Οικημα οπου χαμενα σωματα περιπλανωνται καθενα ερευνωντας για το χαμενο του. Αχανες αρκετα ωστε η ερευνα να ειναι ματαιη. Στενο αρκετα ωστε η φυγη να ειναι ματαιη. Μεσα σ' εναν χαμηλο κυλινδρο πενηντα μετρα περιφερεια και δεκαξι ψηλο για την αρμονια. Το φως. Η χλωμαδα του. Η κιτριναδα του. Η απανταχου παρουσια του σαν να εφεγγε καθενα τετραγωνικο εκατοστο απο τα καπου δωδεκα εκατομμυρια της ολης επιφανειας. Η ανησυχια του για μεγαλα διαστηματα που ξαφνου καταλαγιαζει σαν τελικο αγκομαχητο. Τοτε ολα νεκρωνουν. Ειναι ισως το τελος του οικηματος τους. Λιγα δευτερολεπτα μετα κι ολα ξεκινανε και παλι. Επιδρασεις αυτου του φωτος στο ερευνητικο ματι. Επιδρασεις στο ματι που εχοντας παψει να ερευνα μενει καρφωμενο στο εδαφος η σηκωμενο προς την απομακρη οροφη οπου δεν μπορει να υπαρχει κανεις. Η θερμοκρασια. Ταλαντωνεται με πιο σταθερο ρυθμο αναμεσα ψυχρο και θερμο. Περνα απο το ενα ακρο στο αλλο σε περιπου τεσσερα δευτερολεπτα. Κι αυτη εχει τις στιγμες γαληνης λιγοτερο η περισσοτερο θερμες η ψυχρες. Συμπιπτουν μ' αυτες του φωτος. Τοτε ολα νεκρωνουν. Ειναι ισως το τελος ολων. Λιγα δευτερολεπτα μετα κι ολα ξεκινανε και παλι. Επιδρασεις αυτου του κλιματος στο δερμα. Ρυτιδιαζει. Τα σωματα προστριβονται μεταξυ τους με τριξιμο ξερων φυλλων. Ο ιδιος ο βλενογονος προσβαλλεται. Ενα φιλι κανει εναν απεριγραπτο ηχο. Αυτοι με ακομα κουραγιο να συνουσιαστουν παλευουν ματαια. Μα δεν θα τα παρατησουν. Πατωμα και τοιχοι ειναι απο στερεο καουτσουκ η κατι παρομοιο. Χτυπα επανω του ποδι η γροθια η κεφαλι και ο ηχος μολις κι ακουγεται. Φαντασου κατοπιν την σιωπη των βηματων. Οι μονοι ηχοι αξιοι του ονοματος τους προκαλουνται μετακινωντας τις σκαλες η απο τον γδουπο απο σωματα που χτυπανε το ενα το αλλο η απο ενα εναντιον του εαυτου του οπως οταν ενα που το πιανει ξαφνικο μενος χτυπαει το στηθος του. Ετσι επιβιωνουν σαρκα και κοκκαλα. Οι σκαλες. Αυτα ειναι τα μονα αντικειμενα. Ειναι μονες χωρις εξαιρεση και ποικιλλουν πολυ στο μεγεθος. Οι πιο κοντες εχουν υψος οχι λιγοτερο απο εξι μετρα. Μερικες ειναι εφοδιασμενες με συρομενη επεκταση. Ειναι ακουμπισμενες στον τοιχο χωρις καμια αρμονια. Τεντωμενοι ορθιοι στο πανω σκαλι της ψηλοτερης οι ψηλοτεροι αναρριχητες μπορουν ν' αγγιξουν την οροφη με τ' ακροδαχτυλα τους. Επομενως η συσταση της δεν ειναι λιγοτερο οικεια απο αυτην του δαπεδου και του τοιχου. Χτυπα επανω της ενα σκαλι και ο ηχος μολις κι ακουγεται. Αυτες οι σκαλες εχουν μεγαλη ζητηση. Στη βαση της καθεμιας, παντα η σχεδον παντα μικρη ουρα απο αναρριχητες. Και παλι θελει θαρρος να σκαρφαλωσεις. Γιατι τα μισα σκαλια λειπουν, κι αυτο διχως αρμονια. Αν ελειπε καθε δευτερο δεν θα ηταν μεγαλη ζημια. Μα η