Στην παγκοσμιοποιηση ενοικει μια βια η οποια κανει τα παντα ανταλλαξιμα, συγκρισιμα κι επομενως ομοια. Τελικα η ολοκληρωτικη ομοιωση οδηγει σε μια κενωση νοηματος. Το νοημα ειναι κατι το ασυγκριτο. Το χρηματικο απο μονο του δεν θεσπιζει ουτε νοημα ουτε ταυτοτητα. Η βια του πλανητικου ως βια του ομοιου εκμηδενιζει την αρνητικοτητα του Αλλου, του ενικου, του ασυγκριτου. που διαταρασσει την κυκλοφορια της πληροφοριας, της επικοινωνιας και του κεφαλαιου. Ακριβως εκει οπου το ομοιο βρισκει το ομοιο, φτανει στην μεγιστη ταχυτητα.

Η βια του πλανητικου, η οποια ισοπαδωνει τα παντα στην εξομοιωση και εγκαθιστα μια κολαση του ομοιου, παραγει μια καταστροφικη αντιρροπη δυναμη. Ηδη ο Jean Baudrillard παρεπεμψε στο οτι η τρελα της παγκοσμιοποιησης φερνει τρομοκρατες ως παραφρονες. Συμφωνα μ' αυτο, το στρατοπεδο συγκεντρωσεως Guantánamo θα αντιστοιχουσε στα φρενοκομεια και στις φυλακες εκεινης της καταπιεστικης κοινωνιας της πειθαρχιας η οποια απο την μερια της φερνει εγκληματιες και ψυχοπαθεις.

Με την τρομοκρατια εχει συμβει κατι το οποιο, περαν της αμεσης προθεσης των συμμετεχοντων, υποδηλωνει συστημικες απορριψεις. Δεν ειναι το θρησκευτικο καθεαυτο που ωθει τους ανθρωπους στην τρομοκρατια. Ειναι πολυ περισσοτερο η αντισταση του ενικου εναντια στην βια του πλανητικου. Η αμυνα στην τρομοκρατια, η οποια αναφερεται σε ορισμενες περιοχες και ομαδες προσωπων, ειναι επομενως μια αμηχανη πραξη υποκαταστασης. Επισης ο εξορκισμος του εχθρου συγκαλυπτει το βασικο προβλημα, που εχει ενα συστημικο αιτιο. Ειναι ο ιδιος ο τρομος του πλανητικου, που παραγει την τρομοκρατια.

Η βια του πλανητικου σαρωνει ολες τις ενικοτητες που δεν υποτασσονται στην γενικη ανταλλαγη. Η τρομοκρατια ειναι ο τρομος του ενικου εναντια στον τρομο του πλανητικου. Ο θανατος, που αποσυρεται απο καθε ανταλλαγη, ειναι το ενικο κατεξοχην. Με την τρομοκρατια εισβαλλει βαναυσα στο συστημα, στο οποιο η ζωη ολοκληρωνεται ως παραγωγη και επιδοση. Ο θανατος ειναι το τελος της παραγωγης. Η αποθεωση του θανατου εκ μερους των τρομοκρατων και η σημαρινη υστερια της υγειας, η οποια επιζητει να επιμηκυνει την ζωη με καθε τιμημα, αλληλοκαθοριζονται. Αυτην την συστημικη συσχετιση επισημαινει η ρηση της al-Qaida: "Εσεις αγαπατε την ζωη, εμεις αγαπουμε τον θανατο".

Ο Jean Baudrillard παραπεμπει στην αρχιτεκτονικη ιδιαιτεροτητα των Twin Towers, που ηδη το 1993 εγιναν στοχος των ισλαμικων τρομοκρατικων χτυπηματων. Ενω οι ουρανοξυστες του Rockefeller Center αντανακλουν την πολη και τον ουρανο στις γυαλινες και μεταλλικες τους προσοψεις, τα Twin Towers δεν εχουν καμια αναφορα στο εξω, καμια σχεση με το Αλλο. Τα δυο διδυμα κτισματα που μοιαζουν το ενα με το αλλο και αντικεθρεφτιζουν το ενα το αλλο, διαμορφωνουν ενα συστημα κλειστο στον εαυτο του. Ετσι επιβαλλουν το ομοιο με ολοκληρωτικο αποκλεισμο του Αλλου. Η τρομοκρατικη επιθεση προκαλει ρηγματα σ' αυτο το πλανητικο συστημα του ομοιου.

