1972 στο τοτε Εργαστηριο Ψυχολογιας στο Tübingen. Ο καθηγητης Gerhard Kaminski μας βαζει μια ασκηση: Προβαλλεται ενα βιντεο απο τον δρομο κατω, την ωρα που το φαναρι γινεται πρασινο και ενας πεζος περναει στο απεναντι πεζοδρομιο. Εμεις πρεπει τωρα να αναλυσουμε αυτην την κινηση στις επιμερους κινησεις, απο τις οποιες η κινηση του πεζου συντιθεται, π.χ. αντιλαμβανεται το πρασινο, κατεβαζει το ενα ποδι στο πεζοδρομιο, ακολουθει το αλλο, κοιταζει δεξια, κοιταζει αριστερα κλπ. Μου εκανε εντυπωση και μου δημιουργησε απορια, πως κανεις φτανει στην ιδεα να ασχοληθει ετσι με ενα τετοιο γεγονος. Η ιστορια εμεινε στον αερα, καποτε ρητα και συνηθως αρρητα, μεχρι σημερα, σημαδεμενη κι αυτη, οπως κι αλλες που τον στοιχειωνουν, απο ερωτηματικα, τρεις τελειες.

Πριν απο μερικα χρονια επεσα στο θεατρικο εργο του Georg Büchner "Danton". Ειναι πρωι, ο Danton, πρωταγωνιστης της Γαλλικης Επαναστασης, σηκωνεται απο το κρεβατι και ντυνεται. Οπου λεει τα εξης:

Αυτο ειναι πολυ βαρετο, παντα πρωτα να βαζεις το πουκαμισο και κατοπιν το παντελονι και το βραδυ να σερνεσαι στο κρεβατι και το πρωι παλι εξω απ' αυτο και παντα να βαζεις το ενα ποδι μπροστα απ' τ' αλλο·

Ο Danton πληττει. Και στην πληξη του μια καθημερινη κινηση γινεται θεμα, σπαζει στα εξ ων συνετεθη, βρισκω και παλι εκεινη την ασκηση στο Εργαστηριο Ψυχολογιας. Μια εμπειρια οχι και τοσο μακρινη απο εκεινη που αποδιδεται στην καταθλιψη, οπου τα πραγματα γινονται βαρια κι ασηκωτα, θελει προσπαθεια να τα εκτελεσεις, πρωτα το ενα, μετα το αλλο, μετα το αλλο.

Ομως και στις τρεις περιπτωσεις, ασκηση, Danton, καταθλιψη, αυτο ακριβως ειναι ο,τι ονομαζουμε "διαδικασια": Process, procedere, δηλαδη προοδος, προχωρημα οπου το ρευμα της ζωης σπαζει και συλλαμβανεται ως αλληλουχια βηματων, οπου το ενα οδηγει στο αλλο, αυτο στο επομενο κ.ο.κ. Ο χρονος χανει την διαρκεια και διαμελιζεται σε αλληλουχια στιγμων.

Στους Νεοτερους Χρονους ως διαδικασια μπορουν να εννοηθουν, και εννοουνται, τα παντα. Η διαδικασια εχει αναγορευτει σε ονομα για το Ειναι των οντων.

Η διαδικασια ανοιγει τον δρομο στην αξιωση να αποκταται για κατι η απολυτη γνωση. Που θα πει ακομα ο απολυτος ελεγχος, η απολυτη δυναμη. Ετσι αυτο το κατι δεν προβαλλει καμια αντισταση, δεν ειναι πλεον αντι-κειμενο. Το βλεμμα απλωνεται στο τοπιο διχως να συναντα πουθενα μια αντισταση, ενα απεναντι. Ενα τετοιο τοπιο ειναι μονον αυτο της ερημου. Και, κατα εναν περιεργο τροπο, οι ανθρωποι βαραινουν οι ιδιοι ακριβως οταν τα πραγματα δεν τους αντι-κεινται, οταν οι ανθρωποι κατοικουνε ερημους. Αυτη ειναι η πληξη, εμφανης, η συγκεκαλυμμενη απο υπερδραστηριοτητα, η μεταλλαγμενη σε καταθλιψη. Ετσι κλεινει ο κυκλος της.