Σκεψου πως η ασθενεια αυτης της πανδημιας δεν εχει ονομα. Μονο περιφραστικα γινεται λογος γι' αυτην.
Ο Ludwig Wittgenstein στο Vermischte Bemerkungen:
"Απο τον προηγουμενο πολιτισμο θα μεινει ενας σωρος ερειπιων και στο τελος ενας σωρος σταχτης. Ομως πανω απο την σταχτη θα αιωρουνται πνευματα."
Και ο Roy Andersson στο "About Endlessness":
Ειναι γνωστη η φραση του Heidegger "Η γλωσσα μιλα. Ο ανθρωπος (το μιλημα του ανθρωπου) ομο-λογει την γλωσσα." Αναμεσα σε πληθωρα παρομοιων λογων απο αλλους, και αυτος του Bob Dylan απο μια προσφατη συνεντευξη του: The songs seem to know themselves and they know that I can sing them, vocally and rhythmically. They kind of write themselves and count on me to sing them.
Κυριακη Μαυρογεωργη, "Φοβος". Προσεξτε αυτην την εμπειρια του φοβου, οπου εμπρος στο φοβερο λιωνεις, σχεδον χανεσαι.
Μια προταση για το καλοκαιρι: Αν διαβαζετε βιβλια, διαλεξτε καλη λογοτεχνια. Την καλυτερη. Μην εχετε τον νου σας στην πλοκη. Μην προτιμησετε ψυχολογιζουσες προσεγγισεις. Στρεψετε το βλεμμα σας στις περιγραφες προσωπων, πραγματων, τοπων. Αυτες μπορουν να μας μαθουν τι θα πει "προσεχω".
Με την ευκαιρια των προσφατων "ειδεχθων" εγκληματων που "συγκλονιζουν" την κοινη γνωμη. Ποια κοινη γνωμη;
Σε πολλους, στους περισσοτερους μαλλον, το συγκλονιστικο δεν ειναι η εγκληματικη πραξη καθαυτην. Αυτη προσπερναται. Συνιστα εναυσμα μονο για το συγκλονιστικο ενδεχομενο να βρεθεις, εσυ και οι δικοι σου, στην θεση του θυματος (καμια φορα και του θυτη).
Αυτη δεν ειναι κοινοτητα. Αυτο ειναι συνονθυλευμα αυτιστικων πλασματων χαμενων στον ναρκισσισμο τους.
Χρονια και χρονια τοσα και τοσα καλοκαιρια στις παραλιες. Φετος για πρωτη φορα μου τις δειχνει ο Robert Rauschenberg. (Basking, 2005)
Οι περιουσιες, λεει, θα αποκατασταθουν. Αυτο εχει μια προϋποθεση: οτι η "περιουσια" οριζεται απο την χρηματικη της αξια. Ομως εκει που ενα αντικειμενο, ενα σπιτι, ενα δεντρο, μια πετρα στον κηπο συνιστουν συνεχεια του εαυτου μου, η απωλεια τους δεν αποκαθισταται. Ειναι ακρωτηριασμος.
Κι ενας παππας απο την Ευβοια: "Μειναμε στο ελεος του Θεου".
Με αφορμη τον θανατο της ψυχαναλυτριας Αννας Ποταμιανου. Παλια ειχα βρεθει σε μια ημεριδα οπου η Ποταμιανου μας ανακοινωσε τον θανατο μιας γαλλιδας συναδελφου και φιλης της και συμπληρωσε κατι σαν: "Ο καλυτερος τροπος να επεξεργαστουμε το πενθος ειναι να συνεχισουμε με την ημεριδα μας." Οταν "επεξεργαζομαι" το πενθος, δεν το αφηνω να ειναι πενθος, παυω να κοιταζω την απωλεια καταματα, τρεπομαι σε φυγη απο το γεγονος της.
Πρωι, μισοξυπνητος στο κρεβατι. Η ανασα μου. Το γαληνιο, περιοδικο, ακαταπαυστο ανεβοκατεβασμα θωρακα κα διαφραγματος. Το ψιθυριστο, σαν χαδι φυσημα εισπνοης κι εκπνοης. Τα προσεχω αυτα, χανομαι σ' αυτα και κατευθειαν βρισκομαι στην ερημη ακροθαλασσια με τον γαληνιο, περιοδικο, ακαταπαυστο παφλασμο του κυματος στην αμμουδια. Και τωρα μου μιλανε εκεινα τα λογια του Σολωμου που συλ-λεγουν ανασα και κυμα: "Τα σπλαχνα μου κι η θαλασσα ..."
Ο προεδρος Biden στο γραφειο του. Οι φωτογραφιες των δικων του ανθρωπων δεν ειναι για να τις βλεπει αυτος, να του κρατανε συντροφια. Ειναι για να τις βλεπουν οι δημοσιογραφοι.
Απο μικρο μου εκανε εντυπωση οτι μετα το ταρατατζουμ της παραμονης ξημερωνε μια μερα απαραλλαχτη με την προηγουμενη.