Στους Αρχαιους το μετρο δεν οριζεται απο το οχι-πολυ και το οχι-λιγο. Προσεξε για παραδειγμα εκεινη την φραση του Γιωργου Σεφερη:

Τί μπορεί να θυμάται μια φλόγα; Α θυμηθεί λίγο λιγότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει· α θυμηθεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει. Να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά.

Και ενα παρομοιο παραδειγμα απο τη μουσικη: οταν τραγουδω σε μια συχνοτητα χαμηλοτερη, φαλτσαρω· οταν τραγουδω σε μια συχνοτητα υψηλοτερη, φαλτσαρω. Οταν τραγουδω σωστα, ειμαι μεσα στον τονο - κατοικω τον τονο.

Αντιστοιχα και στον λογο: οταν μιλω σωστα, μιλα, συντονο με το στομα, το σωμα μου. Οταν τα λογια μου δεν βρισκουν φλεβα, το σωμα μου κλωτσαει.

Αντιστοιχα μετρα κρατουν στον τροπο που θα πιασω ενα ποτηρι, στον τροπο που θα σε κοιταξω στα ματια.

Και ο Γιωργος Σεφερης συνεχιζει:

Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούριος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.