ελλειψη απο τρια στη σειρα θελει ακροβασια. Παρολαυτα αυτες οι σκαλες εχουν μεγαλη ζητηση και δεν κινδυνευουν να καταληξουν σε απλα παλουκια συνδεδεμενα μονο στα ακρα τους. Γιατι η αναγκη για αναρριχηση ειναι υπερβολικα διαδεδομενη. Να μην την αισθανεσαι πια ειναι σπανια λυτρωση. Τα σκαλια που λειπουν ειναι στα χερια των λιγων τυχερων που τα χρησιμοποιουν κυριως για επιθεση και αυτοαμυνα. Οι μεμονωμενες προσπαθειες τους να χτυπησουν το κεφαλι τους στην καλυτερη περιπτωση κορυφωνονται σε συντομες απωλειες της συνειδησης. Οι σκαλες εχουν σκοπο να μεταφερουν τους ερευνητες στις κογχες. Εκεινοι που αυτες δεν τους δελεαζουν πια αναρριχωνται απλα για να αφησουν το εδαφος πισω τους. Ειναι συνηθεια να μην αναρριχωνται περισσοτεροι απο δυο καθε φορα. Στους φυγαδες που ειναι αρκετα τυχεροι να βρουν ελευθερη σκαλα αυτη προσφερει ενα καποιο καταφυγιο μεχρι η οχλοβοη να καταλαγιασει. Οι κογχες η κυψελες. Ειναι κοιλωματα σ' εκεινο το σημειο του τοιχου που βρισκεται πανω απο μια νοητη γραμμη που εκτεινεται στη μεση μεταξυ δαπεδου και οροφης κι επομενως εμφανιζεται μονο στο επανω μισο του. Ενα λιγοτερο η περισσοτερο ευρυ στομιο δινει αποτομη προσβαση σε μια καμαρα αλλοτε αλλης χωρητικοτητας αλλα παντα αρκετης για ενα σωμα με λελογισμενο ελεγχο των αρθρωσεων του να μπει μεσα και παρομοια εχοντας μπει να κουλουριαστει κατω κατα ενα τροπο. Ειναι διατεταγμενες σε ακανονιστα πενταρια διαμετρου περιπου δεκα μετρων και διαβολικα ατακτα. Τετοια αρμονια μπορει ν' απολαυσει μονο αυτος που η μακρα του πειρα και η λεπτομερης γνωση των κογχων ειναι τετοια που να του επιτρεπει μια τελεια νοερη εικονα του ολου συστηματος. Ομως ειναι αμφιβολο οτι τετοιος υπαρχει. Γιατι καθε αναρριχητης εχει προτιμηση για ορισμενες κογχες και απεχει κατα το δυνατον απο τις αλλες. Ενας ορισμενος αριθμος τους συνδεονται με σηραγγες ανοιγμενες στο παχος του τοιχου αποκτωντας σε μερικες περιπτωσεις οχι λιγοτερα απο πενηντα μετρα σε μηκος. Ομως τα περισσοτερα δεν εχουν εξοδο αλλη απο την εισοδο. Ειναι σαν σ' ενα ορισμενο σταδιο να κυριαρχησε η αποθαρρυνση. Να σημειωθει σε υποστηριξη αυτης της χονδροειδους εικασιας η υπαρξη μιας μακρας σηραγγας που εγκαταλειφθηκε τυφλη. Αλοιμονο στο σωμα που μπαινει εδω βιαστικα ν' αναγκαστει τελικα μετα απο παρατεταμενες προσπαθειες να ερπει οπισθοχωρωντας οσο καλυτερα μπορει πισω στον δρομο που ηρθε. Οχι πως αυτο το δραμα ειναι ιδιαιτερο για την ημιτελη σηραγγα. Φτανει να σκεφτει κανεις τι αναποφευκτα θα ακολουθησει οταν δυο σωματα μπαινουν σε μια κανονικη σηραγγα απο τα αντιθετα ακρα. Κογχες και σηραγγες υποκεινται στο ιδιο φως και κλιμα με το υπολοιπο οικημα. Αυτα για μια πρωτη ματια στο οικημα.

