Σημερα γινεται πολυς λογος για την αυθεντικοτητα. Οπως καθε ρεκλαμα του νεοφιλελευθερισμου, εμφανιζεται με μανδυα χειραφετησης. Να εισαι αυθεντικος θα πει να εισαι ελευθερος απο προδιαμορφωμενα, απο εξω εκ των προτερων δεδομενα προτυπα εκφρασης και συμπεριφορας. Απο την αυθεντικοτητα εκπορευεται ενας καταναγκασμος να εξομοιωθεις μονον με τον εαυτο σου, να οριζεσαι μονον μεσα απο τον εαυτο σου, μαλιστα να εισαι συγγραφεας και δημιουργος του εαυτου σου. Η επιταγη της αυθεντικοτητας αναπτυσσει εναν καταναγκασμο για τον εαυτο, εναν καταναγκασμο να επερωτας τον εαυτο σου, να τον κρυφακους, να τον εχεις στο ματι, να τον πολιορκεις. Ετσι αυτη η επιταγη οξυνει την ναρκισσιστικη αναφορα στον εαυτο.

Ο καταναγκασμος της αυθεντικοτητας αναγκαζει το Εγω να παραγει τον εαυτο του. Το Εγω ως επιχειρηματιας του εαυτου του παραγει τον εαυτο του, εκτελει τον εαυτο του και προσφερει τον εαυτο του ως εμπορικο ειδος. Αυθεντικοτητα ειναι μανατζμεντ πωλησης.

Η προσπαθεια για αυθεντικοτητα, για να μοιαζει κανεις μονον με τον εαυτο του, εκλυει μια διαρκη συγκριση με αλλους. Η λογικη της συγκρισης (Ver-Gleichen) κανει την αλλοτητα να μεταπιπτει στην ομοιοτητα (Gleichsein). Ετσι η αυθεντικοτητα του να εισαι αλλιως παγιωνει την κοινωνικη συμμορφωση. Επιτρεπει μονο τις διαφορες που ειναι συμμορφωμενες με το συστημα, δηλαδη την ποικιλια. Η ποικιλια ως νεοφιλελευθερος ορος ειναι ενα αποθεμα που μπορει να λεηλατηθει. Ετσι ειναι διαμετρικα αντιθετη της αλλοτητας, η οποια διαφευγει καθε οικονομικης αξιοποιησης.

Σημερα ο καθενας θελει να ειναι αλλιως απο τους αλλους. Ομως σ' αυτη την θεληση να ειναι αλλιως, συνεχιζεται το ομοιο. Εδω εχουμε να κανουμε με μια συμμορφωση ανωτερου βαθμου. Η ομοιοτητα επιβαλλεται μεσω του να εισαι αλλιως. Μαλιστα η αυθεντικοτητα του να εισαι αλλιως προωθει την συμμορφωση αποτελεσματικοτερα απο την καταπιεση για ομοιομορφια. Αυτη ειναι πολυ πιο ευθραυστη απο εκεινην.

Ο Σωκρατης ως ερωμενος αποκαλειται απο τους μαθητες του ατοπος. Ο Αλλος, τον οποιο ποθω, δεν εχει τοπο. Διαφευγει καθε συγκρισης. Στα "Αποσπασματα μιας γλωσσας της αγαπης" ο Roland Barthes γραφει για την ατοπια του Αλλου: "Ο Αλλος ως ατοπος κανει την γλωσσα να σειεται: δεν μπορεις να μιλησεις γι' αυτον, καθε χαρακτηρισμος ειναι λαθος, επωδυνος, αδιακριτος, αδεξιος [...]" Ο Σωκρατης ως αντικειμενο του ποθου ειναι ασυγκριτος και ενικος. Η ενικοτητα ειναι κατι τελειως αλλο απο την αυθεντικοτητα. Η αυθεντικοτητα προϋποθετει την συγκρισιμοτητα. Οποιος ειναι αυθεντικος, ειναι αλλιως απο τους αλλους. Ομως ο Σωκρατης ειναι ατοπος, ασυγκριτος. Δεν ειναι μονο αλλιως απο τους αλλους, αλλα αλλιως ως προς ο,τιδηποτε ειναι αλλιως απο αλλους.

Η κουλτουρα της διαρκους συγκρισης (Ver-Gleichen) δεν επιτρεπει καμια αρνητικοτητα του ατοπου. Κανει τα παντα συγκρισιμα (vergleichbar), δηλ. ομοια (gleich). Ετσι η εμπειρια του ατοπικου Αλλου γινεται αδυνατη. Η καταναλωτικη κοινωνια επιδιωκει να παραμερισει την ατοπικη αλλοτητα χαριν καταναλωσιμων, μαλιστα ετεροτοπικων διαφορων. Η διαφορα ειναι μια θετικοτητα, σε αντιθεση με την ατοπικη αλλοτητα. Η τρομοκρατια της αυθεντικοτητας ως νεοφιλελευθερη μορφη παραγωγης και καταναλωσης καταργει την ατοπικη αλλοτητα. Η αρνητικοτητα του τελειως Αλλου παραχωρει την θεση της στην θετικοτητα του ομοιου, μαλιστα του ομοια Αλλου.

