στ. 705-718 Ο Αιμων στον Κρεοντα

Μην φερεσαι λοιπον μ' εναν και μονο τροπο, σαν αυτο που συ λες να 'ταν σωστο και κανενα αλλο, γιατι οποιος θωρει πως μονος αυτος εχει φρονηση κι ομιλια οπως κανενας αλλος και ψυχη, αυτοι οι ανθρωποι, σαν αποκαλυφθουν, φανερωνονται κενοι. Αλλα σ εναν ανθρωπο, κι αν ειναι σοφος, το να μαθαινει και να μην το παρατραβα δεν ειναι ντροπη. Το βλεπεις στα ρειθρα των χειμαρρων: οσα δεντρα κανουν πισω τα κλωνια τους σωζονται, κι αυτα που αντιστεκονται ξεριζωνονται και χανονται. Το ιδιο ενα καραβι, οποιος σφιχτα τ' αρμενα τα τεντωνει και δεν τα χαλαρωνει καθολου, θ' αναποδογυρισει και θα ταξιδευει πια με την καρινα προς τα πανω. Αλλα δωσε τοπο στην οργη κι αλλαξε την κατασταση!

Hölderlin/Orff

στ. 1261-1269 Ο Κρεων, κρατωντας αγκαλια τον νεκρο γιο του

Ωι! ενος παραφρονα αμαρτηματα επιμονα, θανατηφορα! Ω δολοφονο και πεθαμενο δειτε, συγγενεις μεταξυ τους! Ωι, παιδι, που τοσο νεο το μοιραιο σε βρηκε! Αγιαγιαγια! πεθανες, απολυθηκες απο δικη μου δυσβουλια, οχι δικη σου!

Hölderlin/Orff

στ. 1271-1276 Ο Κρεων μαθαινει

Αλοιμονο Επρεπε να το μαθω με δεος. Και στο κεφαλι εκει ενας θεος, ναι, εκει πολυ βαρια μ' αρπαξε και με χτυπησε και μ' εσυρε σ' αγριους δρομους, αλοιμονο, σκονη κανοντας τη χαρα μου! Φευ! Φευ! Ωι πονοι των θνητων δυσπονοι!

Hölderlin/Orff

στ. 1327 κ.ε. Ο θρηνος του Κρεοντα

Κρεων

Ω ελα, ελα,

Φανερωσου εσυ, της μοιρας μου καλλιστη,

Φερε με την τελειωτικη ημερα,

Την υστατη. Ελα! Ω ελα,

Που αλλην ημερα να μην αντικρυσω!

Χορος

Αυτα ερχονται. Μα τι κανεις σ' αυτα που ειναι εδω;

Γιατι αυτα μας επικεινται, που μας αφορουν.

Κρεων

Οσα ακριβως ειπα, αυτο ευχηθηκα

Χορος

Δεν πρεπει να ευχεσαι τιποτα. Απο την πεπρωμενη

Μοιρα κανενας θνητος δεν εχει απαλλαγη.

Η μελοποιηση του Orff