Ο σημερα και παλι αναγεννωμενος εθνικισμος, η Νεα Δεξια, η η Identitarian movement ειναι επισης αντανακλαστικα στην κυριαρχια του πλανητικου. Επομενως δεν ειναι τυχαιο οτι οι οπαδοι της Νεας Δεξιας δεν ειναι μονον εχθρικοι προς τους ξενους αλλα και εχουν μια κριτικη σταση απεναντι στον καπιταλισμο. Τοσο ο εθνικιστικος ρομαντικος υμνος του συνορου οσο και η ισλαμιστικν τρομοκρατια ακολουθουν το ιδιο αντιδραστικο σχημα ενωπιον του πλανητικου.

Στο πλανητικο επιπεδο ο νεοφιλελευθερισμος παραγει μια καταφωρη αδικια. Εκμεταλλευση και αποκλεισμος ειναι συστατικα του. Εγκαθιδρυει ενα "εξοριστικο πανοπτικο" που εντοπιζει και αποκλειει προσωπα εχθρικα προς το συστημα, η ακαταλληλα για το συστημα ως ανεπιθυμητα. Το πανοπτικο χρησιμευει για την πειθαρχηση, ενω το εξοριστικο πανοπτικο φροντιζει για την αφαλεια. Ακομα και μεσα στην δυτικη ζωνη ευμαρειας ο νεοφιλελευθερισμος οξυνει την κοινωνικη ανισοτητα. Τελικα καταργει την κοινωνικη οικονομικη αγορα. Ηδη ο εφευρετης της εννοιας "φιλελευθερισμος", ο Alexander Rüstow διαβεβαιωσε οτι η κοινωνια, επαφημενη μονη στον νεοφιλελευθερο νομο της αγορας, θα γινει πιο απανθρωπη και θα παραγει κοινωνικες απορριψεις. Γι' αυτο υποδεικνυει οτι ο νεοφιλελευθερισμος πρεπει να συμπληρωθει απο μια "ζωτικη πολιτικη" η οποια να θεσπιζει αλληλεγγυη και αισθημα του κοινου. Χωρις αυτην την ζωτικη πολιτικη διορθωση του νεοφιλελευθερισμου δημιουργειται μια ανασφαλης μαζα, αγομενη απο αγχος, την οποια ευκολα ενθυλακωνουν εθνικιστικες, εθνικολαϊκιστικες δυναμεις. Εδω το αγχος για το μελλον του καθενος μεταπιπτει σε εχθροτητα για τους ξενους. Το αγχος για τον εαυτο δεν εκδηλωνεται μονο ως μισος για τους ξενους αλλα και ως μισος για τον εαυτο. Κοινωνια του αγχους και κοινωνια του μισους αλληλοκαθοριζονται.

Συγχρονως οι κοινωνικες ανασφαλειες, συνεζευγμενες με ελλειψη ελπιδας και προοπτικης, δημιουργουν ευφορο εδαφος για τις τρομοκρατικες δυναμεις. Ακριβως το νεοφιλελευθερο συστημα εκτρεφει αυτα τα καταστροφικα στοιχεια που μονο σε μια πρωτη ματια ειναι διαμετρικα αντιθετα. Ο ισλαμιστης τρομοκρατης και ο λαϊκος εθνικιστης στην πραγματικοτητα δεν ειναι εχθροι αλλα αδελφωμενοι, γιατι μοιραζονται την ιδια γενεαλογια.

Το χρημα ειναι κακος διαμεσολαβητης της ταυτοτητας. Μπορει παντως να την υποκαταστησει, γιατι το χρημα εφοδιαζει τον κατοχο τουλαχιστον με μια αισθηση ασφαλειας και γαληνης. Αντιθετα οποιος δεν εχει καν χρηματα, δεν εχει τιποτα, ουτε ταυτοτητα ουτε ασφαλεια. Ετσι αναγκαζεται να καταφυγει στο φαντασιακο, π.χ. στον λαϊκιστικο εθνικισμο, που γρηγορα προσφερει μια ταυτοτητα. Οπου εφευρισκει εναν εχθρο, π.χ. το Ισλαμ. Ετσι μεσα απο φανταστικα καναλια κανεις εγειρει ανοσιες για να φτασει σε μια ταυτοτητα που θεσπιζει νοημα. Το αγχος για τον εαυτο κανει ασυνειδητα να ξυπνησει μια νοσταλγια για τον εχθρο. Ο εχθρος, ακομα και σε φανταστικη μορφη, ειναι ενας γρηγορος διανομεας της ταυτοτητας: "Ο εχθρος ειναι το ολοδικο μας ερωτημα ως μορφη. Γι' αυτον τον λογο εγω πρεπει να αντιπαρατεθω μαζι του αγωνιστικα, για να αποκτησω το δικο μου μετρο, το δικο μου οριο, την δικη μου μορφη." Το φαντασιακο αναπληρωνει το ελλειμμα της πραγματικοτητας. Ο τρομοκρατες επισης κατοικουν το φαντασιακο. Το πλανητικο κανει να προκυπτουν φαντασιακοι χωροι που προκαλουν μια πραγματικη βια.

