Αγχος αφυπνιζεται και στον ουδο [κατωφλι]. Ειναι τυπικη αισθηση ουδου. Ο ουδος ειναι η μεταβαση στο αγνωστο. Περαν του ουδου αρχιζει μια τελειως αλλη κατασταση του Ειναι. Εξ ου και στον ουδο ειναι παντα εγγεγραμμενος ο θανατος. Σε ολες τις τελετουργιες μεταβασης, τις rites de passage, πεθαινεις εναν θανατο για να ξαναγεννηθεις εκειθεν του ουδου. Ο θανατος γινεται εμπειρατος ως μεταβαση. Οποιος διαβαινει τον ουδο, υφισταται μια μεταμορφωση. Ο ουδος ως τοπος της μεταμορφωσης ποναει. Σ' αυτον ενοικει η αρνητικοτητα του πονου: "Οταν νοιωθεις τον πονο των ουδων, τοτε δεν εισαι τουριστας. Μπορει να υπαρξει η μεταβαση." Σημερα η πολυ-ουδη μεταβαση υποχωρει στην αν-ουδη διαβαση. Στο ιντερνετ ειμαστε τουριστες περισσοτερο απο ποτε. Δεν ειμαστε πλεον κανενας homo doloris που κατοικει ουδους. Οι τουριστες δεν εχουν καμια εμπειρια που να υπονοει μια μεταμορφωση, εναν πονο. Ετσι μενουν ομοιοι με τον εαυτο τους.

Οι ουδοι μπορουν και να τρομαζουν, η να αγχωνουν. Ομως μπορει και να κανουν ευτυχισμενο, η να μαγευουν. Ανακινουν φαντασιωσεις για Αλλους. Ο καταναγκασμος για επιταχυνση των πλανητικων κυκλοφοριων του κεφαλαιου, της επικοινωνιας και της πληροφοριας κατεδαφιζει τους ουδους και παραγει εναν ανουδο, λειο χωρο με μια ακραια επιταχυμενη εσωτερικη περιστροφη. Εδω προκυπτει ενα νεο αγχος που ειναι ολοτελα αποσυνδεδεμενο απο την αρνητικοτητα του Αλλου.

Η ψηφιακη επικοινωνια, ως νεα μορφη παραγωγης, για να επιταχυνθει, καταργει χωρις περιστροφη καθε αποσταση. Ετσι καθε προστατευτικη αποσταση χανεται. Στην υπερεπικοινωνια ολα συμμειγνυνται με ολα. Ολο και πιο διαπερατα γινονται και τα ορια μεταξυ μεσα και εξω. Σημερα εξωτερικευομαστε ολοτελα προς μια "καθαρη επιφανεια" εκτεθειμενη στις "προσπιπτουσες ακτινες ολων των δικτυων".

Ο καταναγκασμος της διαφανειας παραμεριζει καθε κενο ορασης και πληροφορησης και παρεχει τα παντα στην ολοκληρωτικη ορατοτητα. Εξαφανιζει ολους τους χωρους αποσυρσης και προστασιας. Ετσι ολα μας ερχονται απειλητικα κοντα. Τιποτα δεν μας δινεται ως ασπιδα. Ειμαστε οι ιδιοι πλεον μονο διαβασεις εν μεσω της ολοκληρωτικης δικτυωσης. Διαφανεια και υπερεπικοινωνια καταληστευουν καθε προστατευτικη εσωτερικοτητα. Μαλιστα την παραδινουμε αυτοβουλως και εκτιθεμεθα στα ψηφιακα δικτυα που μας διαπερνουν, μας καταφωτιζουν και κατατρυπουν. Ο ψηφιακος υπερφωτισμος και η εκθεση προκαλουν ενα λανθανον αγχος το οποιο δεν αναγεται στην αρνητικοτητα του Αλλου, αλλα στο υπερμετρο της θετικοτητας. Η διαφανη κολαση του ομοιου δεν ειναι ελευθερη απο αγχος. Αγχωτικο ειναι ακριβως το παντα επιτεινομενο κελαρυσμα του ομοιου.