Απο την συνεντευξη του Samuel Beckett στην Vogue (1969)

Μιλαει ψιθυριστα: "Το μειζον αμαρτημα ειναι το αμαρτημα του να εχεις γεννηθει." Μια μακρα σιωπη πλεκεται γυρω απο τη φραση. Το κεφαλι του ειναι σκυμμενο. Αργα σηκωνει το προσωπο του. Τα ματια του συναντουν τα δικα μου. Ειναι κρυα, απαθη ματια, ανοιχτογαλανα, πανω σ' ενα σκελετωμενο προσωπο, γραμμενο και τραχυ.

[...]

Ο Beckett ηταν στη Νεα Υορκη. Ηταν η μια και μονη του επισκεψη στην Αμερικη. Μονο ο αμερικανος εκδοτης του ηταν μαζι μας. Ο Beckett δεν επιθυμουσε να δινει συνεντευξεις - απεφευγε τη δημοσιοτητα και δεν ηθελε να μαθευτει οτι ηταν εδω. Το δωματιο που καθομασταν ηταν φορτισμενο με μια ανησυχητικη εχθρικοτητα. Τελικα, αισθανομενος την διστακτικοτητα μου  να παραβιασω την ακραια του συστολη, η ατολμια του χαλαρωσε.

"Μου ειναι αδυνατο να μιλησω για το γραψιμο μου," μου λεει, "Ειναι αδυνατο γιατι εργαζομαι διαρκως στο σκοταδι. Θα ηταν σαν ενα εντομο να αφηνε το κουκουλι του. Μπορω να αποτιμησω την εργασια μου μονο απο μεσα. Αν η εργασια μου εχει καν καποιο νοημα, αυτο οφειλεται περισσοτερο στην αγνοια, στην ανικανοτητα, και σε μια διαισθητικη απελπισια παρα σε καποια ατομικη δυναμη. Σκεφτομαι πως ισως απελευθερωθηκα απο καποιες φορμαλιστικες εννοιες. Ισως, οπως ο συνθετης Schönberg η ο ζωγραφος Kandinsky, στραφηκα προς μια αφηρημενη γλωσσα. Παντως, αντιθετα μ' αυτους, δεν επιχειρησα να συγκεκριμενοποιησω το αφηρημενο - να μην του δωσω ακομη ενα φορμαλιστικο πλαισιο.

[...]

Και τωρα, σ' αυτο το δωματιο με τα χαμηλα του φωτα, ο Beckett εχει το βλεμμα του καρφωμενο στο πατωμα. Μια εκφραση απεραντης απωλειας και καταθλιψης διατρεχει το προσωπο του. Ξαφνου λεει: "Για μενα το γραψιμο γινεται οχι ευκολοτερο αλλα δυσκολοτερο. Καθε λεξη ειναι σαν μια περιττη κηλιδα πανω στη σιωπη και στη μηδενικοτητα." Οι λεξεις του μολις που ακουγονται, λες και δεν ηθελε να δωσει στις σκεψεις του φυσικο ηχο. Ομως προσθετει, "Ο Δημοκριτος εδειξε τον δρομο: 'Το μηδεν ειναι περισσοτερο απ' το τιποτα.'"