Ο Heidegger καλεσε τον μακροχρονο φιλο του και ιστορικο Heinrich Wiegand Petzet να συμμετασχει στην προετοιμασια και να ειναι παρων στη συνεντευξη τροπον τινα ως 'δευτερος', καθως η αλλη πλευρα επισης επροκειτο να εμφανιστει με δυο.
... κατα την προετοιμασια της συνεντευξης ... υπηρξαν περιπλοκες, θυμος και απο τις δυο πλευρες, νεες συμφωνιες, τελικα η οριστικοποιηση της διαδικασιας...
Ηδη αυτα λενε κατι για τον τροπο με τον οποιο ο Heidegger αντιμετωπιζε τη συνεντευξη - σαν να επρεπε να υπερασπιστει τον εαυτο του απεναντι σε εναν κατηγορο, απεναντι στην "αλλη πλευρα", και οπλιζονταν ...
Η συνεντευξη ξεκινα. Petzet:
Τρομαξα λιγο οταν τον ειδα και παρατηρησα σε ποσο μεγαλη ενταση βρισκονταν. Οι φωτογραφιες ... δειχνουν καθαρα αυτην την τρομερη ενταση: οι φλεβες στους κροταφους και στο μετωπο φουσκωμενες για τα καλα, τα ματια πεταγμενα καπως εξω απο την ταραχη .
Προσεχω και τα χερια του: Το ενα διδασκει, το αλλο κρατιεται απο το καθισμα.
Στις φωτογραφιες παρων και ο Petzet (δευτερος απο αριστερα): Καθεται σε αναμμενα καρβουνα.
Ας φανταστουμε:
Βρισκομαστε στο ετος 1966. Ο Heidegger ξαπλωνει στο ψυχαναλυτικο μου κρεββατι, μιλαει για τη συνεντευξη, παραθετει τον Petzet και μου δειχνει τις φωτογραφιες. Του εφιστω την προσοχη στα σημαδια αυτης της εντασης και τον ρωταω αν ειναι ετσι, αν την βλεπει κι αυτος. Τον καλω να περιγραψει το πως την εζησε.
Ακομα τον ρωταω αν μπορει να διακρινει αυτο στο οποιο απανταει με ενταση.
Ισως μιλαει για εναν κατηγορο που τον πιεζει...
Εκει θα του ελεγα ισως οτι η ενταση ειναι σημαδι μια ανελευθερης στασης: Μπορει καποιος να με κατηγορησει, να μου αποτανθει σαν να ημουν στο εδωλιο του κατηγορουμενου, ομως εγω δεν χρειαζεται αναγκαστικα να ενστερνιστω τα λογια του και να καθισω ο ιδιος στο εδωλιο.
Η συνομιλια συνεχιζει και τον ρωταω ποιο ειναι εκεινο το στοιχειο του κατηγορου που του φερνει την ενταση.
Ο Heidegger μιλαει για την ενταση του σε σχεση με παρανοησεις, συκοφαντησεις, ασυνεννοησιες που συχνα συναντησε, οπου η ιδια η κατηγορια καθισταται συγκεχυμενη και αποκλειει την επικοινωνια.
Εδω θα μιλουσα για τη δυνατοτητα ενος λογου που δεν υπολογιζει στην προσηνεια και στην αναγνωριση, δεν περιμενει τιποτα κι επομενως λειπει ο αερας απο τα πανια καθε δυνατης εντασης.
Βεβαια ολα αυτα ειναι εικασιες. Οσο γνωριζω ο Heidegger δεν μιλησε ετσι με κανεναν.
Οπως και να 'χει, στην ιδια την ενταση εμφανιζεται ενα προσωπο του: Ενα μικρο Εγω σε μια εικονικη εμπολεμη κατασταση.
Ειχε κι αλλα προσωπα.