Συγχρονως η βια του ομοιου εξασθενει την ανοσολογικη αμυνα διοτι αυτη παρακωλυει την επιταχυνομενη πλανητικη κυκλοφορια της πληροφοριας και του κεφαλαιοι. Το κεφαλαιο ρεει ταχυτερα ακριβως εκει που οι ανοσολογικοι ουδοι ειναι πολυ χαμηλοι. Στο πλαισιο της σημερα κυριαρχης ταξης του πλανητικου, που καθιστα το ομοιο ολοκληρωτικο, βασικα υπαρχουν μονον ομοιοι αλλοι, η αλλοι ομοιοι. Στους νεοανεγερμενους συνοριακους φραχτες δεν ξυπναν φαντασιωσεις για Αλλους. Οι φραχτες αυτοι ειναι αφωνοι. Επισης μεταναστες και προσφυγες στην πραγματικοτητα δεν ειναι Αλλοι, δεν ειναι ξενοι, απεναντι στους οποιους κανεις θα αισθανονταν πραγματικη απειλη, πραγματικο αγχος. Αυτο υπαρχει μονο στο φαντασιακο. Μεταναστες και προσφυγες ειναι περισσοτερο ενα βαρος. Απεναντι τους, ως δυνητικους γειτονες, ανηκουν μνησικακια και ζηλεια που, σε αντιθεση με τον φοβο, το αγχος και την αηδια δεν ειναι γνησια ανοσολογικη αντιδραση. Η ξενοφοβικη μαζα ειναι μεν εναντιο των Βορειοαφρικανων, ομως οργανωνει σ' αυτους πακετα διακοπων.

Για τον Baudrillard η βια του πλανητικου ειναι καρκινωματωδης. Εξαπλωνεται οπως "καρκινικα κυτταρα", "με ατελειωτη ξεφρενη αναπτυξη, νεοπλασιες και μεταστασεις." Εξηγει το πλανητικο με το ανοσολογικο μοντελο: "Δεν ειναι τυχαιο το οτι γινεται τοσος λογος για ανοσια, αντισωματα, γοα εμφυτευση και για απορριψη." Η βια του ομοιου ειναι μια "ιογενης βια, εκεινη των δικτυων και του εικονικου." Η εικονικοτητα (Virtualität) ειναι ιικη επιδημια (viral). Αυτη η ανοσολογικη περιγραφη της δικτυωσης ειναι προβληματικη. Οι ανοσιες φραζουν την κυκλοφορια πληροφοριων και επικοινωνιας. Το Like δεν ειναι ανοσολογικη αντοδραση. Η βια του πλανητικου ως βια της θετικοτητας ειναι μεταανοσολογικη. Ο Baudrillard αυτην την για την ψηφιακη, νεοφιλελευθερη ταξη συστατικη αλλαγη παραδειγματος. Οι ανοσιες ανηκουν στην γηινη ταξη. Ο λογος της Jenny Holzer "Protect me from what I want" καθιστα σαφη ακριβως την μεταανοσολογικη ποιοτητα της βιας της θετικοτητας.

"Μεταδοση", "εμφυτευση" και "αντισωματα" δεν εξηγουν την σημερινη υπερβολη της υπερεπικοινωνιας και υπερπληροφορησης. Το παρα πολυ του ομοιου μπορει μεν να προκαλεσει εμετο, ομως ο εμετος δεν ειναι ακομα αηδια που θα αφορουσε τον Αλλο, τον ξενο. Η αηδια ειναι μια "εκτακτη κατασταση, μια οξεια κριση της αυτοπεποιθησης εναντια σε μια αναφομοιωτη αλλοτητα". Ακριβως η λειπουσα αρνητικοτητα του Αλλου προκαλει τετοια συμπτωματα οπως βουλιμια, binge watching η binge eating. Αυτα δεν ειναι πλεον ιογενη. Πολυ περισσοτερο αναγονται στην βια της θετικοτητας η οποια διαφευγει καθε ανοσολογικης αμυνας.

