Απο την ομαδα της Εταιρειας στο Viber - 4

Αυτα τα doodle της Google. Θυμιζουν εικονογραφηση παιδικου βιβλιου. Περιεργη εποχη οπου τα μικρα γινονται μικρομεγαλοι και οι μεγαλοι ξεμωραινονται.

/

Επανω στο θεμα του χθεσινου σεμιναριου: Το ολεθριο της ψυχαναλυτικης ερμηνειας βρισκεται στο οτι ο αναλυτης με αμφισβητει εξ αρχης μεχρι τελους: το ονειρο σου ειναι αλλο απο αυτο που νομιζεις, λες ο,τι λες γιατι εχεις αυτην κι αυτην την προθεση κλπ. Στον θεραπευτη εχω εναν ανθρωπο που με αντιμετωπιζει εξ ορισμου με δυσπιστια. // Ο Freud γραφει πως η "ανακαλυψη" του ασυνειδητου επιφερει στους ανθρωπους ενα βαρυ "ναρκισσιστικο τραυμα" καθοτι δεν ελεγχουν συνειδητα τον εαυτο τους και την ζωη τους. Ομως στην θεραπευτικη συναντηση οι ψυχαναλυτες παριστανουν πως αυτοι ειναι υπερανω του τραυματος και πλεον εχουν να τραυματιζουν τον ανθρωπο που προσφευγει σ' αυτους. Ελπιζω να υπαρχουν αναμεσα τους και καποιοι καπως πιο ταπεινοι.

/

Μια δυνατοτητα εμπειριας του εαυτου σας οχι ως υποκειμενου: Δοκιμαστε, οδηγωντας σε εναν κατηφορο, εκει που οι συνθηκες βολευουν, να βαλετε την ταχυτητα στο νεκρο και να αφησετε να σας παιρνει η επιταχυνση οπως θα επαιρνε ενα νεκρο, ενα φυσικο σωμα - να γινετε για λιγες στιγμες, και να το ζησετε, χωρις φοβο και παθος, ενα νεκρο σωμα. Θα ηταν μια εκ του μακροθεν προσεγγιση σε ο,τι ο Heidegger αποκαλει "το βημα πισω", και σε ο,τι στο Ζεν καλειται "μεγαλος θανατος".

/

Εκφραση για ανθρωπους που προτρεχουν: "Τα ψαρια στη θαλασσα κι εσυ αναβεις τηγανι".

/

Ηδη στο δοκιμιο "Το ονειρο" μιλω για το ιδιαιτερο του, που δεν εγκειται στα περιεχομενα της ονειρικης εμπειριας, αλλα στο ονειρικο ως ονειρικο. Προσφατα το συναντησα σε ενα κειμενο της Anne Carson στο βιβλιο της Decreation, σε ενα κειμενο οπου θελει να κανει "ενα εγκωμιο του υπνου": "Η παλιοτερη μνημη μου ειναι αυτη ενος ονειρου. Ηταν στο σπιτι που ζουσαμε οταν ημουν τριων, η τεσσαρων. Ονειρευτηκα οτι κοιμομουν στο σπιτι σ' ενα πανω δωματιο. Οτι ξυπνησα και κατεβηκα και στεκομουν στο σαλονι. Τα φωτα ηταν αναμμενα στο σαλονι, αν και ηταν ησυχο και αδειο. Ο συνηθισμενος σκουροπρασινος καναπες κι οι καρεκλες στεκοταν εμπρος απο τους συνηθισμενους ωχροπρασινους τοιχους. Ηταν το ιδιο παλιο σαλονι οπως παντα, το γνωριζα καλα, τιποτα δεν ηταν εκτος τοπου. Και παλι ηταν ολοτελα, σιγουρα διαφορετικο. Μ' ολη την συνηθισμενη του εμφανιση το σαλονι ηταν σαν αλλαγμενο, σαν να ειχε τρελαθει.

Αργοτερα, οταν μαθαινα να λογαριαζομαι με τον πατερα μου, που ειχε προσβληθει και τελικα πεθανε απο ανοια, αυτο το ονειρο επανηλθε σ' εμενα, πιστευω επειδη φαινοταν να προαναγγελλει την κατασταση του να κοιτας ενα πολυ γνωριμο προσωπο, η εμφανιση του οποιου ειναι ακριβως οπως πρεπει να ειναι, εκτος του οτι ειναι επισης, καπως, βαθια και πυρωμενα, ξενο.

