Παρακολουθωντας ενα ρεσιταλ πιανου:
Η συνθεση δεν γινεται εν κενω, ως αφηρημενη εμπνευση. Γινεται επανω στο πιανο. Ο συνθετης επερωτα το πιανο, κι αυτο του δινει τους ηχους. Η μουσικη συνθεση ειναι διαδρομη στο πιανο, οδοιπορικο στους ηχους του πιανου. Ειναι ενα "πιανο, δωσ' μου", αντιστοιχο του μοι ἔννεπε, Μοῦσα…
Την δεκαετια του '60 ο Marshall McLuhan, πρωτοπορος θεωρητικος των ηλεκτρονικων μεσων επικοινωνιας, ειπε την ιστορικη φραση the medium is the message. Τουτο αφορα και την μουσικη συνθεση - ενδεχομενως και πολλα αλλα. Το πιανο δεν ειναι μεσον, αλλα αυτο τουτο μιλα. Η συνθεση ειναι μηνυμα του.
Μονο στο παραληρημα της παραστασης υποκειμενου-αντικειμενου η συνθεση γινεται "δημιουργια".
[Με αφορμη την παρατηρηση μιας γυναικας σε συνεδρια απο το Skype.]
Κοσμογονικες ανατροπες της τεχνολογιας που περνανε απαρατηρητες:
Η ακοη, παραδοσιακα, ανηκει στις αισθησεις εξ αποστασεως, οπως και η οραση. (Οι αισθησεις του συνεγγυς: αφη, γευση, οσφρηση).
Οταν τα αυτια ειναι καλωδιωμενα με ακουστικα, η ακοη γινεται αισθηση του συνεγγυς. (Το ιδιο συμβαινει με την οραση στα VR Headsets).
Δυσκολο, ηδη να σε σηκωνουν το πρωι απο το κρεβατι. Σκεψου φρικη, να σε ανασταιναν.
Η μπαλκονοπορτα και εξω τα δεντρα. Μια συγκλονιστικη στιγμη: τα φυλλα τρεμοπαιζαν στον αερα. Ζητησα να τα προσεξω, να προσεξω αυτο που με συγκλονισε, περισσοτερο. Ειχαν κατι απο χορο, απο αναλαφρο χορο που τον χορευαν μαζι με τον ανεμο. Κι εγω ειχα ρυθμιστει στον χορο τους.
Το πρωτογνωρο σ' αυτην μου την εμπειρια; Ηταν το λυσιμο απο την υπολανθανουσα και πανταχου παρουσα παρασταση της Μηχανικης Φυσικης, οπου τα φυλλα συνιστουν αδρανη σωματα στα οποια μεταδιδεται η κινητικη ενεργεια του ανεμου.
Σημερα, σε ολο και μεγαλυτερο βαθμο, η εμφανιση μιας γυναικας (για να μεινουμε σ' αυτην) δεν προσφωνει τον αντρα. Εχει εκθεσιακη αξια.
Η σεξουαλικη παρενοχληση δεν ειναι πλεον αντικειμενο της Ηθικης. Και δεν εχει καν την παραπλευρη ικανοποιηση οτι μια γυναικα μπορει να ειναι ποθητη.
Ο αντρας γινεται ενοχλητικος με τον τροπο καποιου που σπαζει μια βιτρινα, που χαλαει τους κανονες του παιχνιδιου, που βαζει τα χερια του επανω σε κατι που ειναι προορισμενο για εκθεμα, που παραβιαζει το "μην αγγιζετε". Γι' αυτο και οι αντιδρασεις των θιγομενων εχουν περισσοτερο την ποιοτητα μια αλλεργικης αντιδρασης.
Δεν μοιαζουν με νοσοκομεια; Η, κεντρα αποκαταστασης; Στα οποια γεμιζεις τις μπαταριες για την επομενη κολασμενη χρονια που σε περιμενει;
Οταν στερια και θαλασσα δονουνται απο τα μεγαφωνα των beach bar ...,
Εμεις αγαπαμε την σιωπη. Δεν μας πειραζει οταν το ποντικι παιζει κοντα μας, και οταν ψιθυριζουν ο ανεμος με τα φυλλα, εμεις δεν φοβομαστε.
(Ενας Ινδιανος μιλωντας στον κυβερνητη της Πενσυλβανιας το 1796)
Η πληρης ανταποκριση σε ο,τι περιμενει η κυριαρχη νοοτροπια, δηλαδη να επιβεβαιωσει και να εδραιωσει τον εαυτο της.
Ως επι το πλειστον οι αριστουχοι απανταχου της γης θα συμβαλουν ωστε να σφιξουν οι θηλειες που οδηγουν τον σημερινο κοσμο στην καταστροφη του.