[...]

Απο αμνημονευτων χρονων η φημη ειναι η καλυτερα ειναι διαδεδομενη η ιδεα οτι υπαρχει μια εξοδος. Αυτοι που πια δεν πιστευουν δεν εχουν ανοσια στο να το πιστεψουν και παλι συμφωνα με την ιδεα που θελει οσο ισχυει οτι εδω ολοι θα πρεπει να πεθανουν αλλα μ' εναν τοσο βαθμιαιο και για να το πουμε απλα τοσο κυμαινομενο θανατο που να διαφυγουν της προσοχης ακομα και ενος επισκεπτη. Σχετικα με την φυση αυτης της εξοδου και του τοπου της δυο γνωμες διακρινουν χωρις και να χωριζουν ολους αυτους που ακομα ειναι αφοσιωμενοι σ' εκεινη την παλια πιστη. Η μια σχολη ορκιζεται σ' ενα μυστικο περασμα που διακλαδωνεται απο μια απο τις σηραγγες και οδηγει με τα λογια του ποιητη στα αδυτα της φυσης. Η αλλη ονειρευεται μια καταπακτη κρυμμενη στο κεντρο της οροφης που δινει προσβαση σ' εναν αεραγωγο στο τελος του οποιου ο ηλιος και αλλα αστερια θα λαμπαν ακομα. Μεταστροφες ειναι συχνες προς καθε κατευθυνση κι ενας που σε μια συγκεκριμενη στιγμη ειχε αυτια μονο για την σηραγγα μπορει καλλιστα μια στιγμη αργοτερα να μην εχει αυτια παρα μονο για την καταπακτη και μια στιγμη αργοτερα να διαψευδει τον εαυτο του και παλι. Παρολαυτα γεγονος παραμενει οτι απ' αυτες τις δυο πεποιθησεις η πρωτη υποχωρει εις οφελος της δευτερης αλλα με τροπο τοσο ατακτο και αργο και φυσικα με τοσο μικρο αποτελεσμα στην συμπεριφορα της καθε αιρεσης που για να τον αντιληφθει κανεις πρεπει να ειναι μεσα στο μυστικο των θεων. Αυτη η μετατοπιση εχει την λογικη με το μερος της. Γιατι αυτοι που πιστευουν σε μια εξοδο προσβασιμη οπως θα ηταν μεσω μιας σηραγγας κι ακομα και διχως να εχουν σκεφτει να την υπολογισουν ισως θα εμπαιναν στον πειρασμο να την εξερευνησουν. Οπου οι υποστηρικτες της καταπακτης απαλλασσονται απ' αυτον τον δαιμονα εκ του γεγονοτος οτι το κεντρο της οροφης ειναι απλησιαστο. Ετσι με ανεπαισθητους βαθμους η εξοδος μεταφερεται απο την σηραγγα στην οροφη προτου εχει υπαρξει ποτε. Αυτα για μια πρωτη ματια σ' αυτην την πιστη τοσο μοναδικη η ιδια και λογω της αφοσιωσης που εμπνεει στις καρδιες τοσο πολλων συνεπαρμενων. Το ηλιθιο μικρο φως της θα ειναι σιγουρα το τελευταιο που θα τους εγκαταλειψει παντα με την υποθεση οτι ειναι προορισμενοι για το σκοταδι.

