Η καταληκτικη αποστροφη μιας ομιλιας μου απο το 2001 ηταν: Η αγαπη ειναι αγαπη. Την θυμηθηκα με την ευκαιρια ενος ποιηματος του ιαπωνα Kenji Miyazawa (1896–1933):

Βρεγμενος μεσα σε υγρη κρυα βροχη,

κρατιεμαι απο τον αχνο φωσφορισμο των συννεφων, και

περπατω αυτο το βραδυ με αγαπη

για καποιον λαμπερο ανεμοτοπο

απο ποιος ξερει ποτε, καποια εποχη των δαμασκηνων.

Τωρα, μεσανυχτα,

μετρω το ενα μετα το αλλο

καθενα απο τα σπιτια που αχνοκοιμουνται

περιστοιχισμενα απο κεδρους και ιταμους,

πλανιεμαι μεσα στο αρωμα απο σταχυα ρυζιου που ερχεται απο που δεν ξερω,

ακουω αφηρημενα σ' εναν απομακρο ουρανο

τις φωνες κουρασμενων γρυλλων και μουρμουρητα νερων

και πατηματα που διασχιζουν λακουβες και λασπη

δεν μπορω να πω αν ειναι δικα μου η καποιου αλλου,

και καθως τα αγριοπευκα κανουν τον ανεμο διαυγη,

και οι αργυρες λευκες, ανεμιζοντας τα κλαδια τους, ταραζουν τα συννεφα,

με τρελλη αγαπη

για κομματια των λαμπερων λεξεων

ειπωμενων αθωα

απο ανθρωπους με ομορφα μαγουλα

που καινε τα κοκκινα ανθη απο παπαρουνες της Ανατολης

και κοβουν μαυρα δαμασκηνα,

αναμεσα σε σειρες απο πευκα μαυρα σαν το κατραμι

ατελειωτα ηρθα.

Αχ πρεπει να επανορθωσω στον εαυτο μου

για ο,τι αγαπω;

Ερωτω, κραυγαζοντας δυνατα

στον ανατολικο ουρανο,

και απο ενα μαυρο δασος εκει κοντα

μια χλευαστικη κουφια φωνη

επιστρεφει ενα κομματι της ηχους.

Αν αφησεις στην ακρη αυτο που αγαπας,

γρηγορα θα αγαπησεις την αγαπη,

μουρμουριζω στον εαυτο μου, ο ερημος.

Γυριζω να δω απο που ηρθα.

Ενα μετεικασμα απο τις σειρες των πευκων

φεγγει χλωμα στον ουρανο.