Ένας άνδρας που κάνει γραφική εργασία ονειρεύτηκε ότι επάνω στο γραφείο κείται ένα πτώμα. Ένας νεκρός άνδρας, στον οποίο αυτός πρέπει να κάνει μια νεκροτομή, κάτι πολύ κουραστικό, κοντά σε όλες τις άλλες του υποχρεώσεις. Πώς θα μπορέσει να βγάλει το πτώμα απ’ τη μέση; Όταν ξυπνά, του έρχονται κάποιες σκέψεις ως προς τη βασική του στάση, του «νεκροτόμου» γεμάτου υποχρεώσεις, και ακόμα σκέφτεται ότι ίσως το θέμα δεν είναι τόσο να βγάλει ένα πτώμα από τη μέση, αλλά πολύ περισσότερο να αφήσει έναν νεκρό να ζήσει.

Σίγουρα αυτή είναι μια πολύ συμπυκνωμένη ονειρική ιστορία, όμως μας δίνει την ευκαιρία να προσέξουμε ορισμένα βασικά πράγματα. Στο όνειρο, επάνω στο γραφείο κείται ένα πτώμα, που πρέπει να νεκροτομηθεί με το νυστέρι και με τη λαβίδα. Αυτό στον ξύπνο αφορά τον άνδρα με ένα ευρύτερο νόημα. Στο όνειρο, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι στον ξύπνο, έχουμε να κάνουμε με πράγματα άμεσα παρόντα, αντιληπτά με τις αισθήσεις μας. Πολύ λιγότερο απ’ ό,τι στον ξύπνο μπορούμε να σκεφτόμαστε κάτι το μακρινό, το περασμένο ή το μελλοντικό. Πολύ λιγότερο μας είναι δυνατή μια πνευματική ενόραση ή μια αυτοπαρατήρηση. Σε αυτόν τον περιορισμό των ονείρων, στο «χειροπιαστό», οφείλεται βέβαια και το ότι αντιλαμβανόμαστε την ξύπνια μας ζωή να έχει μια πολύ μεγαλύτερη συνέχεια απ’ ό,τι τα όνειρά μας. Ξυπνάμε στον οικείο κόσμο του ξύπνου, όμως δεν «ξονειρευόμαστε» στον εκάστοτε ονειρικό κόσμο. Σε έναν ονειρικό κόσμο βρισκόμαστε πάντοτε ήδη ολότελα απορροφημένοι μέσα του. Γι’ αυτό εκ των υστέρων μετά το ξύπνημα είναι δυνατή μια ερμηνεία των ονείρων. Στον ξύπνο το ονειρικό συμβάν μπορεί να μας πει κάτι. Ο άνδρας καταλαβαίνει τον εαυτό του σαν νεκροτόμο, με έναν λιγότερο χειροπιαστό τρόπο. Αυτό που τον ταράζει είναι κάτι το άψυχο. Άψυχο με ένα ευρύτερο νόημα.

Όχι σπάνια μια τέτοια ερμηνεία ενός ονείρου οδηγεί σε μία ενόραση, η οποία σε σύγκριση με το κατά λέξη εκλαμβανόμενο ονειρικό συμβάν φαίνεται παράδοξη. «Δεν το εννοούσα έτσι στην αρχή», λέει ο άνδρας. Στο όνειρο θέλει να βγάλει το πτώμα από τη μέση. Όταν ξυπνήσει, αρχικά είναι ανακουφισμένος που αυτό το πτώμα ήταν όνειρο μόνο και επομένως βγαίνει από τη μέση με έναν κομψό τρόπο. Κατόπιν όμως διαβλέπει ότι πρέπει να ασχοληθεί με αυτόν τον νεκρό. Όχι βέβαια με το νυστέρι του νεκροτόμου, αλλά προφανώς με το σιγαλό ερώτημα τι είναι αυτό που στη ζωή του δεν του επιτρέπεται να ζήσει. Τελικά όμως ο άνδρας θα σηκωθεί από το κρεβάτι και θα ξεκινήσει τις δουλειές της ημέρας. Αυτό το σιγαλό ερώτημα ίσως το ξεχάσει, μέχρι αυτό να ξαναβγεί στην επιφάνεια με κάποια άλλη ευκαιρία. Η ζωή, και αυτό θα πει συγχρόνως ο θάνατος, προχωρά. Η ερμηνεία ενός ονείρου, όπως κάθε ανθρώπινη ενόραση, δεν είναι μια αιώνια αλήθεια, αλλά εντάσσεται σε μια ορισμένη περιορισμένη κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από το πεπερασμένο της.

Η ερμηνεία του ονείρου που παρατέθηκε, μπορεί να αναπτυχθεί ως προς τέσσερα σημεία. Πρώτον, παίρνει το ονειρικό συμβάν στα σοβαρά, το πτώμα σαν πραγματικά παρόν πτώμα. Δεν ξεφτιλίζει το ονειρικό σε μια σκιώδη χίμαιρα του ασυνειδήτου, σε ένα απλό προϊόν του ψυχικού οργάνου, σε μια κινηματογραφική προβολή του εγκεφάλου. Κρατιέται μακριά από παρερμηνείες που βιάζουν το όνειρο. Δεύτερον, το ονειρικό συμβάν πάλι, η ερμηνεία που παρατέθηκε, δεν το παίρνει κατά λέξη. Παραδείγματος χάρη, εξαιτίας του πτώματος δεν φωνάζει ούτε την αστυνομία ούτε τον νεκροθάφτη. Κρατιέται μακριά από βεβιασμένα μυωπικά συμπεράσματα και ενέργειες. Τρίτον, είναι ανοιχτή για το ευρύτερο νόημα, το οποίο είναι όχι σπάνια παράδοξο παρά τη δοξασία των ανθρώπων, δηλαδή αντίθετο προς αυτό, το οποίο κανείς αρχικά θα νόμιζε. Τέταρτον, αναγνωρίζει τον περιορισμό και το πεπερασμένο μιας ανθρώπινης ενόρασης και δεν θεωρεί τα λεγόμενά της σαν την τελευταία αλήθεια.