ελα, αριστε των ζωγραφων,

ζωγραφισε, αριστε των ζωγραφων,

δασκαλε της τεχνης των Ροδιων,

κατα πως θα σου πω την απουσα

ζωγραφισε την εταιρα μου

ζωγραφισε τα μαλλια πρωτα

τα απαλα και τα μαυρα

κι αν το κερι το μπορει

ζωγραφισε τα και ν' αποπνεουνε μυρο

και κατοπιν ζωγραφισε το μαγουλο ολο

κατω απο τα σκοτεινα μαλλια

το φιλντισενο μετωπο.

και το μεσοφρυδο ουτε να μου το

διακοψεις ουτε να το ενωσεις

μα κρατησε, οπως το 'χε εκεινη,

το ανεπαισθητο σμιξιμο

απο τα τοξα τα σκοτεινα των φρυδιων.

και τωρα τα ματια, οπως αληθινα ειναι

κανε τα, απο φωτια,

λαμπερα οπως της Αθηνας

και συναμα υγρα σαν της Αφροδιτης των Κυθηρων.

ζωγραφισε τη μυτη και τα μαγουλα

προσμιγοντας στο γαλακτωμα ροδα

ζωγραφισε τα χειλη σαν αυτα της Πειθους

που προκαλουνε σε φιλημα.

κατω απο το τρυφερο πηγουνι

γυρω απο τον αλαβαστρινο λαιμο

να πετανε οι Χαριτες ολες.

στολισε ο,τι της λειπει

με υποπορφυρα πεπλα

ομως ας φαινεται απο το δερμα

λιγο, να δειχνει το σωμα της.

φτανει! τωρα την βλεπω!

σε λιγο, κερι, θα λαλησεις.