Ο ανθρωπος της πολης θεωρει οτι ερχεται "σ' επαφη με τον λαο" οταν καταδεχτει να εχει μια μεγαλη κουβεντα με εναν χωρικο. Οταν το βραδυ στο διαλειμμα της εργασιας καθομαι με τους χωρικους στον παγκο διπλα στη σομπα, η στο τραπεζι κατω απο τον Εσταυρωμενο, τοτε ως επι το πλειστον δεν μιλαμε καθολου. Καπνιζουμε σιωπηλοι τα τσιμπουκια μας. [...] Οι ανθρωποι των πολεων συχνα απορουν για την μακροχρονη, μονοτονη μονηρη διαβιωση με τους χωρικους μες στα βουνα. Ομως αυτο δεν ειναι μοναξια αλλα βεβαιως μοναχικοτητα. Στις μεγαλες πολεις ο ανθρωπος ευκολα μπορει να ειναι τοσο μονος οσο σχεδον π ο υ θ ε ν α α λ λ ο υ. Ομως εκει ποτε δεν μπορει να ειναι μοναχικος. Διοτι η μοναχικοτητα εχει την αρχεγονη εγγενη δυναμη που δεν μας απομονωνει αλλα ριπτει το ολο Dasein περα στην ευρεια εγγυτητα την ουσιωσης ολων των πραγματων.