Πριν απο χρονια παρευρεθηκα σ' ενα κοντσερτο οπου επαιζε ο Βασιλης Τσαμπροπουλος. Στο διαλειμμα καθοταν στο πιανο και μιλουσε με δυο-τρεις συναδελφους του, ενω βοηθοι μετακινουσαν καρεκλες και μικροφωνα.

Ξαφνικα κατι επεσε με δυνατο παταγο. Στο απο τον απροσμενο γδουπο αιφνιδιασμενο ακροατηριο μικρη αναταραχη. Ο Τσαμπροπουλος γυρισε προς το μερος που ακουστηκε ο θορυβος κι επαιξε δυο-τρεις νοτες που θυμιζαν λιγο παθηματα των Τομ και Τζερυ, κατι σαν "Ω τι συμφορα!".

Δια μιας αλλαξαν ολα. Ηρθαν σ' ενα αλλο φως. Γιναν παιχνιδι. Δεν ηταν ο πιανιστας, ηταν το πιανο που μιλησε κατω απο τα δαχτυλα του.

Λιγες στιγμες μουσικης εγραψαν στην μνημη μου οπως αυτη.