Το ονειρο του πρασινου σαλονιου ηταν η πρωτη μου εμπειρια ενος τετοιου ξενισματος και σημερα το βρισκω το ιδιο αποκοσμο οπως οταν ημουν τριων. Ομως δεν ειχα καμια διαθεσιμη εννοια της τρελας, η της ανοιας οταν ημουν τριων. Οσο μπορω να το ανακαλεσω, εξηγησα το ονειρο στον εαυτο μου λεγοντας οτι επιασα το σαλονι στον υπνο. Ειχα μπει σ' αυτο απο την πλευρα του υπνου. Και μου πηρε χρονια να αναγνωρισω, η ακομα να διατυπωσω ενα ερωτημα σχετικα, γιατι βρηκα αυτην την εισοδο στο ξενισμα τοσο εξαιρετικα παρηγορητικη. Γιατι παρα το στοιχειωμα, το ανεξηγητο και αργοτερα την τραγικη αναφορα του πρασινου σαλονιου, ηταν και παραμενει για μενα μια παρηγορια να το σκεφτομαι να βρισκεται εκει, βυθισμενο στην πρασινοτητα του, ανασαινοντας την δικη του ταξη, αναπαντητο στον καθενα, εμφανως διαπερατο παντου, και παλι τοσο τελεια μεταμφιεσμενο σ' ολη την προπαγανδα της ιδιας του της ξυπνιας ζωης ωστε να γινει κυριολεκτικα κατι ινκογνιτο στην καρδια του κοιμισμενου σπιτιου μας."

/

Αρκετα συχνα ακουτε τον ορο "Gelassenheit" που μεταφραζεται καπου ως "γαληνια αφεση", "ανεση-αφεση" κλπ., μια καλη συζητηση της λεξης εδω

/

["Man muss erst lassen konnen, um gelassen zu Sein" Meister Eckhart. Η μετάφραση κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο από εμένα : " Πρέπει να έχει κανείς την δυνατοτητα να αφήσει πρώτα, ώστε να μπορέσει να αφεθεί". Αν το σκεφτούμε αυτό σε σχέση με την ψυχοθεραπεία τι θα σήμαινε;. Μας ζητείται να αφήσουμε η να αφήνουμε συνέχεια τις θεωρίες μας ώστε να αφεθούμε σε αυτό που έρχεται στη θεραπευτική συνομιλία;]

Στο σχετικο κειμενο ο Heidegger μιλα για την αφεση απο την κυριαρχια της βουλησης {στην οποια λεξη μπορουμε να ακουσουμε καθε εδους προθετικοτητα}, και μαλιστα για μια τετοια αφεση η οποια δεν ειναι μονο απεξαρτηση αλλα οπου το "θελω" παυει ολοτελα να ειναι ρητο η αρρητο θεμα. Στον μυστικο Meister Eckhart αφηνω την δικη μου βουληση για να αφεθω και παλι σε μια βουληση, αυτην του θεου.

/

[Αλλά στα δικά μας, πως μπορεί να είναι; Αφήνω την βούληση, την θεραπευτική προσδοκία, τους στόχους κλπ, και αφηνομαι σε μια διάθεση ήσυχη και ανοιχτή σε αυτό που θα έρθει στην συνομιλια; Στο φαινόμενο; Χωρίς προιδεασμους όσο είναι εφικτό;]

Και ακομη εδω ανηκει η {με τους ορους της τεχνης μας} αποδομηση των φαινομενων της προθετικοτητας που οδηγουν τον ανθρωπο μας σε βασανα και ταλαιπωριες, προθετικοτητας η οποια συχνα ακολουθει τα λογια που ξεκινανε με το "εγω..." Και μην ξεχναμε οτι αυτη η Gelassenheit δεν μπορει ποτε να εναι κατι που "θελω" να αποκτησω, η να μεταδωσω.

/

[Το πολύ ενδιαφέρον για εμένα στην διάθεσή αυτή είναι ότι όπως την καταλαβαίνω δεν μιλάει για μια αποστασιοποιηση από τα πράγματα και τον Άλλον. Μιλάει ίσως για το ότι μπορεί κανείς να αφήσει τα πράγματα ενώ είναι μέρος αυτών. . Δηλαδή από την μία να τα αφήσει αλλά ταυτόχρονα να τα αφήσει να υπάρχουν και να προχωρούν. Η Gelassenheit είναι μια διάθεση που επιτρέπει το όχι, να συνυπάρχει με το ναι. Δηλαδή ο θεραπευτής είναι αυτός που είναι αλλά την ίδια στιγμή αφήνει και τον εαυτό του στην συνομιλια με τον Άλλον.]

Και, ιδιαιτερα για τους νεοτερους: Οταν εδω, στο πνευμα του Heidegger, μιλαμε για διαθεση, αυτο δεν θα πει "συναισθημα" αλλα τροπο με τον οποιο παρουσιαζονται τα πραγματα. (οπως λεμε π.χ. ολα ειναι "μαυρα κι αραχνα").

/

Λενε πως κανεις πεθαινει μονος. Συγγενικο, απο την αλλη πλευρα, ειναι και η αμερικανια να πεθαινει σπιτι περιτριγυρισμενος απο τους αγαπημενους του. Ομως εκει που εχει αναλαβει τον θανατο του, οπου αυτο το βαρυγδουπο λεει απλα πως "εχασε η Βενετια βελονι", η διασταση μονος/μαζι παυει να ειναι θεμα.