Η αυθεντικοτητα ως νεοφιλελευθερη στρατηγικη παραγωγης παραγει διαφορες ανετες μεταξυ τους. Ετσι πολλαπλασιαζει την ποικιλομορφια των ειδων με τα οποια υλοποιειται η αυθεντικοτητα. Τα ατομα εκφραζουν την αυθεντικοτητα τους προπαντων στην καταναλωση. Η επιταγη της αυθεντικοτητας δεν οδηγει στην δημιουργια ενος αυτονομου, κυριαρχου ατομου. Πολυ περισσοτερο αυτο ενθυλακωνεται ολοτελα απο το εμποριο.

Η επιταγη της αυθεντικοτητας προκαλει εναν ναρκισσιστικο καταναγκασμο. Ο ναρκισσισμος δεν ταυτιζεται με την υγιη αγαπη για τον εαυτο, που δεν εχει τιποτα παθολογικο. Αυτη δεν αποκλειει την αγαπη για τον Αλλο. Αντιθετα ο ναρκισσος ειναι τυφλος για τους αλλους. Το Εγω καμπτει και στραβωνει τον Αλλο μεχρι να αναγνωρισει σ' αυτον τον εαυτο του και παλι. Το ναρκισσιστικο υποκειμενο αντιλαμβανεται τον εαυτο του σε αποχρωσεις του εαυτου του. Το μοιραιο επακολουθο: Ο Αλλος χανεται. Το οριο αναμεσα στον εαυτο και στον Αλλο θολωνει. Ο εαυτος διαχεεται και γινεται συγκεχυμενος. Το Εγω πνιγεται στον εαυτο. Αντιθετα ενας σταθερος εαυτος προκυπτει πρωτα ενωπιον του Αλλου. Αντιθετα η υπερβολικη, ναρκισσιστικη αυτοαναφορα παραγει μια αισθηση κενοτητας.

Σημερα οι λιβιδινικες ενεργειες επενδυονται προπαντων στο Εγω. Η ναρκισσιστικη συσσωρευση της λιμπιντο του Εγω οδηγει στην μειωση της λιμπιντο του αντικειενου, δηλαδη της λιμπιντο που επενδυεται στο αντικειμενο. Η λιμπιντο του αντικειμενου παραγει εναν δεσμο με το αντικειμενο που αντιστοιχα σταθεροποιει το Εγω. Η ναρκισσιστικη υπερχειλιση της λιμπιντο του Εγω αρρωσταινει καποιον. Παραγει αρνητικα συναισθηματα οπως αγχος, ενοχη και κενοτητα: "Ομως ειναι κατι πολυ διαφορετικο οταν μια συγκεκριμενη, πολυ ενεργητικη διαδικασια εξαναγκαζει σε αποσυρση της λιμπιντο απο τα αντικειμενα. Κατοπιν η λιμπιντο που εγινε ναρκισσιστικη δεν μπορει να βρει τον δρομο πισω στα αντικειμενα, και παντως αυτη η παρεμποδιση στην κινητικοτητα της λιμπιντο γινεται παθογονα. Φαινεται πως η συσσωρευση της ναρκισσιστικης λιμπιντο περαν ενος ορισμενου οριου δεν ειναι ανεκτη." Αγχος προκυπτει οταν κανενα αντικειμενο δεν επενδυεται πλεον με λιμπιντο. Ετσι ο κοσμος γινεται κενος και χωρις νοημα. Λογω της ελλειψης δεσμου με τα αντικειμενα το Εγω ριχνεται πισω στον εαυτο του. Καταρρεει απο τον εαυτο του. Η καταθλιψη αναγεται στην ναρκισσιστικη υπερχειλιση της λιμπιντο του Εγω.

Ο Freud μαλιστα εφαρμοζει την θεωρια του της λιμπιντο και στην βιολογια. Τα κυτταρα που συμπεριφερονται μονο ναρκισσιστικα, στα οποια δηλαδη λειπει ο Ερως, ειναι επικινδυνα για την επιβιωση του οργανισμου. Για την επιβιωση των κυτταρων ειναι αναγκαια και εκεινα τα κυτταρα που συμπεριφερονται αλτρουιστικα, η μαλιστα και θυσιαζονται για αλλα: "Ισως με την ιδια εννοια θα μπορουσαμε να χαρακτηρισουμε ναρκισσιστικα και τα κυτταρα των κακοηθων νεοπλασιων που καταστρεφουν τον οργανισμο. Ετσι η λιμπιντο των σεξουαλικων μας ορμων θα συνεπιπτε με τον Ερωτα των ποιητων και των φιλοσοφων που συγκρατει μαζι ολα τα ζωντανα οντα." Μονον ο Ερως ζωογονει τον οργανισμο. Αυτο ισχυει και για την κοινωνια. Ο διογκωμενος ναρκισσισμος την αποσταθεροποιει.

