Ο ανθρωπος κατοικει τον κοσμο ελευθερα απο την προταση του αιτιου: δεν ειναι υπαιτιος για τιποτα και δεν ειναι αποτελεσμα απο τιποτα.

- "Με θυμωσες!" Εδω ο θυμος γινεται παρασταση: ανα-παρουσιαζεται, ανα-παριστανεται, τωρα σε αναφορα με κατι το οποιο τιθεται ως το αιτιο του. Μ' αυτο συμβαδιζει ενας διαχωρισμος: εγω, εσυ, ως ατομα που επιδρουν το ενα στο αλλο και το ενα "θυμωνει" το αλλο. Ποια ειναι τοτε η πρωτογενης, η αληθινη εμπειρια του θυμου;

Καταρχην χρειαζεται ενας ελεγχος, κατα ποσον ο θυμος ονομαζει πραγματι αυτο που συμβαινει, και δεν προκειται π.χ. για απειλη, απογνωση κλπ., οπου τοτε ο θυμος συνιστα μια δευτερη σταση η οποια αμυνεται και συγκαλυπτει την απειλη, την απογνωση κλπ.

Κατοπιν χρειαζεται κανεις να καταστει για τον θυμο του ελευθερος, να παψει π.χ. να τον απαγορευει στον εαυτο του, να τον αξιολογει ως θετικο και αρνητικο κλπ. Στο σημειο που συμβαινει αυτο, ο θυμος μεταλλασσεται, συμβαινει στο εδαφος μιας γαληνης: το σωμα δεν ταραζεται, δεν χαλαει, αλλα ακολουθει, συν-κινειται με τον θυμο.

Ο θυμος ανηκει παντα σε μια συναντηση, σε μια συνομιλια. Σ' αυτην τη συναντηση, στον τοπο και στον χρονο της, ο θυμος συνιστα τον τροπο με τον οποιο ειμαι. Δεν μπορει να εκληφθει απολυτα: δεν υπαρχει τιποτα το οποιο, αναγκαστικα και απολυτα, να μπορει να με θυμωσει.

- Οι γονεις: αρχικα εννοουνται ως το αιτιο της υπαρξης μου. Μεσα απο την προταση του αιτιου ειναι που εννοουνται ως καθοριστικοι, με τον ενα και με τον αλλο τροπο. Και ισως αυτη ειναι για το παιδι η αρχικη τους εμπειρια: σ' αυτους αρχιζουν, σ'αυτους τελειωνουν τα παντα.

Εχω παντα να διανυσω τον δρομο ο οποιος θα με βγαλει στο οτι η υπαρξη μου ειναι Διχως γιατι. Οτι οι γονεις μου δεν ειναι γονεις μου.

- Προχωρω στον δρομο με εναν σκοπο, με ενα για να..., για τι..., και συναμα ερχομαι απο το πουθενα και πηγαινω στο πουθενα, προχωρω παντα σ'αυτο το ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ.

Το ιδιο σταυροδρομι: με θυμωσες εσυ, και ομως δεν με θυμωσες εσυ.

- Ο "βασικος κανονας": Διχως λογοκρισια = Διχως γιατι

- Το εον: αναρχον απαυστον [Παρμενιδης]

- Η ταυτολογικη νοηση [Βλ. σημειωση: "Ο ηλιος λαμπει"]

- Οταν στην ψυχαναλυση λεω: Τιποτε δεν υπαρχει, που να κανει το αγχος π.χ. αναγκαστικο, τοτε λεω: Η προταση του αιτιου, στο αγχος και σε ολα τα ανθρωπινα, δεν ισχυει! Τα πραγματα ειναι διχως γιατι. Ειναι διοτι ειναι!