/

Ελληνικό: Ανοίγει τις πόρτες του το Experience Park. Σας λεει κατι αυτο το ονομα που του εδωσαν; "Experience Park";

…

Στο ονομα με σοκαρε η αδιαντροπια, η οποια "χωρις αιδω" εκφραζει ενα φαινομενο της εποχης: H καθημερινη ζωη αοσμη ανοστη και καποια highlights οπου προσφερονται "εμπειριες" οπως ενα σαφαρι στην Αφρικη, κυνηγι αρκουδων στην Αλασκα, αλλα και ο ποδοσφαιρικος αγωνας το Σαββατοκυριακο, το ραντεβου με την κρυφογκομενα, αλλα και το "βιωματικο" σεμιναριο. Η ερημος της lowlight πολης αποκτα μια οαση, ενα παρκο των highlights, το Experience Park.

/

Infotainment για την γλωσσα

/

Ποια εισαι; Ποια δεν εισαι;

Στο τραγουδι η κινησιολογια της Μαριας Φαραντουρη εχει εκπληκτικη ομοιοτητα με αυτην του Μικη Θεοδωρακη, μια ομοιοτητα η οποια, αν δεν γελιεμαι, με τα χρονια της συνεργασιας τους εγινε ολο και πιο εμφατικη.

Να μιλησουμε εδω για επιδραση του ενος στην αλλη; Για ταυτιση της μ' αυτον; Επιδραση και ταυτιση ειναι αφηρημενες εννοιες που δεν ξερουμε καν τι λενε, αν λενε κατι, καθως δεν εχουμε καμια εμπειρια της επιδρασης, ως επιδρασης, καποιου σ' εμενα, δεν εχουμε καμια εμπειρια της ταυτισης μου, ως ταυτισης, με καποιον. Αυτες οι λεξεις, "επιδραση", "ταυτιση" ειναι διανοητικα συμπερασματα τα οποια βγαζουμε οταν βλεπουμε τον Θεοδωρακη και την Φαραντουρη στην, οπως θα λεγαμε, "διαδραση" τους.

Ομως ποια ειναι η εμπειρια αυτου που συμβαινει εδω; Η εμπειρια την οποια η Μαρια Φαραντουρη, αν ηταν οξυδερκης αρκετα, θα αναγνωριζε ως δικη της;

Ειναι ο ιδιος ο Μικης Θεοδωρακης, τα χερια του, το υφος του, που ειναι παροντα και τραγουδουν - δια σωματος της. Αυτος ειναι που βλεπω κι εγω καθως την παρακολουθω.

/

Οι νεκροι δεν λενε ψεματα.

Στην ταινια "Rashomon" του Akira Kurosawa λεει σε ενα σημειο: "Οι νεκροι δεν λενε ψεματα". Την φραση μπορει κανεις να την ακουσει με δυο τουλαχιστον τροπους:

[1] Με το εξυπνακιστικο επιχειρημα "Χαχα! Αφου οι νεκροι δεν μιλανε, δεν λενε και ψεματα!". Στον οποιο εξυπνακια θα απαντουσα: "Κι αν τυχον, καθε φορα που ανοιγουμε το στομα μας, λεμε εξ ορισμου ψεματα;"

[2] Οι νεκροι δεν λενε ψεματα γιατι το ψεμα θα ειπωθει παντα προς οφελος ενος Εγω, επιστρατευεται παντα απο ενα Εγω. Οι νεκροι δεν λενε ψεματα γιατι εχουν εξ ορισμου απεκδυθει το Εγω.

/

[Ο Byung-Chul Han] Στον λογαριασμο του στο twitter εχει το μοττο: "Δεν ειμαι αυτος, ειμαι εγω. Κι εγω ειμαστε ολοι εμεις!" Κι εδω που τα λεμε, ειναι μια καλη ασκηση, οχι μονο για εσας, κυρια Χρηστιδου, αλλα για ολους: Τι θελει να πει ο ποιητης-φιλοσοφος;

…

Χαρηκα με το ζωηρο ενδιαφερον και την συμμετοχη σας! Βεβαια μην περιμενετε απο εμενα "το σωστο". Οπως πολλα λογια που συζηταμε, ετσι κι αυτο θα μας ακολουθουν, σκεφτομαι και ευχομαι. Σε πεντε χρονια μπορει να ξαναπροβαλουν και να ακουστουν αλλιως, σε δεκα χρονια και παλι. Η διαφορα με την επιστημονκη ερευνα ειναι οτι η τελευταια διεπεται απο την αγωνια της τελικης απαντησης. Εδω προκειται περισσοτερο για εναν γαληνιο συνοδο που ποτε-ποτε ξαναρχεται και μας χαιρετιζει, χωρις να πιεζει προς τιποτα, χωρις να περιμενει τιποτα. Κατι σαν τα δελφινια που φορες αναδυονται απροσμενα πανω απ' τα νερα.