Απο To Γραμμα Α

*

- ... Η αγανακτηση προχθες με την εγκυμοσυνη της αδελφης μου ... Σημερα μου ειναι μιλια μακρια ... Εγινε μια λεξη ... Δεν ξερω που ανηκει, σε ποιο κουτακι να το βαλω, ποιος ο λογος ...

- Τα λογια σας, πρεπει να 'ναι δικαιολογημενα; Να εχουν εναν λογο;

- Δεν το ηθελα, αλλ' αφου το ζητουσαν ... αναγκη επιβιωσης ...

- Και τωρα βλεπετε να σας ξεφευγει ...

- Δεν ξερω που παει, αυτο προχωραει ... Νιωθω μακρια απο κει που ηξερα ... Σαν να ξεφευγω απ' την οικογενεια μου ... Αυτο που περισσοτερο με θλιβει ... εκει που θα 'πρεπε να βρισκω ενα νοημα, αυτο που λεμε την ανεση, την επικοινωνια, την ανεση του ν' αναπτυχθεις, ν' αναπτυχθω, να μην χρειαζομουνα τετοια πραγματα ... την απλα ... και στην οικογενεια μου ο φοβος, δεν υπηρχε η στηριξη ... φοβος ... παντου ... ενιωθα ξενη παντου ... και μη αποδεκτη ... Δεν ηξερα πως να γινω ... ηθελα ν' ανηκω ... δεν ξερω ... δεν μ' ενδιαφερει ... Το προσωπο του πατερα μου, οπως ηταν, δεν μπορω να το φερω στη μνημη ...

- Μηπως οπως με την εγκυμοσυνη της αδελφης;

- Ναι, εχω φυγει, ειμ' αλλου.

- Και προσπαθειτε να ξαναγυρισετε ...

- Διαφορετικα, χωρις πατριδα, χωρις οικογενεια ... Δεν εχω κανεναν ... ουτε πατερας υπαρχει ...

- Που θα πει, δεν ειστε πια κορη...

*

[Παιδευεται με σκεψεις και σεναρια, πως θα ειναι αν αφησει την Χ (τη γυναικα του), πως θα ειναι αν αφησει την Ψ (με την οποια ειναι ερωτευμενος), παιδεμα, αδιεξοδο.]

- Η εγνοια σας ειναι να κανετε μια προσομοιωση ... Τροπον τινα να ζησετε απο τα πριν, δοκιμαστικα, το πως θα ειναι ...

- Θελω να το ελεγξω, να κρατησω την ισορροπια ... ο πονος πολυς ... Ποιο ειναι το πρωτο βημα;

- Δεν προεχει να κανετε καποιο βημα αλλα να δειτε οτι αυτος ο τροπος, η προσομοιωση, τα σεναρια, δεν ειναι δρομος.

*

- Με πιστευετε;

[Αν την πιστευω; Μα δεν μ' ενδιαφερει αυτο.

Θα μ' ενδιεφερε μονον αν αφορουσε δικη μου υποθεση, αν π.χ. πιστευω τον ιχθυοπωλη που μου λεει οτι το ψαρι που θα παρω ειναι φρεσκο.

Η θεραπεια δεν είναι προσωπικη υποθεση του θεραπευτη - περα απο την αμοιβη του.]

*

- Δεν μπορω να τα πω ...

- Αυτο θα πει: εγω δεν μπορω να τ' ακουσω;

*

- Γιατι δεν μου μιλουσατε;

- Δεν ξερω.

*

[Ενας μαθητης της, της κανει μια ερωτηση. Δεν μενει ευχαριστημενη απο την απαντηση της.]

- Θα 'πρεπε να το ξερω, ειμαι ανεπαρκης...

- Δεν εκπροσωπειτε τα ορια σας.

- Αλλο ενα "πρεπει";

- Αυτο το "πρεπει", που αφορα τα ορια σας, δεν εχετε να το υπακουσετε αλλα να το αναλαβετε, να αναλαβετε τα ορια σας, που ειναι δικα σας.

*

[Για το παρελθον της που δεν θελει να το ξερει, ντρεπεται κλπ.]

- Ειναι δικο σας, οπως το χερι σας. Οσο λιγο μπορειτε ν' απαλλαγειτε απο το ενα, τοσο λιγο κι απο το αλλο.

