εννοειται: θελω να εχω μια "καλη συνειδηση", ουτε και μια θεληματικη καλλιεργεια της "κλησης ", αλλα μονον προθυμια να επικληθω. Το θελω-να-εχω-συνειδηση βρισκεται μακρυα, τοσο απο την αναζητηση γεγονικης εγκληματικοτητας οσο και απο την ταση μιας απελευθερωσης απο το εγκλημα με την εννοια του ουσιακου "εγκαλουμενος".

Το θελω-να-εχω-συνειδηση ειναι πολλω μαλλον η πρωτογενεστατη υπαρκτικη προυποθεση για την δυνατοτητα να καταστω γεγονικα εγκαλουμενος. Κατανοωντας την κληση, το Dasein αφηνει τον ιδιαιτατο εαυτο, μεσα απο το επιλεγχθεν εν-δυναμει-ειναι του, να πραττει εν εαυτω. Μονον ετσι μπορει να ειναι υπευθυνος. Γεγονικα ομως καθε πραξη ειναι αναγκαστικα "ασυνειδητη", οχι μονον διοτι δεν αποφευγει μια γεγονικη ηθικη εγκληματικοτητα, αλλα διοτι, απο την μηδενικη αιτια της μηδενικης της επιρριψης, στο Συνειναι με αλλους εχει ηδη καταστει ως προς αυτους εγκαλουμενη. Ετσι το θελω-να-εχω-συνειδηση γινεται αναληψη της ουσιακης ασυνειδητοτητας, εν μεσί της οποιας και μονον υφισταται η υπαρκτικη δυνατοτητα να ειμαι καλος.

Εαν και η κληση δεν παρεχει τιποτε προς γνωση, παλι δεν ειναι μονον κριτικη, αλλα θετικη· αποκαλυπτει το πρωτογενες εν-δυναμει-ειναι του Dasein ως ειμαι-εγκαλουμενος. Η συνειδηση επομενως [σελ. 383] καταδεικνυεται ως ανηκουσα στο Ειναι του Dasein, οπου αυτο καλει τον εαυτο του ενωπιον του ιδιαιτατου εν-δυναμει-ειναι του. [...]

[σελ. 389] Η αναφορα στον χωρο αυτου, το οποιο η καθημερινη εμπειρια της συνειδησης γνωριζει ως μοναδικο κριτηριο για την ερμηνεια της συνειδησης, θα μπει στην σωστη της θεση μονον οταν προηγουμενως αναλογιστει εαν μεσα της μπορει να καταστει κατ’ ιδιαν προσιτη η συνειδηση καθολου.

Μ’ αυτο χανει την δυναμη της και η περαιτερω ενσταση, πως η εκ-στατικη ερμηνεια παραβλεπει το οτι η κληση της συνειδησης αναφερεται βεβαιως σε μια ορισμενη "συντελεσθεισα" η προτιθεμενη πραξη. Το οτι η κληση συχνα γινεται εμπειρατη σε μια τετοια ταση κλητευσης, δεν μπορει παλι να διαψευστει. Το ερωτημα μονον ειναι, εαν αυτη η εμπειρια της φωνης της κλησης αφηνει την φωνη να "απο-φωνησει". Η εννοουσα καταθεση μπορει να νομιζει οτι μενει στα "γεγονοτα", κι ομως εν τελει με την εννοηση της εχει ηδη περιορισει το ευρος αυτου το οποιο η κληση εμφαινει. Οσο λιγο μπορει η "καλη" συνειδηση να τεθει στην υπηρεσια ενος "φαρισαισμου", αλλο τοσο λιγο μπορει η λειτουργια της "κακης" συνειδησης να συμπιεστει σε μια καταδειξη προχειρων η σε μια απωθηση δυνητικων εγκληματων. Σαν να ηταν ο Dasein ενα "νοικοκυριο", τα χρεη του οποιου απλως πρεπει να εξισορροπηθουν σωστα, ωστε ο εαυτος να στεκει ως αμετοχος παρατηρητης "διπλα" στη ροη των βιωματων του.

[σελ. 406] Η κληση της συνειδησης, κατα την επικληση αντιπαρερχεται καθε "κοσμικο" κυρος και ικανοτητα του Dasein. Ανηλεως απομονωνει το Dasein στο δικο του εν-δυναμει-ειμαι-εγκαλουμενος, το οποιο του αξιωνει να ειναι κατ’ ιδιαν. Η αδιασπαστη οξυτητα της ουσιακης απομονωσης στο ιδιαιτατο εν-δυναμει-ειναι, καθιστα εμφανη την προδρομικοτητα στον θανατο ως την α-μεση δυνατοτητα. Η προδρομικη αποφασιστικοτητα αφηνει το εν-δυναμει-ειμαι-εγκαλουμενος ως ιδιαιτατο α-μεσο να καρφωθει στην συνειδηση ολοτελα.

Το θελω-να-εχω-συνειδηση σημαινει την προθυμια για την επικληση στο ιδιαιτατο ειμαι-εγκαλουμενος, το οποιο ηδη απο παντα καθορισε το γεγονικο Dasein πριν καθε γεγονικο εγκλημα και μετα την αποσβεση του. Αυτο το προτερο και σταθερο ειμαι-εγκαλουμενος δειχνεται στην προτεραιοτητα του απροκαλυπτο, οταν αυτη εντιθεται στην δυνατοτητα η οποια ειναι για το Dasein ολως διολου αφθαστη. Οταν η αποφασιστικοτητα, προδραμοντας, με το εν-δυναμει-ειναι της εχει φθασει μεσα στην δυνατοτητα του θανατου, τοτε την κατ’ ιδιαν εκ-σταση του Dasein δεν μπορει να την φθασει πλεον τιποτε.