[...]

Η επιδραση αυτου του κλιματος στην ψυχη δεν πρεπει να υποτιμαται. Ομως αυτη σιγουρα υποφερει λιγοτερο απο το δερμα ολο το αμυντικο συστημα του οποιου με τις κρισεις ιδρωτα και ριγους βρισκεται σε αδιακοπο στρες. Αυτο συνεχιζει λιγοτερο η περισσοτερο αδυναμα να αντιστεκεται και μαλιστα αξιεπαινα σε συγκριση με το ματι που με την καλυτερη θεληση ειναι δυσκολο να μην παραδοθει στο τελος των προσπαθειων του σε τιποτα λιγοτερο απο την τυφλωση. Γιατι οντας με τον τροπο του δερμα για να μην μιλησουμε για τους χυμους του και τα βλεφαρα δεν εχει μονο εναν αντιπαλο να αντιμετωπισει. Αυτη η αποστεγνωση της μεμβρανης στερει στην γυμνια πολλη απο την γοητεια της καθως το ροζ γινεται γκρι και μεταμορφωνει σε θροϊσμα τσουκνιδων την φυσικη ζουμεραδα σαρκας με σαρκα. Ο ιδιος ο βλεννογονος επηρεαζεται κατι που δεν θα πειραζε και πολυ αν δεν ηταν για εμποδιο στην πραξη του ερωτα. Αλλα ακομα και ως προς αυτο το σημειο δεν ειναι και μεγαλο το κακο τοσο σπανια ειναι η στυση στον κυλινδρο. Συμβαινει παρολαυτα ακολουθουμενη απο λιγοτερο η περισσοτερο χαρουμενη διεισδυση στον πιο κοντινο σωληνα. Ακομα και συζυγοι μπορει μερικες φορες να δει κανεις συμφωνα με τον νομο των πιθανοτητων να συνευρισκονται μ' αυτον τον τροπο εν αγνοια τους. Ειναι τοτε αξιομνημονευτο το θεαμα απο φρενιτιδες που παρατεινεται μεσα σε πονο και απελπισια περα απ' οτιδηποτε θα μπορουσαν να πετυχουν οι πιο χαρισματικοι εραστες κεκλεισμενων των θυρων. Γιατι αρσενικο και θηλυκο γνωριζουν πολυ καλα ποσο σπανια ειναι η περισταση και ποσο απιθανο να ξανασυμβει. Μα κι εδω η παυση και το νεκρωμα σε στασεις που καποιες φορες αγγιζουν τα ορια του χυδαιου οποτε σταματουν οι δονησεις και για οσο διαρκει η κριση αυτη. Ακομα πιο περιεργο σε τετοιες ωρες ολα τα ερευνητικα ματια που ξαφνικα μενουν ακινητα και καρφωνονται στο κενο η σε καποιο παλιο σιχαμα οπως για παραδειγμα αλλα ματια και κατοπιν τα μακρα κοιταγματα που ανταλλασσονται απ' αυτους που ολοψυχα θα κοιταζαν αλλου. Ακανονιστα διαστηματα τετοιας διαρκειας διαχωριζουν αυτες τις αναπαυλες ωστε για αμνημονες σαν κι αυτους καθε μια ειναι η πρωτη. Εξ ου και παντα η ιδια σφοδροτητα της αντιδρασης σαν να ερχοταν το τελος του κοσμου και η ιδια συντομη καταπληξη οταν η διπλη θυελλα ξαναρχιζει κι αρχιζουν παλι την εξερευνηση μητε χαρουμενοι μητε καν λυπημενοι.

[...]