Η ελλειψη αυτοεκτιμησης που βρισκεται στην βαση του αυτοτραυματισμου, του λεγομενου cutting, παραπεμπει σε μια γενικη κριση αναγνωρισης στην κοινωνια μας. Την αισθηση της αυτοεκτιμησης δεν μπορω να την παραγω μονος μου. Γι' αυτην εξαρτωμαι απο τον Αλλο ως αρχη της αναγνωρισης που με αγαπα, με αναγνωριζει και με εκτιμα. Η ναρκισσιστικη εξατομικευση του Αλλου, η εργαλειοποιηση του ανθρωπου και ο ολοκληρωτικος συναγωνισμος καταστρεφουν το κλιμα της αναγνωρισης. Το βλεμμα που επιβεβαιωνει και αναγνωριζει χανεται. Για μια σταθερη αισθηση αυτοεκτιμησης εξαρτωμαι απο την ιδεα οτι ειμαι σημαντικος για τον Αλλο, οτι αγαπιεμαι απο Αλλους. Αυτη η ιδεα μπορει να ειναι θολη, ομως ειναι απαραιτητη για την αισθηση οτι ειμαι σημαντικος. Η ελλειψη της αισθησης οτι ειμαι, ειναι ακριβως υπευθυνη για τον αυτοτραυματισμο. Το cutting δεν ειναι μονο τελετουργια της αυτοτιμωριας για την ανεπαρκεια μου, που ειναι τυπικη για την σημερινη κοινωνια της επιδοσης και της βελτιστοποιησης, αλλα και μια κραυγη για αγαπη.

Η αισθηση της κενοτητας ειναι βασικο συμπτωμα της καταθλιψης και της διαταραχης προσωπικοτητας borderline. Συχνα οι borderliner δεν ειναι σε θεση να νοιωσουν τον εαυτο τους. Πρωτα στο cutting αισθανονται καν κατι. Το καταθλιπτικο υποκειμενο της επιδοσης ειναι βαρυφορτωμενο με τον εαυτο του. Εχει κουραστει απο τον εαυτο του. Τελειως ανικανο να βγει εξω απο τον εαυτο του, μενει δαγκωμενο στον εαυτο του, κατι που κατα παραδοξο τροπο οδηγει σε αδειασμα και διαβρωση του εαυτου. Εγκυστωμενο, καθηλωμενο στον εαυτο του, χανει καθε αναφορα στον Αλλο. Ομως αγγιζω το εαυτο μου, αισθανομαι τον εαυτο μου πρωτα μεσα απο το αγγιγμα του Αλλου. Ο Αλλος ειναι συστατικος για την διαμορφωση ενος σταθερου εαυτου.

Για την σημερινη κοινωνια ειναι χαρακτηριστικος ο παραμερισμος της αρνητικοτητας. Ολα λειαινονται. Και η επικοινωνια λειαινεται με την ανταλλαγη φιλοφρονησεων. Στα αρνητικα συναισθηματα, οπως το πενθος, απαγορευεται καθε λογος, καθε εκφραση. Αποφευγεται καθε μορφης τραυμα απο τον Αλλο. Ομως αναβιωνει ως αυτοτραυματισμος. Εδω επισης επιβεβαιωνεται η γενικη λογικη οτι ο εξοβελισμος της αρνητικοτητας του Αλλου συνεπιφερει μια διαδικασια αυτοκαταστροφης.

Κατα τον Alain Ehrenberg η επιτυχια της καταθλιψης εγκειται προπαντων στην χαμενη αναφορα στην συγκρουση. Η σημερινη κουλτουρα της επιδοσης και της βελτιστοποιησης δεν επιτρεπει καμια ενασχοληση με την συγκρουση, γιατι αυτη ειναι χρονοβορα. Το σημερινο υποκειμενο γνωριζει μονο δυο καταστασεις: λειτουργω, η αποτυγχανω. Κατα τουτο μοιαζει με τις μηχανες. Οι μηχανες επισης δεν γνωριζουν συγκρουση. Ειτε λειτουργουν απροσκοπτα, ειτε ειναι καπουτ.

