Ομως η ζωη είναι εξαρχης ενα με τον θανατο.

Ολα τα εμβια οντα, ετσι οπως είναι, μπορουν να ιδωθουν απο την αποψη του θανατου. Στον βουδισμο, ίσως και στον πρωιμο χριστιανισμο, υπαρχει μια μεθοδος διαλογισμου την οποία ο βουδισμος αποκαλεί "λογισμο νεκροκεφαλης". Στην ιαπωνικη τεχνη κανείς συναντα ξανα και ξανα παραστασεις μιας νεκροκεφαλης επανω στο χορτο της στεππας. Στον Basho, τον μεγαλο ποιητη του χαϊκου, υπαρχει ενα χαϊκου με την εξης εισαγωγη: "Στο σπίτι του Homma Shume κρεμεται στον τοίχο της θεατρικης του σκηνης-Νο ενας πίνακας που δείχνει μια σκηνη-Νο με μια ομαδα σκελετων που παίζουν με φλογερες και τυμπανα. Πείτε μου, γίνεται η οψη της ζωης να διαφερει σε τίποτα απ' αυτο το παίξιμο; Ο αρχαίος θρυλος οπου εκείνος που βρίσκεται σε υπνο με μια νεκροκεφαλη για μαξιλαρι, είναι μεχρι τελους ανίκανος να διακρίνει ονειρο και πραγματικοτητα, επίσης απεικονίζει την ζωη μας." Το χαϊκου λεει:

Αστραποβολημα κεραυνου -

Στο προσωπο μου

Χορτα της στεππας!

Καποτε ο ποιητης, σε μια απο τις περιπλανησεις του, επρεπε να περασει μια νυχτα σε μια τεφρα στεππα. Πανω στον ουρανο αστραποβολουσαν κεραυνοί, κι αξαφνα είδε τον εαυτο του να κείτεται στο χορτο, με μια τουφα απο χορτα της στεππας στο προσωπο του. Ο βουδιστικος "λογισμος νεκροκεφαλης" και το παραδοσιακο θεμα της τεχνης απαρτίζουν το φοντο αυτου του χαϊκου. Ομως νεο εδω είναι το οτι ενας ζωντανος ανθρωπος αναγνωρίζει τον ευτο του, ετσι οπως είναι, στην εικονα της νεκροκεφαλης στο χορτο της στεππας. Σ' αυτο το ποίημα δεν προκειται λοιπον μονο για μια νεκροκεφαλη στο χορτο της στεππας. Μια ρηση του zen λεει: "Στο χωραφι παντου κρανία νεκρα." Αυτο το χωραφι μπορεί να είναι η Kinza η το Broadway. Βεβαια θα 'ρθει καιρος που εκεί θα φυτρωσει και παλι το χορταρι της στεππας.

Και εκπορευομενου αυτου εκ του ιερου λεγει αυτω εις των μαθητων αυτου, Διδασκαλε, ιδε ποταποί λίθοι και ποταπαί οικοδομαί. Και ο Ιησους είπεν αυτω, Βλεπεις ταυτας τας μεγαλας οικοδομας; Ου μη αφεθη ωδε λίθος επί λίθον ος ου μη καταλυθη. (Κατα Μαρκον 13:I,2)

Ομως τα κτισματα δεν χρειαζεται πρωτα να καταρρευσουν, δεν χρειαζεται πρωτα στην θεση τους να φυτρωσει χορταρι. Η Ginza, σ' ολη της την λαμπροτητα, ειναι οπως μια στεππα. Ειναι οπως μια φωτογραφια σε διπλοτυπια. Πρωτα μια τετοια διπλοτυπια αφηνει να αναδυθει καν η προσληψη της πραγματικοτητας. Η αληθινη πραγματικοτητα ειναι διπτυχη. Σ' εκατο χρονια κανενας απ' τους ανθρωπους που τωρα περπατανε στην Ginza, νεος η γερος, αντρας η γυναικα, δεν θα βρισκεται πια στην ζωη. Αφου λεγεται πως μια στιγμη ειναι δεκα χιλιαδες χρονια και δεκα χιλιαδες χρονια ειναι μια στιγμη. Σε μια τετοια εκλαμψη, στο φως ενος τετοιου "πνευματικου οφθαλμου", αυτο που θα ειναι επικαιρο σ' εκατο χρονια ειναι επικαιρο ηδη σημερα. Σε μια τετοια διπλοτυπια κανεις μπορει λοιπον να δει τους ζωντανους, ετσι οπως ειναι - υγιεις και ζωηροι - σαν νεκρους. "Συσπαση κεραυνου -/ Στο προσωπο μου / Χορτα της στεππας!" Τουτο ειναι επισης ενα ποιημα για την Ginza.

Το ματι γι' αυτην την διπλη θεαση μπορεί κανείς να το βρει και σε μερικους μοντερνους δυτικους ποιητες. Στον T.S.Eliot λεει:

Ανυπαρκτη πολιτεία,

Κατω απο την καφετια ομίχλη μιας χειμωνιατικης χαραυγης,

Ενα πληθος χυνοταν πανω στην Γεφυρα του Λονδίνου, τοσοι πολλοί,

Δεν το 'χα σκεφτεί πως ο θανατος είχε ξεκανει τοσους πολλους.

Στην τελευταία γραμμη δείχνει την περιγραφη της κηδείας στην Κολαση του Dante, πως οι ανθρωποι χυνονται πανω στην Γεφυρα του Λονδίνου. Η δραστηρια πολη Λονδίνο, μια οφθαλμοφανης πραγματικοτητα, εμφανίζεται στον ποιητη ως αυτη τουτη ως "ανυπαρκτη", που θα πει: ως νεκρη. (Στο τελευταίο μερος της Ερημης Χωρας ονομαζονται "ανυπαρκτα" οχι μονο το Λονδίνο αλλα κι η Ιερουσαλημ, η Αθηνα κι η Αλεξανδρεια, τα κεντρα γεννησης του δυτικου πολιτισμου. Το διπλωπικο ματι στρεφεται και στην ιστορία.)

Μια τετοια διπλοτυπια αρμοζει στην αληθινη οψη των πραγματων στην πραγματικοτητα τους. Την απαιτουν τα ίδια τα πραγματα.