Φορος τιμης στον Jack B. Yeats

Υψηλη μοναχικη τεχνη που την διαχεει ο εαυτος της μοναδικα, με τον πυθμενα της σ' εναν πλεον αποκρυφο τοπο του πνευματος, που δεν διευκρινιζεται σε κανενα αλλο φως.

Ξενωση τοσο ολοκληρωτικη ωστε να αντιστεκεται ακομα και στα αφομοιωμενα αποθεματα της ιερης κληρονομιας, εθνικης και αλλης.

Ποιο θα 'ταν λιγοτερο προϊστορικο σκαρπελο απο αυτο το ασυγκριτο χερι το ανακινουμενο απο τον σκοπο που το ιδιο θετει στον εαυτο του, η την δικη του αναγκη;

Οσο για τις βεβαιοτητες που ξεθαβονται ευγενικα υπερ του, προπαντων ο Ensor και ο Munch, το λιγοτερο που μπορει να πει κανεις ειναι οτι δεν βοηθουν ιδιαιτερα.

Ο καλλιτεχνης που εδραιωνει το ειναι του, ειναι απο πουθενα, δεν εχει συγγενεις και φιλους.

Λαμψη; Σε εικονες τέτοιας αμεσοτητας που σου κοβουν την ανασα οπως αυτες δεν υπαρχει περισταση, δεν δινεται χρονος, δεν αφηνεται χωρος για την ανακουφιση του σχολιασμου. Δεν υπαρχει σ' αυτην την ωση της αναγκης που τις διασκορπιζει στα περαν της ορασης. Δεν υπαρχει σ' αυτο το μεγα εσωτερικο πραγματικο οπου φαντασματα γοργα και νεκρα, φυση και κενο, ολα οσα υπηρξαν ποτε και ολα οσα δεν θα υπαρξουν ποτε, ενωνονται σε ενα και μοναδικο στοιχειο για μια και μοναδικη μαρτυρια. Δεν υπαρχει σ' αυτο το τελικο επιτευγμα που υποκυπτει τρεμοντας στο ανεπιτευκτο.

Οχι.

Απλα υποκλινεσαι με εκπαγλο απορια.