Περνωντας κατω απο τα ψηλα ελατα...

Οδος και ζυγος

μυθος και ουδος

βρισκονται σε μια πορεια.

Προχωρα και σηκωσε

λαθε και ρωτησε

στην οδο την δικη σου την μια.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν το πρωτο πρωινο φως βλασταινει επανω απο τα

ορη σιγαλινα...

Η ζοφωση του κοσμου δεν φθανει ποτε

το φως του Ειναι.

Για τους θεους ερχομαστε πολυ αργα και

πολυ νωρις για το Ειναι. Το αρχινισμενο του ποιημα ειναι

ο ανθρωπος.

Να κατευθυνεσαι προς ενα αστερι...

Νοηση ειναι ο περιορισμος σε ενα

νοημα, που καποτε σταματα σαν εν' αστερι

στον ουρανο του κοσμου.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν το φουρφουρι εμπρος απο το παραθυρο της καλυβας

τραγουδα στην επερχομενη καταιγιδα...

Εαν το θαρρος της νοησης εκφυεται απο την ενθαρρυνση

του Ειναι, τοτε ωριμαζει η γλωσσα της μοιρας.

Μολις εχουμε το ζητημα εμπρος στα ματια μας, και στην καρδια

την ακοη για την λεξη, ευτυχει η νοηση.

Λιγοι ειναι πεπειραμενοι αρκετα στην διαφορα

αναμεσα σ ενα αντικειμενο της επιστημης

και σ ενα ζητημα της νοησης.

Ηδη εαν στη νοηση υπηρχαν αντιτιθεμενοι και οχι

απλως αντιπαλοι, τουτο θα ηταν ευνοϊκωτερο για το

ζητημα της νοησης.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν ο βροχερος ουρανος ανοιγει

κι εξαφνα μια λαμψη ηλιου γλιστρα επανω απο το ζοφερο των

λειμωνων...

Ποτε δεν φθανουμε σε σκεψεις.

Αυτες ερχονται σ εμας.

Τουτη ειναι η ευμοιρη ωρα της συνομιλιας.

Ευδιαθετει για συντροφικο διαλογισμο. Αυτος

ουτε τονιζει την αντιξοη γνωμη ουτε

ανεχεται την υποχωρητικη συναινεση. Η νοηση

παραμενει σταθερα ορτσα στον αερα του ζητηματος.

Μεσα απο μια τετοια συτροφικοτητα, μερικοι ισως αναδεικνυονταν

τροφιμοι στο εργαστηρι της νοησης. Για να

γινει καποιος απ αυτους απροσμενα μαστορας.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν πριν το καλοκαιρι εδω κι εκει ναρκισσοι

ανθιζουν ληθια στο λειβαδι και η

αγριοδαφνη λαμπει κατω απο το σφενταμι...

Η αιγλη του λιτου.

Πρωτα το μορφωμα φυλαγει το οραμα.

Ομως το μορφωμα κειται στο ποιημα.

Ποιον θα μπορουσε, οσο θελει να αποφευγει τη λυπη,

να τον διαπερασει ποτε η πνοη της εμψυχωσης;

Ο πονος χαριζει την ιαματικη του δυναμη εκει που

δεν την υποψιαζομαστε.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν ο αερας, γυριζοντας αποτομα,γογγυζει στα

δοκαρια της στεγης και ο καιρος

παει να σκυθρωπιασει...

Τρεις κινδυνοι απειλουν τη νοηση.

Ο καλος και γι αυτο λυτρωτικος κινδυνος ειναι η

γειτονια του αδοντος ποιητη.

Ο κακος και γι αυτο οξυτατος κινδυνος ειναι η

νοηση καθεαυτην. Πρεπει να εννοει εναντιον του εαυτου της,

κατι το οποιο σπανια δυναται.

Ο ασχημος και γι αυτο συγχυτικος κινδυνος ειναι να

φιλοσοφεις.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν την καλοκαιριατικη μερα η πεταλουδα καθεται στο

λουλουδι και, με τα φτερα κλειστα,

λικνιζεται μαζυ του στον λειβαδισιο αερα...

Καθε προθυμια του θυμικου ειναι η αντηχηση

στην υπενθυμιση απο το Ειναι, η οποια την νοηση μας την

περισυλλεγει στο παιχνιδι του κοσμου.

Στη νοηση καθε πραγμα γινεται μοναχικο και αργο.

Στη μακροθυμια βλασταινει μεγαλοθυμια.

Στη μεγαλη νοηση πρεπει μεγαλη πλανη.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν το βραχορεμα στη σιγη των νυκτων

αφηγειται

τις κατακρημνισεις του...

Το παλαιοτατο του παλαιου ερχεται στη νοηση μας

απο πισω μας και ομως προς εμας.

Γι αυτο και η νοηση παραμενει στην ενθυμηση του

συντελεσμενου και ειναι εννοηση.

Παλαιος θα πει: στεκει εγκαιρως εκει οπου το

μοναδικο νοημα μιας νοουσας οδου εχει στραφει

προς την αρμογη της.

Το βημα πισω απο την φιλοσοφια προς τη

νοηση του Ειναι, μπορουμε να το αποτολμησουμε μολις

εξοικειωθουμε στην προελευση της νοησης.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν τις χειμωνιατικες νυχτες χιονοθυελλες

συνταραζουν την καλυβα κι ενα πρωι το

τοπιο εχει κατασιγασει στο χιονισμα του...

Ο μυθος της νοησης θα ειχε εφησυχασει στην

ουσιωση του εαν γινοταν ανικανος

να λεγει εκεινο το οποιο πρεπει να μεινει ανειπωτο.

Μια τετοια ανικανοτητα θα εφερνε τη νοηση ενωπιον

του ζητηματος της.

Ποτε τα ειπωθεντα δεν ειναι, και σε καμμια γλωσσα

τα λεχθεντα.

Το οτι ξανα και εξαφνα μια νοηση ειναι, ποιανου θαυμασμος

θα μπορουσε να το προσμετρησει;

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν απο τις πλαγιες της κοιλαδας,

που πανω τους τραβουν αργα τα κοπαδια, κουδουνιζει

και κουδουνιζει...

Ο ποιητικος χαρακτηρας της νοησης ειναι ακομη

συγκαλυμμενος.

Οπου δειχνεται, μοιαζει για μεγαλο διαστημα σαν

ουτοπια μιας ποιητιζουσας διανοιας.

Ομως η νοουσα ποιηση ειναι αληθεια

η τοπολογια του Ειναι.

Λεγει σ αυτην την τοποθεσια της ουσιωσης της.

__________________________________________________________________________________________________________

Οταν το βραδυνο φως, καπου στο δασος

πεφτοντας, περιχρυσωνει τους κορμους του...

Ασμα και νοηση ειναι οι γειτονικοι

κορμοι της ποιησης.

Εκφυονται απο το Ειναι και φθανουν στην

αληθεια του.

Η σχεση τους κανει νοησιμο ο,τι ο Hölderlin

τραγουδα για τα δεντρα του δασους:

«Κι αγνωστοι μεταξυ τους μενουν,

οσο στεκουν, οι γειτονικοι κορμοι.»

__________________________________________________________________________________________________________

Δαση μενουν

Ρυακια πεφτουν

Βραχοι διαρκουν

Πηγη πηγαζει.

Πλαγιες αναμενουν

Βροχες ρεουν

Ανεμοι κατοικουν

Ευλογια λογιαζει.