Ο χρονος της καραντινας

Στην καραντινα δεν περιμενεις. Αναμενεις. Ποια η διαφορα; 

Στην παραμονη ο χρονος εχει διαρκεια. Ειναι η διαρκεια μιας καποιας προετοιμασιας, μιας καποιας ωριμανσης, ενος χρονου που επωαζει πραγματα, που εγκυμονει τα επερχομενα.

Στην αναμονη ο χρονος δεν εχει διαρκεια. Ειναι κενος. Οπως σε μια αιθουσα αναμονης, οπου το μονο που ζητειται απο σενα ειναι να μην φυγεις, να εισαι εκει, εγκλωβισμενος στο "μετα" που αναμενεις.

Ο εγκλωβισμος στο "μετα" καθιστα το παρον παρενθεση. Του αφαιρει καθε ζωντανια. Τον κενο χρονο μπορεις μονο να τον γεμιζεις, δηλαδη να τον σκοτωνεις.

Βεβαια παντα υπαρχουν ανθρωποι που με διαφορους τροπους ειναι προσανατολισμενοι στο "μετα" και χανουν το "τωρα", παντα υπαρχουν ανθρωποι που σκοτωνουν τον χρονο τους. Η διαφορα ειναι οτι σ' αυτους υπαρχει η δυνατοτητα της αφυπνισης, την οποια ειτε θα φερει η ιδια η ζωη, ειτε καποτε η ψυχοθεραπεια.

Στον πλανητη, που εχει γινει ενας απεραντος χωρος αναμονης, αυτη η δυνατοτητα δεν υφισταται.

Ομως υφισταται η δυνατοτητα, ο εγκλωβισμος στο "μετα" και το σκοτωμα του χρονου, που πολλες φορες κυριαρχει φυσικα, ακριτα, αυτοματοποιημενα, να γινει συνειδητος, να ανοιξουν τα ματια για το τι μου συμβαινει.

Εαν και οταν αυτο γινει χωρις αντισταση, χωρις "ναι μεν αλλα", θα κερδηθουν καποιοι βαθμοι ελευθεριας. Η καραντινα παντα θα σε περιοριζει. Δεν θα σε συρρικνωνει.