Πριν μερικα χρονια επεσα σε ενα "θεατρο μουσικης δωματιου" της Younghi Pagh-Paan με τον τιτλο "Mondschatten" [Ισκιοι του φεγγαριου]. Το λιμπρεττο βασιζεται στον "Οιδιποδα επι Κολωνω". Εκει παρεμβαλλεται ενα ποιημα του Byung-Chul Han. Το ανεφερα στο εργαστηριο μιας ημεριδας με τιτλο Περαν του πονεμενου ανθρωπου. Ειναι η Αντιγονη και απευθυνεται στον πατερα της Οιδιποδα:

[Πατερα!]

Δικασε τους θεους,

Σκοτωσε τους.

Αδιαφοροι ειναι για τους ανθρωπους,

Αυτοι οι θεοι μας χτυπανε

πληγη στην πληγη.

Πληγιασμενη απ' τις πορειες

Πληγιασμενη απο το κλαμα

Πληγιασμενη απο τα ονειρα

Καταπληγιασμενη ειν' η ψυχη σου.

Ανασανε μες απο τις πληγες σου!

Ασε τις πληγες σου ν' ανθισουν!

Η πληγιασμενη σου κεφαλη ακομα

Δεν ειναι προσωπο του κανενα,

Ηλιος και φεγγαρι,

Του φωτος και της σκιας

Η φιλικη αλλαγη

Δεν καθρεφτιζονται πανω της.

Η ψυχη σου ειναι

Πια μονο φορτος.

Μεχρι τον θανατο

Θα την υποφερεις.

Κοψε την, την ψυχη σου.