*

- Με τις σχεσεις μου ειχα ατυχιες ... Φοβαμαι το καινουργιο ... Δεν το ρισκαρω ...

[Γιατι εδω χρειαζεται ν' αφησει τις γενικοτητες; Επειδη της το λεμε εμεις; Επειδη ειναι καλυτερο για τη θεραπεια; Τετοιες προτροπες, οσο μενουν δογματικες και δεν αναφερονται σε μια πραγματικοτητα, ειναι αχρηστες:]

- Αν προσεξετε θα δειτε οτι στον νου σας ερχονται πραγματα απτα και συγκεκριμενα, ανθρωποι, καταστασεις, και πρωτα οταν ειναι να τα πειτε σ' εμενα αλλαζουν και γινονται αφηρημενα και γενικα. Στην προοπτικη να μου τα πειτε, τι συμβαινει κι αλλαζουν; Μπορειτε αυτην τη στιγμη να την περιγραψετε;

*

- Τι ωραια, το προβλημα μου να ηταν λυμενο, να μην ντρεπομουν, να μην δυσκολευομουν με τις γυναικες...

- Μιλατε για κατι που δεν ξερετε. Δεν ξερετε πως θα ειστε χωρις την ντροπη, χωρις τις δυσκολιες με τις γυναικες.

*

- Βοηθειστε με...

- Ξερετε ποιο ειναι το προβλημα;

- Εσεις ξερετε ποιο ειναι το προβλημα;

- Οχι. Μονο μαζι θα το γνωρισουμε.

*

[Ποιες οι προσδοκιες της απο μενα; Δεν τις λεει, προκαταλαμβανει το "οχι" μου, και δεν μιλα καν.]

- Ισως ακουγεται παραδοξο, ομως και το "οχι", που λεγεται, μπορει να δενει τους ανθρωπους μεταξυ τους.

*

- Με βλεπω, κυριε Γεμενετζη, να γερναω σ' ενα σπιτι γεματο γατες.

- Πως τη βλεπετε μια τετοια προοπτικη;

- Εξαρτηση.

- Εγω ρωτησα τη γυναικα που βλεπει τον εαυτο της γρια σ' ενα σπιτι γεματο γατες και μου απανταει μια αλλη, ενας κριτης.

- Να παψω να ειμαι κριτης;

- Σημασια εχει, οταν μιλα ο κριτης, να τον βλεπετε και να τον αναγνωριζετε.

*

- Δεν ξερω αν πρεπει να σας μισω η να ευγνωμονω την τυχη μου.

- Οσο περισσοτερο μ' ακουτε τοσο λιγοτερο θα χρειαζεστε το ενα η το αλλο.

*

[Απελπισμενη]

- Δεν εχω να ελπιζω σε τιποτα, τιποτα που να περιμενω ...

- Σας ετυχε ποτε κατι που ουτε ελπιζατε ουτε φοβοσασταν;

- [Μετα απο ωρα] Ναι. Ο Χ.

- Αν το ρωταω αυτο ειναι γιατι η προσηλωση στην ελπιδα, σας κανει να βλεπετε το μελλον μεστο η, οταν η ελπιδα λειπει, μαυρο. Θυμηθειτε τοτε πως το απροβλεπτο κανει την ελπιδα και την απελπισια σχετικες.

*

- Αν αφησω τη "μεμβρανη" [αναμεσα σ' αυτην και τον κοσμο], θα με πιασει απελπισια.

- Αυτα τα λετε ακομα πισω απο τη μεμβρανη. Το πως θα ειναι διχως αυτην δεν το ξερετε.

*

- Τωρα που τα ειδα και κανω συνδεσεις, τι κανω τωρα;

- Θα κανει αυτο με σας.

- Πως;

- Εχει τον τροπο του.

- Πολλες φορες βιαζομαι.

*

[Αφου ολοκληρωσε μια εποπτεια γεγονοτων των τελευταιων εβδομαδων:]

- Και τωρα τι κανω;

- Ψυχαναλυση.

*

- Δεν εχω εξαρσεις, μου λειπουν...

- Υπαρχουν καταστασεις, οπως οι "εξαρσεις", που τις θελετε, και υπαρχουν αλλες καταστασεις που δεν θελετε: Δεχεστε τον εαυτο σας, τη ζωη σας υπο ορους.

*

- Μπαινοντας μ' επιασε πονοκεφαλος.

- Μπαινοντας εδω, σε ποιον χωρο μπηκατε; Τι σας περιμενε;

*

- Δεν θα γινω και Κατινα!

- Που ξερετε, μπορει και να κρυβετε μια Κατινα μεσα σας.

[Μετα απο ωρα.]

- Τι καλα που ηρθα, που με αποδεχεστε ...

*

- Αναζητω τον αυθεντικο μου εαυτο, αυτο που μου ειναι το πιο οικειο...

- Το οικειο δεν ειναι παντα και το αυθεντικο.

*

[Αναφερεται σε κατι που ειπα στο τελος της προηγουμενης συναντησης και την αναστατωσε. Για να τα βγαλει περα στην δουλεια το εδιωξε η το ξεχασε.]

- Μηπως το θυμαστε εσεις;

- Δεν το ρωτατε ολοκληρη αλλα ενα μερος σας. Ενα αλλο μερος ειναι αυτο που ξεχασε. Αν τωρα σας απαντουσα, δεν θα απαντουσα σε σας ολοκληρη. Πρεπει να σεβαστουμε και το αλλο μερος σας, να σεβαστουμε το ξεχασμα σας.

*

[Λεει πως στην ζωη της απεφυγε προσεγγισεις. Ακολουθει σιωπη, θλιψη.]

- Απετυχα.

- Φανταζομαι πως αυτο σας ειναι μια οικεια κατασταση, εστω βασανιστικη καποτε, αλλα παντως σαν σπιτι, το σπιτι, ο "οικος" σας ...

- Απορω πως το καταλαβατε ... Θελω να φυγω απ' αυτο ... Προσπαθω...

- Μονο οταν κι εφοσον σας γινει φυλακη, αφορητο, θα το πεταξετε απο πανω σας.

*

- Δεν ξερω τι μου συμβαινει...

- Το προβλημα δεν ειναι που δεν ξερετε αλλα που σας ταραζει το οτι δεν ξερετε.

*

[Μιλα για μια εξοδο με τον αδελφο της: Θελησε να τον ευχαριστησει, ομως αυτος ποτε δεν ενδιαφερεται να την ευχαριστησει κλπ.]

- Η εσεις να τον ευχαριστησετε η αυτος να σας ευχαριστησει. Το να ευχαριστηθειτε και οι δυο, το "μαζι", δεν σας ειναι οικειο.

*

[Μιλα για εναν ερωτικο συντροφο που εφυγε.]

- Πως σας ειναι παρων;

*

- Την Κυριακη εμεινα κατω απ' τις κουβερτες.

[Ο θεραπευτης, απο μεσα του: Ακου βρε παιδι μου! Εγω ποτε δεν θα το εκανα!]

[Εγω στον θεραπευτη:]

- Μονο αν δεχτειτε οτι η μοιρα ειναι κοινη, διχως στεγανα, οτι καποτε κι εσεις θα μπορουσατε να περασετε μια Κυριακη κατω απο τις κουβερτες, θα μπορεσετε μια τετοια φραση να την ακουσετε.

*

[Μιλα για τη γυναικα που φλερταρει και που την σκεφτεται συνεχως.]

- Αυτος που ειναι με τη Χ στο μπαρ, κι αυτος που ειναι με τη Χ στην φαντασια του, γνωριζουν ο ενας τον αλλο;

*

- Μονο να φοβαμαι με μαθατε ... Μου το δειξατε πως ειναι ...

*

[Με τη "χαρτουρα" τις προαλλες, μ' ενα κεντρο διασκεδασης οπου πετυχε μαθητες μιας σχολης χορου. Δυσφορια: Ολα στημενα, της φερνουν ζαλη.]

- Περιγραψτε αυτο το "στημενα".

- Το "πρεπει" σ' ολα αυτα ... Δεν υπαρχει ελευθερια ... Και το φαγητο ... πω! πω!

- Εχετε ζησει ενα τετοιο "πρεπει"; Εννοω, που σας σημαδεψε;

- Μου εχωναν μια μπουκια και την κρατουσα ωρες στο στομα ... Δεν ηξερα τι ειναι αυτο ... Δεν ηξερα τι να την κανω ... Σας λεει τιποτε αυτο;

- Οταν το μικρο παιδι πεινα, τρωει και τιποτε δεν ειναι θεμα, η τροφη μπαινει στο στομα, καταπινεται. Οταν του την χωνουν, διχως να υπαρχει πεινα, ασχετα, η τροφη δεν ειναι τροφη, γινεται ενα πραμα διχως νοημα.

- Και τωρα οταν η μαμα μου, μου δινει ενα ταπερ, με πιανει ασφυξια.

- Σας ειναι ζωντανο ακομα.

- Ναι.

- Το "πρεπει" που σας φερνει ζαλη δεν ειναι το απροσωπο "πρεπει" της πεινας, η αναγκη της που λεει "πρεπει να φαω", αλλα ενα "πρεπει" που επιβαλλεται απο το προσωπο και το χερι που σας χωνει την μπουκια στο στομα.

- Και γιατι δεν πεινουσα επι τρεις μερες;

- Γιατι δεν ειχατε την ευκαιρια να γνωρισετε το "πειναω", και μετα ολα μπερδευτηκαν.

- Και τωρα, μ' ο,τι μου επιβαλλουν, παθαινω το ιδιο, με τη φιλη μου που θελει να μου γνωρισει καποιον, ειναι σαν επεμβαση.

- Το "επεμβαση" ακουγεται ηπιο, μαλλον "διαρρηξη". Ετσι καθε τι που σας δινουν, ειτε σαν επιβολη ειτε σαν προσφορα, δεν μπορειτε να τα διακρινετε, ολα ειναι διαρρηξη.

*

- Αυτα θα τα καταφερω στην δευτερη ζωη ...

- Καλλιο αργα παρα ποτε ...

*

- Θ' αυτοκτονησω...

- Φροντιστε πρωτα να με ξοφλησετε...

[Σε αλλη περιπτωση:]

- Και νομιζετε πως ετσι θα γλιτωσετε;

*

[Πριν απο πολλα χρονια εβλεπα μια γυναικα που μαζι με τον αντρα της αποπειραθηκαν ν' αυτοκτονησουν. Αυτη επεζησε.

Τον πρωτο καιρο ερχοταν σε μενα απο την κλινικη οπου νοσηλευοταν, και μιλουσαμε αντικριστα.

Μετα απο καπου τρεις μηνες ονειρευτηκε πως βρισκοταν στο καταστρωμα ενος πλοιου, μεσα σ' ενα πληθος που με την κινηση του την εσπρωχνε προς την κουπαστη ετσι που κινδυνευε να πεσει στη θαλασσα. Καποια στιγμη κουραστηκε ν' αντιστεκεται, αφεθηκε να πεσει στο νερο, αρχισε να βυθιζεται και να χανεται.

Την ημερα που μου ειπε το ονειρο, την προετρεψα να ξαπλωσει στο κρεβατι και οι συναντησεις μας πλεον συνεχιστηκαν ετσι.]

*

[Ονειρο: Βρισκεται στο ιατρειο, για αναλυση, στον χωρο ειναι και συναδελφοι της, της φερνουν νερο, το ποτηρι στο μαξιλαρι αναποδογυριζει, εγω αρχιζω να σφουγγαριζω, περιμενει εξω, ειναι θυμωμενη μαζι μου που δεν κανουμε ψυχαναλυση, σκεφτεται να μη με πληρωσει για τη σημερινη συναντηση.]

- Γιατι το κανω, γιατι σκηνοθετω αυτο το ονειρο;

- Στο ονειρο δεν υπαρχει το οτι εσεις το σκηνοθετειτε ...

- Οχι. Τι λετε για το ονειρο;

- Τι φανταζεστε πως θα μπορουσα να λεω;

- Οτι δεν ειναι θετικο, οτι ειμαι δυσπιστη ...

- Αυτο που εκλαμβανετε σαν "αρνητικο", την δυσπιστια, θεωρειτε πως δεν επιτρεπεται να υπαρχει ...

- Και το ονειρο; Δεν μου ειπατε ακομα ...

- Δεν σας καιει καταρχην το ονειρο αλλα το οτι το ερμηνευσατε μ' αυτον τον τροπο, οτι ισως οντως υπαρχει μια δυσπιστια αναμεσα μας που ομως δεν θα 'πρεπε να υπαρχει και να λεγεται. Βασικα με ρωτατε αν κι εγω ερμηνευω το ονειρο ετσι, δηλαδη, οπως ειπατε, "αρνητικα".

Βλεπετε ποσα πραγματα χρειαζεται να εχουν προετοιμαστει, να εχουν λυθει, για να στραφουμε στο ονειρο ...

- Τωρα που τα ξερουμε;

- Δεν φτανει να τα ξερουμε, χρειαζεται πρωτα να λυθει κανεις απ' αυτα, και μετα ισως ερθει η ωρα του ονειρου ...

*

- Δεν ειστε ανθρωπος εσεις;

- Οχι.

- Εξωγηινος ειστε;

- Ναι.

*

- Απαγορευω στον εαυτο μου να επιθυμω, προσπαθω να μην θελω να επιθυμω, κι αυτο ποναει.

- Αυτο δεν γινεται. Μπορειτε να πειτε: "Αυτο δεν το μπορω, δεν γινεται", ομως το να μην επιθυμειτε δεν το μπορειτε αληθινα.

- Αυτο δεν το ειχα δει ετσι ποτε.

*

- Τι αλλο θελετε να σας πω για ολ' αυτα;

- Ολα.

*

- Μου ειναι πιο ευκολο να πεθανω παρα ν' αλλαξω.

- Και ο θανατος ειναι μια αλλαγη.

*

[Στον σχεδον μονιμο αρχικο δισταγμο να ξαπλωσει, μια φορα μετα απο ξεφυσηματα και παρομοιες εκδηλωσεις δυσφοριας.]

- Πως νιωθετε τωρα;

- Βαριεμαι ... σαν αγχος ...

- Αν ζωγραφιζατε τη στιγμη; Τι πινακας θα εβγαινε;

- Θα ηταν πριν ζωγραφισω, ο αδειος μουσαμας ...

- Η, οπως για εναν που εχει να γραψει κατι ελευθερο, το αδειο χαρτι;

- Ναι.

*

- Κι επειδη εδω ερχομαι και γα να πω τη σκοτεινη μου πλευρα, πρεπει να πω οτι ζηλευω, οτι ... [σωπαινει αποτομα, δακρυα]

- Η ταραχη ειναι πιο δυνατη απ' τις λεξεις ...

*

- Βοηθειστε με να ξαναβρω τον προσανατολισμο μου...

- Καλυτερα να εσκιζα το πτυχιο μου!

*

- Τωρα θα μου πειτε, να καθομαι πανω απο τις σταχτες και να κλαιω δεν ωφελει, ε;

- Οταν αυτο που λετε το καταλαβετε καλα, τοτε θα τις αφησετε, τις σταχτες.

*

- ... μου θυμιζει ποσο εχω αδικησει τον εαυτο μου ...

- "Αδικησει" θα πει εδω: Τα πραγματα θα μπορουσαν να ειναι κι αλλιως.

*

- [Με σπασμενη φωνη]

- Νοιωθω μεγαλη αγωνια και φοβο οταν ειναι να μιλησω γι' αυτο ...

- Αν η αγωνια κι ο φοβος ειχαν φωνη, τι θα λεγανε;

*

[Η επιθυμια ν' ανταποκριθει στον αντρα που ξαναφανηκε, και συναμα η επιγνωση οτι αυτο δεν θα οδηγησει πουθενα.]

- Μπερδεμα.

- Το μπερδεμα εχει να κανει με το οτι επιθυμια κι επιγνωση ειναι διαφορετικα πραγματα. Να θελετε π.χ. η επιγνωση ν' ακυρωσει την επιθυμια, ειναι σαν να θελατε να φορεσετε στη γατα γυαλια.

*

[Στην προοπτικη μιας εγχειρησης.]

- Θελω να μου μαθετε για τον θανατο πριν πεθανω ... Πως γινεται αυτο;

- Το πολυ που γινεται ειναι να σας ξεμαθω αυτα που ξερετε για τον θανατο.

- Δεν ξερω τιποτα για τον θανατο.

- Για να τον φοβαστε, κατι ξερετε.

*

- Καμια φορα το πρωι ξυπναω και σκεφτομαι: δεν θελω να πεθανω.

- Αν εδω αυτο, το "δεν θελω να πεθανω", ηταν απαντηση σε μια ερωτηση, ποια θα 'ταν η ερωτηση;

*

- Πως σας ηρθε και μου το ειπατε αυτο;

- Οταν σας λεω πως εκεινο το πραγμα στον τοιχο ειναι ρολοι, εσεις δεν το κοιτατε για να το δειτε με τα δικα σας ματια και να πειτε αυτο που βλεπετε αλλα στρεφεστε προς εμενα κι ασχολειστε με τα δικα μου ματια.

*

[Προς το τελος της ωρας:]

- Τωρα σας ζαλισα ... Δεν ξερω γιατι σας τα ειπα ολ' αυτα ... Τι νοημα ειχαν ... Τι περιμενα απο σας...

- Δεν ξερω, αλλα κατι δε με πειθει στα λογια σας, εννοω, δεν ξερω αν αποδιδουν αυτο που ηταν να πειτε ... Εσας σας ικανοποιουν; Εχετε την αισθηση οτι ανταποκρινονται σ' αυτο που ηταν στον νου σας;

- Οχι, δεν ανταποκρινονται: το μικρυνα ...

*

- Εσεις θα μπορουσατε να μου δωσετε απαντησεις...

- Ποια θα ηταν η ερωτηση;

- Δεν τα βγαζω περα ... Αν μου λεγατε τι να κανω, θα το 'κανα επειδη το ειπε ο Γεμενετζης ...

- Ποια η διαφορα, να το εχω πει εγω;

- Ειναι ενα χαος. Οταν πω θα κανω αυτο που θα μου πειτε, ολα σταματουν.

- Και σαν τι θα σας ελεγα;

- Να κανω αυτο ... κι αυτο ... κι αυτο ...

- Ειστε πραγματι ελευθερος για ολα αυτα τα ενδεχομενα; Για να παρετε μια αποφαση και να κανετε το ενα η το αλλο η τιποτ' απ' αυτα;

*

- Θα 'θελα να τους κανω τα μουτρα κρεας!

- Δεν το 'χετε χωνεψει πως κατω απο τον ηλιο υπαρχει χωρος για ολους!

- Ε οχι και για τετραποδα...

- Και γι' αυτα!

*

- Μηπως εκανα μαλακια που πηρα αυτο το σπιτι;

- Αυτο ποτε δεν θα το μαθετε!

- Γιατι;

- Γιατι δεν θα ξαναζησετε μια ζωη χωρις να το εχετε αγορασει, για να κανετε τη συγκριση!

*

[Ακουγεται ενας περιοδικος ηλεκτρονικος ηχος]

- Τι ειναι αυτο; Ξερετε;

- Τα τυμπανα της κολασεως.

- [Ειρωνικα- παιχνιδιαρικα] Καλα, αφου το λετε ... Που το ξερετε; Εχετε παει εκει;

- Βεβαια.

- Καλα, εσεις πως και μιλατε σημερα για τον εαυτο σας;

- Δεν μιλω για τον εαυτο μου.

- Μιλατε για μενα;

- [Σιωπη]

- Πειτε μου λοιπον πως ηταν εκει;

- Αυτο ειναι για σας! Καντε μια ιστορια!

[Μετα απο ωρα:]

- Γιατι ειπατε "τα τυμπανα της κολασεως" και οχι του παραδεισου;

- Αυτο το αφησα σ' εσας.

*

[Προκειται να λειψει λογω μιας επεμβασης]

- Δηλαδη θα ξαναρθειτε στις... η μηπως οχι ακομα;

- Ε, αλιμονο και να μην ερθω μεχρι τοτε ... Εκτος κι αν εχω πεθανει.

- Και νομιζετε πως αυτο ειναι δικαιολογια για να μην ερθετε;

- Τι λετε τωρα; Κι οι πεθαμενοι ερχονται σ' εσας;

- Και βεβαια!

*

- Μου τα λετε αυτα και δεν σας νοιαζει καθολου πως αισθανομαι ...

- Αν υποθεσουμε πως περπατωντας κολλατε στη λασπη και πρεπει να σας βοηθησω να ξεκολλησετε. Θα ειχε κανενα νοημα να μου λετε και να σκεφτομαι πως αισθανεστε;

*

- Ετσι κι αλλιως ολα ειναι ματαια...

- Φανταζομαι πως αυτο ειναι ενα οικειο φως που βλεπετε τα πραγματα του κοσμου σας.

- Ναι. Και δεν ξερω απο που να το πιασω.

- Και δεν μπορειτε να το πιασετε απο πουθενα. Ειναι σαν καποιος που φοραει μαυρα γυαλια να ψαχνει να βρει κατι ασπρο τριγυρω.

*

- [Βουρκωμενη]

- Πως γινεται και μου συμβαινει αυτο;

- Σημαντικοτερο ειναι: πως αλλαζει αυτο; Και ισως εδω τα δακρυα δειχνουν εναν δρομο.

