εισαγωγη

Ο οργανιστας

Ποιηση: Wilhelm MüllerΜουσικη: Franz Schubert

Drüben hinterm Dorfe / Steht ein Leiermann / Und mit starren Fingern / Dreht er was er kann.

Barfuß auf dem Eise / Wankt er hin und her / