Η εικονα παριστανει ενα σφιχτο κουβαρι απο φιδια η σκουληκια, καπου εξω, τροπον τινα μετεωρα στον αερα, που ομως γεμιζουν ολο το φυλλο. Οταν μαλιστα ειπαμε στην ασθενη να κοιταξει προσεκτικοτερα, τα σκουληκια πηραν τη μορφη ακρως επικινδυνων τερατων, οπως δειχνει η εικονα.

Τετοιες γκριματσες ενισχυσαν το αγχος της υπερμετρα, και μαζι οι διαρροιες πληθυναν ανησυχητικα. Παντως, μετα απο μηνες απονενοημενης αμυνας η ασθενης καταλαβε οτι, παρα τον μεγαλο κινδυνο, επρεπε να αντιπαρατεθει μ' αυτα τα τερατα και να τα αντιμετωπισει με ολη της την ενεργητικοτητα. Αφου τελικα η μεχρι τωρα φυγη της εμπρος τους μονο ζημια της προξενουσε, ωστε αυτα να την καταδιωκουν σε αποσταση αναπνοης. Ετσι μια μερα αποτολμησε το αλμα στο βαθος αυτων των πλασματων. Βεβαια αρχικα το εκανε σ' ενα ονειρο που εικονογραφησε.

Σ' αυτο το νυχτερινο ονειρικο συμβαν βουτηξε θαρραλεα σε μια αβυσσαλεα θαλασσια καταβοθρα. Απο παντου απλωνονταν να την αδραξουν αναριθμητα πλοκαμια των πολυποδων και αλλων τερατων. Ιδιαιτερο τρομο της προκαλεσε μια σκοτεινη, απαισια γυναικεια μορφη που ανεβαινε απο τη λασπη του βυθου και κατευθυνονταν προς αυτην. Απο το στομα αυτης της φοβερης θαλασσινης γυναικας εβγαινε κι ελισσονταν ενα μακρυ κοκκινο φιδι. Αυτο το πλασμα του κατω κοσμου τραβουσε την ονειρευομενη ακατανικητα προς τον βυθο, μαλιστα την ρουφηξε και την πηρε μεσα του μεχρι που αισθανθηκε να συντηκεται μ' αυτο. Απο εκεινο το σημειο και μετα [142], τα φιδια και τα σκουληκια πλησιαζαν στο σωμα της ολο και περισσοτερο:

Τελικα τα ζωα διεισδυσαν στο σωμα της, και ηδη αισθανονταν γεματη απο φιδια και σκουληκια μεχρις σκασμου. Ειδικοτερα ενοιωθε την κοιλια της καταμολυσμενη απο το σκουληκιασμα. Ομως ηδη αυτα τα πλασματα εξαπλωνονταν και στο στηθος της, στα χερια και στα ποδια της. Τελικα ολο και συχνοτερα ερχονταν καταναγκαστικα η εικονα οτι τα φιδια και τα σκουληκια ξετρυπωναν απο το στομα της. Μαλιστα προχωρουσαν μεχρι τον εγκεφαλο της. Σ' αυτην τη φαση της ψυχαναλυσης ηταν που ξαφνικα αρχισε να υποφερει επιπλεον απο ασυνηθιστα σφοδρες κρισεις ημικρανιας. Δεν ηταν αδικαιολογητο για την ασθενη το οτι διαμαρτυρονταν απογοητευμενη για αυτες τις πρωτες "επιτυχιες" της ψυχαναλυσης και κατηγορουσε τη θεραπεια της οτι, αντι για μια καποια ανακουφιση, της επιφυλαξε μονο περισσοτερα βασανα.

[...]

[144] Στους επομενους μηνες, αναλογα με το αν η ασθενης επετρεπε στον εαυτο της την γνωση για την αληθινη της κατασταση, η την απωθουσε και παλι, υπεφερε εναλλακτικα απο νεες κρισεις ημικρανιας, η επεφτε πισω στα χρονια των κολιτιδων. Περασαν περισσοτερα απο δυο χρονια, γεματα κρισεις και παρα πολυ φορτικα, για την αναλυομενη και για τον αναλυτη. [...] Μετα απο λιγους ακομα μηνες ψυχαναλυτικης θεραπειας η ασθενης μας εφερε μια εικονα που προδιδε μια τελειως αλλη οπτικη.

Εδω μονο φαινομενικα ολα εμειναν οπως ηταν, με τα σκουληκια, τα φιδια και τα υπολοιπα ζωα. Γιατι σε μια προσεκτικοτερη παρατηρηση, στο μεσον εμφανιζεται ενα ειδος ηλιου, η πρωτη σπιθα ενος πνευματικου φωτος. Και, διχως ο αναλυτης να εχει πει ουτε κουβεντα για την θρησκεια σ' αυτην την μεχρι τοτε ολοτελα αθεη ασθενη, αυτος ο ηλιος εκπτυχθηκε στις μεταγενεστερες εικονες. Στο μεσον τους εμφανιζεται η μορφη του Χριστου. Με φροντιδα περιβαλλει εναν ανθρωπινο σπορο, μαζι με τα μερη του σε χρωματα γηινα και ενσαρκα.

Λιγο αργοτερα το εμβρυο γινεται κοριτσι που μπορει να αναδυθει απο το συμπλεγμα των ζωων και να ανορθωθει στηριζομενη στον Εσταυρωμενο.

Ηδη λιγες μερες μετα, στη θεση των φιδιων μπαινει μια καμπανα

Και στο τελος της θεραπειας βιωνει μεσα και γυρω της μια λαμπρη φωτεινοτητα.