Ο Anthony Scaramucci, νεος διευθυντης επικοινωνιων στον Λευκο Οικο, αποκαλεσε τον Reince Priebus, διευθυντη προσωπικου του Λευκου Οικου, στην γραπτη αναμεταδοση απο τον τυπο: "a f***ing paranoid schizophrenic". Εντυπωσιακο οτι πολιτικα ορθο ειναι να μην αναφερεται ρητα το "fucking", αλλα δεν μας πειραζει να υβριζεται ο αλλος (καθως ο Scaramucci δεν μιλα βεβαια ως ψυχιατρος, αλλα ως υβρη το εννοει) ως "paranoid schizophrenic".
Μια απο τις πολλες ανοησιες που στρεβλωνουν το σημερινο βλεμμα ειναι η χιμαιρα ενος κοσμου οπου τα παντα θα ειναι προβλεψιμα, αποτρεψιμα, και καταστροφες, τρομοκρατικα χτυπηματα, τροχαια, ασθενειες και ο,τιδηποτε αλλο αρνητικο στην δημοσια και στην προσωπικη ζωη δεν θα συμβαινουν: "Αν εκανες αυτο, αν αφηνες εκεινο … τοτε το κακο δεν θα ειχε συμβει."
Αυτη η χιμαιρα, που τελικα ειναι εναντιωση στον χρονο και στο αμετακλητο του, κυριαρχει στην αναζητηση των αιτιων και στην αποδοση ευθυνων.
Η τυχη, η καλη και η κακη, που μας κυβερνα, ειναι πλεον μια λεξη απεχθης. Ομως ο Αρχιλοχος προειδοποιει τον μεγα Περικλη:
Πάντα τύχη καὶ μοῖρα, Περίκλεες, ἀνδρὶ δίδωσιν
Μου ανεφεραν μια φραση απο τους "Πειρατες της Καραϊβικης":
Τα λογια σου ειναι σαν καπνος. Αδυνατο να σε δω.
Καθοδον για κατσικι και τσουρεκια: Το "θα πεθανω" ειναι λογος χωρις νοημα. Το λεμε οπως το "θα παρω κατσικι και τσουρεκια". Ομως στο "θα πεθανω" ο φορεας της φρασης, το Εγω, χανεται κι αυτο.
Γιατι η φωτογραφια εγινε viral; Γιατι η κοπελα δεν τσιμπησε. Η σαγηνη της ελευθεριας.
Alexandros Tsamis γιατί η κοπέλα ζει σε μια δημοκρατία που την πιστεύει και την εμπιστεύεται. Ας μην ήταν ο μπόμπυ εκεί ως εγγύηση...Konstantin Gemenetzis Αλεκο, "τσιμπαω" θα πει: χανω την σταση μου και μπαινω στο παιχνιδι του αλλου. Γινεται καθημερινα, ειναι το πλεον συνηθισμενο και η πηγη ατελειωτων μικρων και μεγαλων συγκρουσεων χωρις νοημα, αλλα και εικονικων συμφωνιων. Αρχιλοχος: "ψυχη μου, ψυχη μου, σκοτισμενη απο ανεπιλυτες συμφορες, ορθωσε το στηθος κι απωθησε τους αντιξοους, στασου σταθερη και πανετοιμη κοντα στους εχθρους που παραμονευουν, κι αν νικησεις μην αγαλλιασεις εμπρος σ’ ολο τον κοσμο, κι αν νικηθεις μην πεσεις στο κρεβατι με οδυρμους, αλλα μην πολυχαιρεσαι με τα χαρμοσυνα και μη πολυθλιβεσαι με τα κακα. και αναγνωρισε ποιος ρυθμος κινει τους ανθρωπους."Alexandros Tsamis Αρα δεν τσιμπάω όταν έχω αυτοπεποίθηση, σταθερή στάσηKonstantin Gemenetzis Ναι, εφοσον "αυτοπεποίθηση, σταθερή στάση" δεν θα πει οτι τον αλλο τον "γραφω".Alexandros Tsamis ... έχω και μια ασφάλεια... (δεν είναι μειωτικό!)..Alexandros Tsamis "η σταθερή στάση πάντα ανταμείβεται" (Κίσιγκερ, Απομνημονεύματα)Konstantin Gemenetzis Για να απαντησω παλι δια στοματος Αρχιλοχου: πάντα τύχη καὶ μοῖρα, Περίκλεες, ἀνδρὶ δίδωσιν.Εχω την εντυπωση οτι ο Donald Trump βρισκεται σε σταδιο αρχομενης ανοιας. Τοσο απλα.
13.04 Update
Και μοιαζει να επιβεβαιωνομαι…
09.07 Update
Κι αυτο!
Trump wasn’t always so linguistically challenged. What could explain the change?
22.08.2019 Update
Κι αυτο!
Ο Αγιος Βαλεντινος θα επρεπε να εχει την μορφη ενος παιδιου της θαλιδομιδης - με χερια κολοβωμενα: Η αγαπη συμβαινει εκει που δεν κανεις γι' αυτην τιποτα.
Ακουγοντας τον Hans Hotter στο Der Doppelgänger του Franz Schubert.
