Φταιω, Φταις, Φταιει

>

Καταρχην ας τονιστει οτι το "φταιω" κλπ. ειναι λεξεις της καθημερινης μας γλωσσας.

Λεξεις καθομιλουμενες ειναι και το "οφειλω", το "εχω υποχρεωση", το "αμαρτησα", το "εχω τυψεις".

Στον ψυχολογικο διαγνωστικο ορο "ενοχη", ολες αυτες οι διαφορες ισοπεδωνονται και χανονται. Ο θεραπευτης, αν θελει να ειναι αληθινος θεραπευτης, χρειαζεται ν' ανακτησει τα ματια του για τις διαφορες, που του αφαιρεθηκαν / που του υφηρπαξε η αμβλυωπια του κοινου νου.

Καμια γενικευση. Αυτη, η μια περιπτωση.

Η "ενοχη" ειναι ορος βασικα δανεισμενος απο την γλωσσα των δικαστηριων.

Ομως ο θεραπευτης δεν θα 'πρεπε να 'ναι δικαστης, δεν θα 'πρεπε να κρινει ουτε με κανονες του δικαιου ουτε με κανονες του φυσιολογικου.

>

Αν σας εκανε εντυπωση που, σ' ενα συνεδριο για την καταθλιψη, το θεμα μου δεν περιοριζεται στο "φταιω" αλλα συμπαρασυρει κι ενα δευτερο προσωπο, και τριτο, εχω να πω οτι τα τρια προσωπα του τιτλου ειναι μεταξυ τους αδελφια, αν οχι και μασκες του ιδιου προσωπου.

Εξηγουμαι: Εκεινος που λεει φωναχτα "φταιω", ψιθυριστα, καποτε πολυ ψιθυριστα, λεει και "φταις, φταιει...". Και το αντιστροφο.

>

Ποιο, το ενα προσωπο κατω απο τις μασκες; η στεγη που ζουν τα αδελφια; Η προταση του αιτιου.

>

Λεξεις για το αιτιο: Γιατι; Για ποιον; Που οφειλεται; Τι / Ποιος φταιει; Ποιος ο υπαιτιος / ο υπευθυνος;

>

Απο ενα παλιο σεμιναριο για την ενοχη :

Διαφορετικο απο την κατηγορια ειναι το "φταιξιμο". Ποια ειναι η διαφορα; Η λεξη"φταιω", πταιω, ερχεται απο το πιπτω, ΠΡΟΣ ΛΙΘΟΝ ΠΤΑΙΕΙΝ, σκονταφτω και πεφτω.

Ποια ειναι η εμπειρια; Στο "φταιω", τα ποδια γινονται ασταθη, τα γονατα σχεδον λυγιζουν, δεν ειμαι ορθιος, δεν ειμαι "ορθος", πεφτω. Προκειται ισως για την εμπειρια μιας παραλειψης, δεν ειδα τον ΛΙΘΟΝ - ο οποιος δεν υπαρχει αφ' εαυτου αλλα προβαλλει, στη μορφη του, στη μορφη του σκληρου, του ατεγκτου, του αλυγιστου.