Κι ετσι επ' απειρον εως οτου προς το αδιανοητο τελος αν διατηρηθει αυτη η ιδεα ενα τελευταιο σωμα απ' ολα εξερευνα ακομα με αδυναμους σπασμους και τιναγματα. Σε πρωτη ματια δεν υπαρχει τιποτα να τον ξεχωριζει απο τους αλλους νεκρωμενους οπου στεκονται η καθονται σε εγκαταλειψη περαν ανακλησης. Το ξαπλωμα ειναι ανηκουστο στον κυλινδρο και αυτη η σταση παρηγοριας για τους ηττημενους εδω τους ειναι απαγορευμενη για παντα. Μια τετοια στερηση εν μερει εξηγειται απο την ανεπαρκεια χωρου στο δαπεδο δηλαδη λιγο κατω απο ενα τετραγωνικο μετρο στην διαθεση καθε σωματος και δεν μπορει να επεκταθει απο αυτο των κογχων και των σηραγγων που ειναι κρατημενο μονο για την εξερευνηση. Ετσι στην κατακλιση αυτων των μαραμενων των γεματων απο τον τρομο της επαφης και αναγκασμενων να προστριβονται μεταξυ τους χωρις σταματημο απαγορευεται η φυσικη της καταληξη. Ομως η επιμονη διπλη δονηση υποδηλωνει οτι σ' αυτο το παλιο οικημα ολα δεν ειναι ακομα στην καλυτερη κατασταση. Και οντως νατος να σαλευει αυτος ο τελευταιος ολων εφοσον αντρας κι αργοσηκωνει το σωμα του και λιγο αργοτερα ανοιγει τα καμμενα του ματια. Στη βαση απο τις σκαλες τις ακουμπισμενες στον τοιχο με μικρη σχεση με την αρμονια κανενας αναρριχητης δεν περιμενει τη σειρα του. Ο γερος ηττημενος της τριτης ζωνης τωρα δεν εχει γυρω του παρα αλλους κατ' εικονα του ακινητους και γερμενους. Το πιτσιρικι ακομα στα χερια της ασπρομαλλας γυναικας δεν ειναι πια παρα μια σκια στην αγκαλια της. Ιδωμενο απο μπροστα το κοκκινο κεφαλι σκυμμενο τελειως αποκαλυπτει ενα τμημα του αυχενα. Και νατος να ανοιγει κατοπιν τα ματια αυτος ο τελευταιος ολων εφοσον αντρας και λιγο αργοτερα τραβα τον δρομο του προς εκεινη την πρωτη απο τους ηττημενους που τοσο συχνα ειχαν για οδηγο. Γονατισμενος κανει στο πλαϊ τα βαρια μαλλια και σηκωνει το κεφαλι που δεν προβαλλει αντισταση. Εχοντας καταβροχθιστει το προσωπο που κατ' αυτον τον τροπο αποκαλυφθηκε τα ματια μ' ενα αγγιγμα των αντιχειρων ανοιγουν χωρις δισταγμο. Σ' αυτες τις ησυχες ερημιες αφηνει το βλεμμα του να περιπλανιεται μεχρι αυτα πρωτα να κλεισουν και το κεφαλι εγκαταλειπεται και πεφτει πισω στη θεση του. Αυτος ο ιδιος μετα απο μια παυση αδυνατο να προσδιοριστει χρονικα βρισκει τελικα το μερος και την σταση του οπου σκοταδι κατεβαινει και την ιδια στιγμη η θερμοκρασια μενει στασιμη οχι μακρια απο το σημειο παγωματος. Ταυτοχρονα βουβαινεται το ανεπαισθητο ζουζουνισμα που αναφερθηκε παραπανω οπου αξαφνα τετοια σιωπη που να καταπνιγει ολες μαζι τις ανεπαισθητες ανασες. Αυτα πανω-κατω για την τελευταια κατασταση του κυλινδρου κι αυτο το μικρο πληθος εξερευνητων ενας εκ των οποιων εφοσον αντρας σε καποιο αδιανοητο παρελθον για πρωτη φορα εγειρε το κεφαλι του αν διατηρηθει αυτη η ιδεα.