Ο νεοφιλελευθερισμος ειναι καθε αλλο παρα τελικο σημειο του Διαφωτισμου. Δεν καθοδηγειται απο την λογικη. Ακριβως η τρελα του ειναι που παραγει καταστροφικες εντασεις, οι οποιες εκφορτιζονται με την μορφη της τρομοκρατιας και του εθνικισμου. Η ελευθερια, ως η οποια παρασταινεται ο νεοφιλελευθερισμος, ειναι μια διαφημιση. Σημερα το πλανητικο ενθυλακωνει για τον εαυτο του ακομα και καθολικες αξιες. Ετσι η ιδια η ελευθερια λεηλατειται. Δεν ειναι η καταπιεση της ελευθεριας αλλα η λεηλασια της που μεγιστοποιει την παραγωγικοτητα και την αποτελεσματικοτητα. Αυτη ειναι η δολια βασικη λογικη του νεοφιλελευθερισμου.

Ενωπιον της βιας του πλανητικου επιτασσεται να προστατευθει το καθολικο απο την ενθυλακωση του απο το πλανητικο. Επομενως ειναι αναγκαια η εφευρεση μιας καθολικης ταξης που ανοιγεται και για το ενικο. Εκεινο το ενικο που εισβαλλει βιαια στο συστημα του πλανητικου δεν ειναι ο Αλλος ο οποιος θα επετρεπε εναν διαλογο. Η διαβολικοτητα του συνισταται στην αδυναμια διαλογου η οποια συνιστα την τρομοκρατια. Το ενικο θα εγκατελειπε την διαβολικοτητα του μονον σε μια συμφιλιωμενη κατασταση στην οποια το απομακρο και το διαφορετικο θα παρεμενε στην παρεχομενη εγγυτητα.

Η "αιωνια ειρηνη" του Kant δεν ειναι παρα η κατασταση της συμφιλιωσης. Εγκειται σε καθολικες αξιες της οποιες το λογικο δινει στον εαυτο του. Συμφωνα με τον Kant η ειρηνη επιβαλλεται μεν επισης και απο εκεινο το "εμπορικο πνευμα" το οποιο "δεν μπορει να υφισταται μαζι με τον πολεμο και το οποιο νωριτερα η αργοτερα θα καταλαβει καθε λαο". Ομως αυτο ειναι προσωρινο, οχι αιωνιο. Μονο η "δυναμη του χρηματος" ειναι αυτη που εξαναγκαζει στην ειρηνη. Ομως το πλανητικο εμποριο ειναι πολεμος με αλλα μεσα. Ηδη στο, "Faust" του Goethe λεει: "δεν χρειαζεται να ξερω απο ναυσιπλοϊα: / πολεμος, εμποριο και πειρατεια / τρισυποστατα ειναι, αχωριστα."

Η βια του πλανητικου φερνει νεκρους και προσφυγες οπως ενας πραγματικος παγκοσμιος πολεμος. Η ειρηνη, στην οποια εξαναγκαζει το παγκοσμιο εμποριο, δεν ειναι μονον προσωρινη αλλα και χωρικα περιορισμενη. Η ζωνη ευμαρειας, μαλιστα το νησι της ευμαρειας ως εξοριστικο πανοπτικο περιβαλλεται απο συνοριακους φραχτες, στρατοπεδα προσφυγων και θεατρα πολεμων. Βεβαια ο Kant δεν αναγνωρισε την διαβολικοτητα, μαλιστα την ελλειψη λογικου στο εμπορικο πνευμα. Η κριση του εμεινε ηπια. Θεωρησε πως θα φερει "μακρα" ειρηνη. Ομως αυτη η ειρηνη ειναι μονο επιφαση. Το μονο χαρισμα που εχει το εμπορικο πνευμα ειναι η υπολογιστικη λογικη. Του λειπει καθε λογικο. Χωρις λογικο ειναι επομενως και το ιδιο το συστημα, που κυριαρχειται μονο απο το εμπορικο πνευμα, απο την δυναμη του χρηματος.