Ενας τραγουδιστης μπορει να αποτιμηθει συμφωνα με την αναλογια φωνης και φωνουντος υποκειμενου. Οσο μεγαλυτερος ο τραγουδιστης, τοσο περισσοτερο το υποκειμενο χανεται.
Και αυτο - Apollo Granforte (1886-1975):
Οι σωστοι ηχοι ειναι οταν τους νοιωθω να μου τους τραγουδουν.
Ενα παλιο παιχνιδι: Δυο στεκουν αντικριστα και κοιταζονται στα ματια ανεκφραστοι. Χανει αυτος που θα γελασει πρωτος.
Το πιο συνηθισμενο ειναι να συγκρατει κανεις το γελιο του, και οποιος το συγκρατησει περισσοτερο νικαει.
Πιο ριζικη σταση ειναι η ακολουθη: Κενωνεσαι. Βλεπεις το Αλλο και ειναι σαν αυτος να μην σε βλεπει, σαν να εβλεπες π.χ. μια φωτογραφια του. Τοσο εξωπραγματικος γινεται. Τοσο μηδενικη επιδραση εχει επανω σου. Τοτε το προσωπο σου παραμενει αμετοχο, χαλαρο, λυτο.
Αυτο λοιπον, αυτο το τιποτα στο βλεμμα σου που τον αντικρυζει, ειναι που αναγκαζει τον Αλλο να εξωτερικευτει, να εκφραστει.
Καλο θα ηταν, οι ψυχοθεραπευτες να μαθουν να παιζουν αυτο το παιχνιδι σωστα.
Οι αλλεπαλληλες μετενσαρκωσεις (saṃsāra), οπου πραξεις και παραλειψεις μιας ζωης επανερχονται στην επομενη, και στην επομενη, και στην επομενη, σ' εναν πεισματικο και αεναο κυκλο. Ομολογο στην ιστορια μιας ζωης οπου τα παρελθοντα μιας αλλης εποχης ερχονται και ξαναρχονται (πολλες φορες αρρητα): καλες και κακες παιδικες εμπειριες, κακοποιησεις και τραυματα, ανοιχτοι λογαριασμοι που ζητουν δικαιωση και εκδικηση. (Βλ. και Περι ανεκρων και θνητων)
Το λυσιμο απο τον σισυφειο κυκλο (Moksha) αφηνει καποιον, επιτελους, να πεθανει. Το ομολογο στην ιστορια μιας ζωης: τα παρελθοντα παρερχονται, δεν στοιχειωνουν και δεν ταραζουν πια το παρον, ησυχαζουν στον τοπο στον οποιο ανηκουν.
I told myself, "... Play the ball, don’t play the opponent…."
Konstantin Gemenetzis Απο μια αναρτηση του 2012: Απο συνεντευξη με τον Roger Federer: Το βλέπεις στους αγώνες του, εκεί όπου κάποιες φορές µοιάζει να λειτουργεί έξω από τους ανθρώπινους κώδικες, (...). Σαν να µπαίνει «in the zone». Αυτή η αµερικανική έκφραση, το «in the zone», η στιγµή που κάποιος ζει εξωσωµατικά την εµπειρία του, υπάρχει άραγε; «Ναι! Το έχω ζήσει µια-δυο φορές, όχι παραπάνω. Είναι µια σπάνια εξωσωµατική εµπειρία. Σαν να ζω σε αργή κίνηση, να βλέπω την µπάλα να έρχεται αργά και να είναι και µεγάλη, σαν µπάλα ποδοσφαίρου. Και όταν τη διώχνω να φεύγει γρήγορα. Και ενδιάµεσα να µην ακούω τίποτα άλλο (...)».
Παλια η κατοχη εδαφων και λαων γινοταν με οπλα, θανατο και καταληψη. Σημερα το κεφαλαιο εχει αποτελεσματικοτερα μεσα. Τα brands, μεταξυ αλλων, αγοραζουν και αναδεικνυουν αθλητες. Τους καθιστουν μισθοφορους σε μια επεκτατικοτητα που δεν χρειαζεται αιμα και δακρυα, αλλα συντελειται με την διασκεδαση, και γι' αυτο ειναι ασυγκριτα αποτελεσματικοτερη. Αυτοι οι μισθοφοροι δεν φορουν στολες. Τα logo στα πολυχρωμα ρουχα τους ειναι σχεδον διακοσμητικα και ευχαριστα στο ματι. (Και ολα αυτα ειναι το απωγειο απο ο,τι ουτως η αλλως συμβαινει στον δρομο με πολλους απο εμας που καμαρωνουμε με τα σινιε ρουχα και αξεσουαρ, και τα επιδεικνυουμε, χωρις επιγνωση του οτι εχουμε στρατολογηθει σ' αυτην την χαρουμενη πλανητικη επελαση του κεφαλαιου.)
16.05 Update
“Barilla pasta and sauces provide the energy that I need to succeed on the tennis court and enjoy my family’s favorite activities. Pasta has been part of my daily diet for so many years that this partnership is a natural. I am excited to be joining forces with Barilla. They are the best in the business,” said Roger Federer.