Ερωτηση αναγνωστη στο boro.gr
Θελω να σας ρωτησω τι ειναι αυτο που κανει πολλους ανθρωπους αλτρουιστες. Ειναι η θρησκεια η κατι αλλο; Υπαρχει τελικα καθαρος αλτρουισμος με την πραγματικη εννοια του ορου η οχι; Και τελευταιο και τελειωνω: Εαν καποιος ειναι αλτρουιστης, δηλ. δινει χωρις να παιρνει, τι ειναι αυτο; Ειναι βλακεια καθαρη η μηπως ειναι κατι πιο βαθυ, οπως μεγαλος εγωισμος τον οποιο και φυσικα δεν μπορει να το καταλαβει;
Απαντηση
Ο αλτρουιστης ειναι το αλλο προσωπο του εγωιστη. Κοινη ειναι η υπερβολικη καθηλωση στο Εγω. Στην πρωτη περιπτωση προεχει το Εγω των αλλων, στη δευτερη περιπτωση προεχει το Εγω του εαυτου. Και στις δυο περιπτωσεις, η σχεση με τους αλλους ανθρωπους χαρακτηριζεται σε μεγαλο βαθμο απο τη συναλλαγη, το δινω-παιρνω. Ο αλτρουιστης δινει, ο εγωιστης παιρνει. Και ακομη, τοσο ο ενας οσο και ο αλλος πιστευουν οτι γνωριζουν το καλο: ο αλτρουιστης το καλο του αλλου, ο εγωιστης το καλο το δικο του. (Η αναπτυξη ειναι βεβαια σχηματικη. Πολλες φορες ο αλτρουιστης μπορει να φερεται ως εγωιστης και αντιστροφα.)
Και οι δυο τους εχουν πεσει σε μια παγιδα η οποια ειναι, αντιστοιχα με οσα ειπωθηκαν παραπανω, τριπλη:
- Η υπερβολικη καθηλωση στο Εγω οδηγει στην εξατομικευση, στην οριοθετηση απο τους αλλους και καταδικαζει τον ανθρωπο σε μια βαθια υπαρξιακη μοναξια. Ενδεχομενως δεν την αντιλαμβανεται καν, γιατι του ειναι φυσικη κατασταση και αυτονοητη.
- Η γεφυρα αναμεσα στο ενα Εγω και στο αλλο στηνεται μεσα απο τη συναλλαγη: Δινοντας και παιρνοντας πιστευει κανεις οτι ερχεται σε "επαφη". Αυτη ειναι πλασματικη, διοτι οσο εντονο κι αν ειναι το περα-δωθε επανω στη γεφυρα, οι οχθες δεν πλησιαζουν ποτε η μια την αλλη. Και η τραγικη ειρωνεια ειναι η πιστη οτι με περισσοτερη συναλλαγη, δινοντας περισσοτερα ο αλτρουιστης, παιρνοντας περισσοτερα ο εγωιστης, θα φτασει σε μια εκπληρωση, που ομως δεν ερχεται ποτε.
- Κατα εναν παραδοξο τροπο, οσο περισσοτερο κυριαρχει η υπαρξιακη μοναξια, οσο περισσοτερο κυριαρχουν η απομονωση και η αποξενωση, τοσο περισσοτερο το ενα Εγω πιστευει οτι γνωριζει τον αλλο, η τον εαυτο του, και επομενως τι ειναι καλο γι' αυτο, και τουτο ειναι που προσφερει (αλτρουιστης), η απαιτει (εγωιστης). Ομως "καλο" ειναι ο,τι ταιριαζει, συμφερει, εξυπηρετει το Εγω. Η επιδιωξη αυτου που ειναι "καλο" για καποιον, καθιστα το Εγω υπερτροφικο και επιτεινει το κλεισιμο του ανθρωπου στον εαυτο του.
Παντου εδω υπαρχει η εμπλοκη σε φαυλους κυκλους και καποτε μπορει να οδηγησει σε αδιεξοδο και κριση – κριση λυτρωτικη, που βιωνεται ως καταστροφη, η οποια ομως καποτε ειναι κατα-στροφη: Το Εγω διαρρηγνυεται, ανοιγει για τον Αλλο. Συμβαινει, με αλλοτε αλλον τροπο, στο πληγμα του ερωτα, στο συναπαντημα της θνητοτητας, στην αισια ψυχαναλυση.