Ακριβως η σημερινη προσφυγικη κριση μαρτυρει οτι η Ευρωπαϊκη Ενωση δεν ειναι παρα μια οικονομικη εμπορικη ενωση, προσανατολισμενη στην ιδιοτελεια της. Για τον Kant η ΕΕ ως ευρωπαϊκη ζωνη ελευθερου εμποριου, ως κοινοτητα μεσω συμβασης μεταξυ κυβερνησεων με τα εθνικα τους συμφεροντα δεν θα ηταν κανενα λογικο μορφωμα, καμια "ενωση λαων" αγομενη απο το λογικο. Απο το λογικο αγομενη θα ηταν μονο μια συνταγματικη κοινοτητα, η οποια θα δεσμευονταν απο καθολικες αξιες οπως η ανθρωπινη αξιοπρεπεια.

Η ιδεα του Kant της απο το λογικο θεσπιζομενης αθωνιας ειρηνης κορυφωνεται με το αιτημα του μιας ανευ ορων "φιλοξενιας". Συμφωνα μ' αυτην ο καθε ξενος θα ειχε δικαιωμα παραμονης σε μιαν αλλη χωρα. Μπορει να διαμενει σ' αυτην χωρις να τον μεταχειριζονται εχθρικα, "οσο εκει που βρισκεται συμπεριφερεται ειρηνικα". Κανενας, λεει ο Kant, δεν εχει "το δικαιωμα να ειναι σ' εναν τοπο της γης περισσοτερο απο τον αλλο". Η φιλοξενια δεν ειναι ουτοπικη εικονα αλλα αναγκαστικη ιδεα του λογικου: "Εδω, οπως και στα προηγουμενα κεφαλαια, δεν γινεται λογος για φιλανθρωπια αλλα για το δικαιο, και εδω φιλοξενια σημαινει το δικαιωμα ενος ξενου, λογω της αφιξης του στα χωματα ενος αλλου να μην υφισταται κακομεταχειριση απ' αυτον." Η φιλοξενια "δεν ειναι καμια φανταστικη και εξεζητημενη ιδεα του δικαιου, αλλα το αναγκαστικο συμπληρωμα του αγραφου κωδικα τοσο του εθνικου οσο και του διεθνους δικαιου για τα ανθρωπινα δικαιωματα, κι ετσι για την αιωνια ειρηνη, στην συνεχη προσεγγιση της οποιας κανεις μπορει να αρεσκεται οτι βρισκεται μονον υπο αυτον τον ορο."

Η φιλοξενια ειναι η υψιστη εκφραση του καθολικου λογικου το οποιο εχει αποληξει στον εαυτο του. Το λογικο δεν ασκει καμια ομογενοποιο δυναμη. Με την φιλικοτητα του ειναι σε θεση να αναγνωριζει τον Αλλο στην αλλοτητα του και να τον υποδεχεται. Φιλικοτητα σημαινει ελευθερια.

Η ιδεα της φιλοξενιας, περαν του λογικου, παραπεμπει και σε κατι καθολικο. Για τον Nietzsche ειναι εκφραση της "ζαπλουτης ψυχης". Ειναι σε θεση να στεγασει ολες τις ενικοτητες: "Και καθε γινομενο πλανωμενο ερωτωμενο φευγαλεο ας μου ειναι καλοδεχουμενο! Η φιλοξενια ειναι πλεον η μονη μου φιλια." Η φιλοξενια υποσχεται συμφιλιωση. Αισθητικα δηλωνεται ως ωραιοτητα: "Τελος παντα ανταμειβομαστε για την καλη μας θεληση, την υπομονη, την ηθικοτητα, την ηπιοτητα μας απεναντι στο ξενο, καθως το ξενο αργα πετα το πεπλο απο πανω του και εμφανιζεται ως νεα αφατη ωραιοτητα - ειναι η ευχαριστια του για την φιλοξενια μας." Η πολιτικη του ωραιου ειναι η πολιτικη της φιλοξενιας. Η εχθροτητα προς το ξενο ειναι μισος και απαισια. Ειναι εκφραση της ελλειψης του καθολικου λογικου, σημαδι οτι η κοινωνια βρισκεται ακομα σε μια ασυμφιλιωτη κατασταση. Ο βαθμος πολιτισμου μιας κοινωνιας μετραται ακριβως με την φιλοξενια της, μαλιστα με την φιλικοτητα της. Συμφιλιωση θα πει φιλοτητα.