2022
06 Ιανουαριου. Ποια εισαι; Ποια δεν εισαι;
Στο τραγουδι η κινησιολογια της Μαριας Φαραντουρη εχει εκπληκτικη ομοιοτητα με αυτην του Μικη θεοδωρακη, μια ομοιοτητα η οποια, αν δεν γελιεμαι, με τα χρονια της συνεργασιας τους εγινε ολο και πιο εμφατικη.
Να μιλησουμε εδω για επιδραση του ενος στην αλλη; Για ταυτιση της μ' αυτον; Επιδραση και ταυτιση ειναι αφηρημενες εννοιες που δεν ξερουμε καν τι λενε, αν λενε κατι, καθως δεν εχουμε καμια εμπειρια της επιδρασης, ως επιδρασης, καποιου σ' εμενα, δεν εχουμε καμια εμπειρια της ταυτισης μου, ως ταυτισης, με καποιον. Αυτες οι λεξεις, "επιδραση", "ταυτιση" ειναι διανοητικα συμπερασματα τα οποια βγαζουμε οταν βλεπουμε τον Θεοδωρακη και την Φαραντουρη στην, οπως θα λεγαμε, "διαδραση" τους.
Ομως ποια ειναι η εμπειρια αυτου που συμβαινει εδω; Η εμπειρια την οποια η Μαρια Φαραντουρη, αν ηταν οξυδερκης αρκετα, θα αναγνωριζε ως δικη της;
Ειναι ο ιδιος ο Μικης Θεοδωρακης, τα χερια του, το υφος του, που ειναι παροντα και τραγουδουν - δια σωματος της. Αυτος ειναι που βλεπω κι εγω καθως την παρακολουθω.
07 Ιανουαριου. Οι νεκροι δεν λενε ψεματα.
Στην ταινια "Rashomon" του Akira Kurosawa λεει σε ενα σημειο: "Οι νεκροι δεν λενε ψεματα". Την φραση μπορει κανεις να την ακουσει με δυο τουλαχιστον τροπους:
[1] Με το εξυπνακιστικο επιχειρημα "Χαχα! Αφου οι νεκροι δεν μιλανε, δεν λενε και ψεματα!". Στον οποιο εξυπνακια θα απαντουσα: "Κι αν τυχον, καθε φορα που ανοιγουμε το στομα μας, λεμε εξ ορισμου ψεματα;"
[2] Οι νεκροι δεν λενε ψεματα γιατι το ψεμα θα ειπωθει παντα προς οφελος ενος Εγω, επιστρατευεται παντα απο ενα Εγω. Οι νεκροι δεν λενε ψεματα γιατι εχουν εξ ορισμου απεκδυθει το Εγω.
24 Φεβρουαριου. "... μια πατριδα πολυ πιο μεγαλη, μια πατριδα πολυ πιο τρανη"
Ειτε Ουκρανια, ειτε Σινικη Θαλασσα, ειτε Αιγαιο: Η εθνικη ταυτοτητα παντα θα επικυρωνεται στην αντιπαραβολη της με την ξενη. Και θα επικυρωνεται τοσο εμφατικοτερα οσο ριζικοτερα θα τεινει να εξαλειψει την ξενη.
22 Απριλιου, Μεγαλη Παρασκευη. No one there.
Στην "μεταφραση" της τραγωδιας του Ευριπιδη "Ηρακλης" απο την Anne Carson (H of H Playbook) ο Ηρακλης, μετα τους Αθλους του, προσβλεπει σε μια επιστροφη που θα δρεψει τους καρπους της γενναιοτητας και της φημης του:
Ετσι ξεμπερδευω με τους Αθλους, ερχομαι σπιτι, κοιταζω στον καθρεφτη και ο καθρεφτης ειναι ακατοικητος.
Κανενας εκει
Αυτο εχει προετοιμαστει. Ο Ηρακλης δεν ειναι αυτος που ηταν:
Τελος παντων, οι Αθλοι, καπως ντροπη τωρα μα, ω, στην εποχη τους ηταν μεγαλειωδεις. Και ταιριαζαν στον τροπο που ζουσαν οι ανθρωποι, στα πραγματα που πιστευαν.
Καπου ταλαντευεται:
Μικρη παυση. Υποχωρω μεσα στον ιδιο μου τον μυθο.
Προσπαθησα να προχωρησω εξω.
Και πλεον αργοτερα:
Εχετε γεια, Αθλοι μου! Ο Ηρακλης ο ηρωας δεν υπαρχει πια.
Αραγε ποτε θα κουραστει ο Χριστος με τον δικο του τον μυθο;
02 Μαϊου. Χαρα γεματοι…
Πολυς κοσμος στο FB μοιαζει να ακολουθει την παραινεση του μαντη Αμφιαραω στον γιο του Αμφιλοχο:
"Στους αλλους δεν πρεπει κανεις να φανερωνει τι βασανα υποφερουμε. Κι αυτο σου λεω: Τα καλα και οι τερψεις που φερνει η μοιρα, πρεπει να δειχνονται σε ολον τον κοσμο. Μα αν σ' εμας τους ανθρωπους τυχει αφορητο βασανο, τουτο αρμοζει να το κρυβει κανεις στο σκοταδι." (Tusculum, Pindar Fragmente, 29)
03 Ιουνιου. Δουλεια δεν ειχε ο διαβολος…
Κι αν οι κρατουντες οδηγουνταν στον πολεμο μεσα απο την ανησυχια να διασκεδασουν την πληξη τους;