“Προσθετω δε <το οχι με τον τροπο του συμβεβηκοτος> διοτι βεβαιως καποιος θα μπορουσε αφεαυτου να γινει για τον εαυτο του το (απαρχιζον και διαθετον) αρχεγονο της “υγειας”, και παλι συγχρονως να ειναι και ιατρος⋅ αλλα ομως την ιατρικη γνωση την εχει συμπτωματικα, και οχι καθοσον γινεται υγιης. Απλως σ’ αυτην την περιπτωση συνεπεσε σε εναν και τον αυτο ανθρωπο να ειναι ιατρος και να γινεται υγιης⋅ γι’ αυτο και ειναι τα δυο παντοτε χωριστα το ενα απο το αλλο.”
[...]
Ο Αριστοτελης, γιος ιατρου, χρησιμοποιει συχνα, και σε αλλες περιστασεις, παραδειγματα απο την ιατρικη πραξη. Εδω παιρνει την περιπτωση ενος ιατρου ο οποιος θεραπευει τον εαυτο του και γινεται υγιης. Εδω δυο ειδη κινησεως συμπλεκονται μεταξυ τους κατα ιδιαζοντα τροπο: η ιατρευσις, δηλαδη το "γιατρεμα" ως τεχνη και η υγιαισις, δηλαδη η υγιανση ως "φυσις". Και οι δυο κινησεις, σ’ αυτην την περιπτωση του ιατρου ο οποιος θεραπευει τον εαυτο του, ειναι σε ενα και το αυτο ον, σ’ αυτον τον ορισμενο ανθρωπο. Αυτο μαλιστα ισχυει για την εκαστοτε αρχη των δυο "κινησεων". Ο ιατρος εχει την αρχη της υγειας εν εαυτω, εντος του, ομως οχι καθ’ αυτον, οχι καθοσον ειναι ιατρος. Η αρχη για την υγεια δεν ειναι ο ιατρος ως ιατρος αλλα ο ανθρωπος ως ανθρωπος, και τουτο παλι μονον καθοσον ο ανθρωπος ειναι ζωον, ενα ζωντανο το οποιο ζει μονον "εχοντας σαρκα και οστα". Οπως αλλωστε το λεμε κι εμεις: η υγιης, ανθεκτικη "φυση" ειναι η ακτεξοχην απαρχη και η κατεξοχην προδιαθεση για την υγιανση⋅ διχως αυτην την αρχη καθε ιατρευση ειναι ματαιη. Αντιθετως ο ιατρος εχει την αρχη της ιατρευσης εντος του. Ο ιατρος ως ιατρος ειναι η αρχη της θεραπειας. Ομως αυτη η αρχη, δηλαδη το προϋπαρχον ειδημον βλεμμα (τεχνη) αυτου το οποιο ειναι η υγεια και το οποιο ανηκει στη διατηρηση και στην επανακτηση της (το ειδος της υγιειας), αυτη η αρχη δεν ειναι ιδιον του ανθρωπου καθοσον αυτος ειναι ανθρωπος, αλλα ηρθε επιπροσθετως. Αυτος την ιδιοποιηθηκε μονον, μετα απο επιγνωση και μαθηση⋅ και επομενως και η τεχνη η ιδια σε σχεση με την υγιανση ειναι παντοτε μονον κατι το οποιο μπορει να συμβει εκ περιτροπης.
[...]
Η τεχνη μπορει την φυσι μονο να την διευκολυνει, την υγιανση λιγοτερο η περισσοτερο να την προωθησει⋅ ομως ως τεχνη ποτε δεν μπορει να αντικαταστησει την φυσι, να παρει την θεση της και να γινει η ιδια αρχη της υγειας (με τον παλαιο τροπο). Αυτο θα συνεβαινε μονον εαν η ζωη (με τον παλαιο τροπο) γινοταν ενα "τεχνικα" δημιουργησιμο προϊον⋅ την ιδια στιγμη δεν θα υπηρχε πλεον υγεια, ουτε γεννηση και θανατος. Μερικες φορες φαινεται πως η συγχρονη ανθρωποτητα κατευθυνεται ιλιγγιωδως προς αυτον τον σκοπο: ο ανθρωπος να παραγει τον εαυτο του τεχνικα.
