Φαινομενολογια του οργασμου

Ειπα πριν: καποτε-καποτε ο σκοπος και ξεχνιεται ακομα. Γιατι εδω πρεπει να τονιστει κατι. Οπως γενικοτερα στην τεχνη, ο χορος που ειδαμε δεν ειναι, δεν μπορει ποτε να ειναι ερωτικο foreplay, να εξολισθησει στη συνουσια. Θα ηταν αγροικο, θα ηταν κακοποιηση να φανταστουμε οτι τελειωνει με τους χορευτες να καταληγουνε στο κρεβατι. Η εγγυτητα τους, η τοσο παλλομενη και σφριγωσα, δεν αγεται απο την πιεση μιας επιθυμιας που ζηταει ικανοποιηση. Διαγει αρκουμενη στον εαυτο της. Αυτο ειναι που ο γαλλος φιλοσοφος Jean Baudrillard ονομαζει "σαγηνη":

Η σαγηνη των ματιων. Η πιο αμεση, η πιο καθαρη μορφη σαγηνης, μορφη σαγηνης που αντιπαρερχεται τις λεξεις. Οπου μοναχα τα βλεμματα συναντωνται σ' ενα ειδος μονομαχιας, μιας αμεσης διαπλοκης, εν α­γνοια των αλλων και των συναναστροφων τους: διακριτικη γοητεια ενος σιωπηλου και ακινητου οργασμου. Απο την στιγμη που η ερασμια ενταση των βλεμματων παραχωρησει την θεση της σε λογια, η ερωτικες χειρονομιες, η ενταση πεφτει. Απτικοτητα των βλεμματων που συγκεντρωνει ολοκληρο το δυναμικο του σωματος (και αυτο των ποθων του;) σε μια μοναδικη, αερινη στιγμη, οπως σ' ενα ευφυολο­γημα. Μονομαχια που ειναι συναμα αισθησιακη, ακομα και ηδονικη, ομως ασωματη - μια τελεια προγευση του ιλιγγου της σαγηνης, που ομοιο τους δεν θα εχουν οι πιο σαρκικες απολαυσεις που ακολουθουν.

Το οτι αυτα τα ματια συναντωνται, ειναι τυχαιο, ομως ειναι σαν να ειχαν καθηλωθει τα μεν στα δε απο παντα. Απογυμνωμενα απο νοημα, αυτο που ανταλλασσεται δεν ειναι τα βλεμματα. Εδω δεν υπαρχει ποθος, γιατι ο ποθος δεν αιχμαλωτιζει, ενω τα ματια, σαν μια τυχαια παρουσια, απλωνουν μαγια φτιαγμενα απο καθαρα, ανταγωνιστικα σημεια χωρις βαθος και χωρις χρονικοτητα.

Και σε ανυποπτο χρονο, πριν γνωρισω τον Baudrillard, ελεγα σε μια ομιλια:

Εδω ισως υπαρχει ενα αλλο βλεμμα, το οποιο πλεον δεν ανηκει σε ενα εγω και δεν αποτεινεται σε ενα εσυ. Δεν ειμαι αυτος που βλεπει αυτην. Δεν υπαρχει "σχεση". Γι' αυτο λειπει καθε συστολη και καθε τολμη, λειπει καθε επιθυμια και καθε φοβος, λειπει καθε εφεση για καποια πραγματωση. Τουτο το κοιταγμα ειναι ανοιχτος οριζοντας που απλωνεται σ' ανοιχτον οριζοντα.

Αυτα τα λιγα για τον ασωματο οργασμο της σαγηνης.

Στο ποιημα της Σαπφους που ακουσαμε, η τελευταια φραση ηταν:

Ιδρωτας με πλημμυριζει και τρεμουλο με συνεπαιρνει ολοκληρη, γινομαι πιο χλωμη κι απο τη χλοη, και, στο σκοτισμενο μου λογικο, μου φαινεται πως παω να ξεψυχησω.

Το ποιημα δεν τελειωνει εδω. Εχουν σωθει και λιγες λεξεις ακομα:

ἀλλὰ πὰν τόλματον / κι ομως τα παντα θελουν να τα τολμας

Τι ειναι ο ερωτας για να συνιστα τολμημα; Ο ερωτας, γραφει ο Ίβυκος, ποιητης του 6ου αιωνα π.Χ., στη Σαμο, ειναι

... σαν τον Θρακιωτη Βορια που, πυρωμενος απο τις αστραπες, ορμα μανιασμενος απο τα μερη της Αφροδιτης και ξεραινει τα παντα. Ζοφερος, ατρομητος, ξετιναζει την καρδια μου συθεμελα

Το παρατολμο του ερωτα ειναι το συθεμελο ξετιναγμα, η απωλεια του εαυτου, το αυτοπαθες ανοιγμα και το αυτοπαθες χασιμο στον Αλλο. Και τουτο γιατι το ενα φυλο ειναι για το αλλο ασυμβατο και μαζι αναποφευκτο. Η ενωση τους συνιστα αλμα στο κενο, salto mortale. Αυτο το αντιμοιρο ανδρα και γυναικας εκδηλωνεται, εκδηλωνονταν μαλλον, στην πληρη του ενταση στην τρελα και στο δραμα του ερωτα.

Η διαφορα ανδρικης και γυναικειας φυσης παλι ευκολα εξολισθαινει στην αντιθεση και στην αντιπαραθεση, στον φοβο του ενος για τον αλλο, καποτε στο αμοιβαιο μισος, καποτε στο καταφυγιο του ομοιου φυλου. Ισως ο φοβος εμπρος στην αβυσσο του ερωτα ειναι που ωθησε τους ψυχολογους να καταπιαστουν να τον ερμηνευσουν - που θα πει, να τον φερουν στα μετρα μας, να τον εξημερωσουν. 

Και ακομα, ισως ο τρομος εμπρος σε τετοιες αβυσσους ειναι που κανει τις λεξεις νεκρες πεταλουδες καρφιτσωμενες στον καμβα ενος ξυλινου λεξιλογιου. Ειπαμε οτι οι Αρχαιοι δεν ειχαν ορισμενη λεξη για ο,τι εμεις ονομαζουμε "οργασμο". Ισως απο την ωρα που το διαπραττουμε, απο την ωρα που θα καρφιτσωσουμε την πεταλουδα στο λεξιλογιο και θα την κανουμε θεμα και ζητημα, μπαινουμε στην εποχη της, για να παραθεσω τον τιτλο ενος βιβλιου, "προθανατιας αγωνιας του ερωτα".

Σημερα, σε μια εποχη οπου κυριαρχει η ναρκισσιστικη καθηλωση στον εαυτο, στην κοινωνια μας της επιδοσης, λεμε "make" love. Ηδη στην Αμερικη του '60, με την λεγομενη "σεξουαλικη απελευθερωση", το θεμα δεν ηταν πια το να κανουν σεξ, αλλα το να κανουν καλο σεξ. Δημιουργηθηκε μια ολοκληρη φιλολογια και παραφιλολογια για τεχνικες της καλης στυσης ως επιδοσης του αντρα, του καλου οργασμου ως ολοκληρωσης της γυναικας. Καθιερωθηκε το χαλαρωτικο σεξ, το οποιο μπορει να ειναι απλα χαλαρωτικο ακριβως επειδη εχει παρει τη μορφη αμοιβαιου αυνανισμου, αλλα και ατομικου εμπρος στην οθονη του υπολογιστη. Και ο οργασμος, στην απονευρωμενη του πλεον μορφη, εχει γινει παραδειγμα της καθε απολαυσης.