Οι συγκρουσεις δεν ειναι καταστροφικες. Εχουν μια δημιουργικη πλευρα. Πρωτα μεσα απο συγκρουσεις προκυπτουν σταθερες σχεσεις και ταυτοτητες. Το ατομο μεγαλωνει και ωριμαζει στην τριβη με την συγκρουση. Το σαγηνευτικο στο cutting ειναι οτι γρηγορα αποφορτιζει υπερχειλισμενες καταστροφικες εντασεις χωρις την χρονοβορα τριβη στην συγκρουση. Για την γρηγορη μειωση της εντασης θεωρουνται υπευθυνες χημικες διαδικασιες. Εκλυονται εσωτερικες ναρκωτικες ουσιες. Ο τροπος λειτουργιας της μοιαζει με αυτην των αντικαταθλιπτικων. Αυτες οι καταπιεσμενες συγκρουσιακες καταστασεις κανουν επισης και το καταθλιπτικο υποκειμενο της επιδοσης γρηγορα παλι λειτουργικο.

Και η μανια των selfies εχει λιγο να κανει με την αγαπη για τον εαυτο. Δεν ειναι παρα λειτουργια εν κενω του απομονωθεντος ναρκισσιστικου Εγω. Εμπρος στην εσωτερικη κενοτητα προσπαθει κανεις ματαια να παραγει τον εαυτο του. Μονο η κενοτητα αναπαραγεται. Τα selfies ειναι ο εαυτος σε κενες μορφες. Η μανια των selfies οξυνει την αισθηση της κενοτητας. Σ' αυτην δεν οδηγει η αγαπη για τον εαυτο αλλα η ναρκισσιστικη αυτοαναφορα. Τα selfies ειναι ωραιες, λειες επιφανειες ενος κενωμενου, ανασφαλους εαυτου. Σημερα κανεις, για να διαφυγει απο την βασανιστικη κενοτητα, πιανει ειτε το ξυραφι ειτε το smartphone. Τα selfies ειναι λειες επιφανειες που για λιγο σβηνουν τον κενο εαυτο. Ομως οταν κανεις τις γυρισει αναποδα, πεφτει επανω στις πισω πλευρες τις γεματες με πληγες που ματωνουν. Οι πληγες ειναι η πισω πλευρα των selfies.

Θα μπορουσε η επιθεση αυτοκτονιας να ειναι μια διαστροφικη αποπειρα να αισθανθει κανεις τον εαυτο του, να αποκαταστησει το καταστραμμενο αισθημα αυτοεκτιμησης, να διασκορπισει την φορτικη κενοτητα με βομβες, η με σφαιρες; Θα μπορουσε να παρομοιαστει η ψυχολογια της τρομοκρατιας με αυτην του selfie και του αυτοτραυματισμου, που επισης επιδραμουν εναντιον του κενου Εγω; Θα μπορουσαν οι τρομοκρατες να μοιραζονται το ιδιο ψυχογραμμα με τους νεαρους που αυτοτραυματιζονται, που δηλαδη στρεφουν την επιθετικοτητα τους εναντιον του εαυτου τους; Ως γνωστον, σε αντιθεση με τα κοριτσια, τα αγορια στρεφουν την επιθετικοτητα τους προς τα εξω, εναντιον αλλων. Τοτε η επιθεση αυτοκτονιας θα ηταν μια παραδοξη ενεργεια στην οποια συμπιπτουν επιθετικοτητα εναντιον του εαυτου και επιθετικοτητα εναντιον του ξενου, αυτο-παραγωγη και αυτο-καταστροφη, μια επιθετικοτητα υψηλοτερου βαθμου, που ομως φαντασιωνεται και ως η υστατη selfie. Το πατημα του κουμπιου που κανει την βομβα να σκασει μοιαζει με το πατημα που θ' ανοιξει την καμερα. Οι τρομοκρατες κατοικουν το φαντασιακο γιατι η πραγματικοτητα που συνισταται σε διακριση και απελπισια δεν ειναι πια αξια να την ζεις. Η πραγματικοτητα τους αρνειται καθε αναγνωριση. Ετσι επικαλουνται τον θεο ως φαντασιακη αρχη της αναγνωρισης κι εκτος αυτου ειναι βεβαιοι για το οτι αμεσως μετα την πραξη η φωτογραφια τους θα κυκλοφορει στα μεσα ενημερωσης σαν ενα ειδος selfie. Ο τρομοκρατης ειναι ενας ναρκισσος ζωσμενος με πυρομαχικα, που τον κανουν ιδιαιτερα αυθεντικο. Ο Karl-Heinz Bohrer δεν εχει αδικο οταν στο δοκιμιο του "Αυθεντικοτητα και τρομοκρατια" διαπιστωνει οτι η τρομοκρατια ειναι η τελευταια πραξη της αυθεντικοτητας.