Στην πραγματικοτητα το πορνο δεν ειναι παρα το παραδοξο ακρο του σεξουαλικου. Ρεαλιστικη υπερβολη, μανιακη εμμονη με το πραγματικο: αυτο ειναι το χυδαιο [obscène], με το ετυμολογικο και με καθε αλλο νοημα. Ομως το σεξουαλικο καθαυτο δεν ειναι ηδη βεβιασμενη υλοποιηση, η ελευση της σεξουαλικοτητας δεν ειναι ηδη μερος του δυτικου ρεαλισμου, της κατεξοχην εμμονης του πολιτισμου μας να παροντικοποιει και να εργαλειοποιει τα παντα;

Οπως σ' αλλους πολιτισμους ειναι γελοιο να διαχωριζουμε το θρησκευτικο, το οικονομικο, το πολιτικο, το νομικο, να διακρινουμε το κοινωνικο και αλλες κατηγορικες φαντασμαγοριες, διοτι δεν ελαβαν χωρα, και διοτι αυτες οι εννοιες ειναι σαν τις αφροδισιακες ασθενειες με τις οποιες τους μολυνουμε για να τους "καταλαβουμε" καλυτερα, ετσι ειναι γελοιο να αυτονομουμε το σεξουαλικο ως αρχη, ως απολυτο δεδομενο, ως κατι στο οποιο αλλες αρχες και δεδομενα μπορουν να αναγονται. Χρειαζεται μια κριτικη του σεξουαλικου Λογου, η πολυ περισσοτερο μια γενεαλογια του σεξουαλικου λογου, οπως εκανε ο Nietzsche μια γενεαλογια της Ηθικης, γιατι αυτο ειναι η νεα μας Ηθικη. Κανεις θα μπορουσε να πει για τη σεξουαλικοτητα, οπως για τον θανατο: "Ειναι μια ζαρα την οποια η συνειδηση συνηθισε εδω και λιγο καιρο."

Μενουμε μπερδεμενοι και περιπου συμπονετικοι εμπρος σε πολιτισμους για τους οποιους η σεξουαλικη πραξη δεν ειναι καθαυτη ενας τελικος σκοπος, για τους οποιους η σεξουαλικοτητα δεν εχει αυτην τη θανασιμη σοβαροτητα μιας ενεργειας που πρεπει να ελευθερωθει, μιας εκσπερματωσης που πρεπει να εκβιαστει, μιας παραγωγης με καθε κοστος, μιας λογιστικης της υγιεινης του σωματος. Οι οποιοι διατηρουν μακρες διαδικασιες σαγηνης και αισθητικοτητας, οπου η σεξουαλικοτητα ειναι μια υπηρεσια μεταξυ αλλων, ενα μακρυ πρωτοκολλο δωρων και ανταποδοσεων, με την ερωτικη πραξη να μην ειναι παρα ενα ενδεχομενο τελος αυτης της αμοιβαιοτητας της ρυθμισμενης συμφωνα με ενα αναποδραστο τελετουργικο. Για εμας αυτα δεν εχουν πλεον κανενα νοημα, για εμας το σεξουαλικο εχει καταστει ακριβως η πραγματωση ενος ποθου σε μια απολαυση - ολα τα υπολοιπα ειναι φιλολογια. Εκτακτη κρυσταλλωση γυρω απο την οργασμικη λειτουργια, και γενικοτερα γυρω απο την ενεργειακη λειτουργια.

Ειμαστε ενας πολιτισμος της προωρης εκσπερματωσης. Προοδευτικα ολη η σαγηνη, ολος ο τροπος της σαγηνης, που ειναι αυτος καθαυτον μια διαδικασια ακρως τελετουργικη, χανεται πισω απο τη φυσικοποιημενη σεξουαλικη επιταγη, πισω απο την αμεση και κατηγορηματικη πραγματωση ενος ποθου. Το κεντρο βαρους μας ουσιαστικα μετατοπιστηκε προς μια λιβιδινικη οικονομια που πλεον δεν επιτρεπει παρα μια φυσικοποιηση του ποθου του ταγμενου ειτε στις ορμες ειτε στην μηχανικη λειτουργια, αλλα προπαντων στο φαντασιακο της απωθησης και της απελευθερωσης.

Πλεον δεν λεμε: "Εχεις μια ψυχη και πρεπει να την σωσεις", αλλα:

"Εχεις ενα φυλο και πρεπει να ψαξεις να το χρησιμοποιησεις καλα."

"Εχεις ενα υποσυνειδητο και 'αυτο' πρεπει να μιλησει."

"Εχεις ενα σωμα και πρεπει να το χαρεις."

"Εχεις μια λιμπιντο και πρεπει να την ξοδεψεις", κλπ.