*

- Δεν ειναι δυνατο να μιλουν μεταξυ τους δυο κομματια του εαυτου μου;

- Ειναι σαν το δεξι και το αριστερο χερι να κανανε χειραψια.

*

- Κι εγω που θεωρουσα πως ειμαι υπομονετικη, ανθεκτικη, γινομουν θυσια .... Και τωρα βλεπω πως απλως ημουν μικρη ... Τι να πω δεν ξερω...

- Τωρα αυτα τα πραγματα ερχονται σ' ενα αλλο φως.

*

- Δεν ειμαι απο σιδερο...

- Ειστε!

- Οχι, εχω συναισθηματα ... δεν αντεχω ... κλπ.

- Εγω αποτεινομαι σε μιαν αλλη απ' αυτην που μιλα σε πρωτο προσωπο.

*

- Πειτε μου, ειναι σωστο που πηρα αυτην την αποφαση;

- Ειναι σαν να ρωταει κανεις: "Ειναι σωστο που βρεχει;".

*

- Φοβαμαι ρε γαμω το να πεθανω ... δεν ξερω πως ειναι να πεθαινει κανεις ...

- Εδω φοβαστε το "δεν ξερω", και βεβαια αυτο το "δεν ξερω", στον θανατο, ειναι ακραιο γιατι κανεις μια φορα πεθαινει. Και τωρα σκεφτομαι μηπως αυτος ο φοβος ερχεται με καθε τι που ειναι μοναδικο, που συμβαινει για πρωτη φορα ...

*

- Ποτε θα σταματησω να ερχομαι;

- Οταν βαρεθειτε να ερχεστε.

*

[Για καποιον που κατι της εκανε]

- ... και του ειπα οτι στεναχωρηθηκα...

- Του ειπατε οτι στεναχωρηθηκατε.... Σαν καποιος στον δρομο να σας χτυπουσε κι εσεις να λεγατε "Πονεσα!". Θα μπορουσατε να σκεφτειτε αλλη αντιδραση;

- Να του πω "Τι χτυπας;", να τον χτυπησω...

- Ποια ειναι η διαφορα απο το "στεναχωρηθηκα";

- Θα ημουν προς τα εξω...

- Αυτο θα πει: θα μενατε στην κατασταση, μαζι με τον αλλο. Αντιθετα, το να λετε "Πονεσα!" ειναι μια αποσυρση.

*

- Γιατι δε με βοηθατε; Θελετε να πεθανω απ' τον φοβο μου;

- Ναι.

[Μετα απο μικρη σιωπη:]

- Ειναι σα ν' ανοιξατε μια πορτα και να μπηκε μεσα αερας.

*

- Η δουλεια, το σπιτι, τοσο διαφορετικα, δεν μπορω να τα συμβιβασω ...

- Σας αρεζε, σας αρεσει να ντυνεστε καρναβαλι;

*

- Θελω και να σας ενοχλησω, και να μην σας ενοχλησω.

- Αν τις δυο φρασεις, "θελω να σας ενοχλησω" και "δεν θελω να σας ενοχλησω", τις παραφραζατε, θα χρησιμοποιουσατε τις ιδιες λεξεις;

*

- Το κυμα των ενοχων πηγε να με πνιξει, μα πρωτη φορα εδω και παρα πολλα χρονια καταφερα να το συγκρατησω, θυμηθηκα αυτο που μου 'χατε πει: "Αγαπα και λιγο τα λαθη σου!"

*

- Θα χασω τη ζωη μου χωρις να 'χω ζησει και χωρις να 'χω πεθανει.

*

- Κι αν αυτά που σας λεω δεν ειν' ετσι; Που το ξερετε;

- Μιλαμε μονο γι' αυτά που μπορουμε ν' αντιληφθουμε.

- Ω, πως μου ακουστηκε αυτό… Σαν περιπετεια… Σαν να καθομασταν το βραδυ γυρω απ' τη φωτια…

- Ετσι είναι.

- Και να λεγατε: "Μπορουμε να φαμε απ' αυτα που εχουμε. Δεν μπορουμε να φαμε αυτά που δεν εχουμε… Γιατι ειπατε πριν "Ετσι είναι"; Ειχατε κι εσεις την ιδια αισθηση;

- Ναι.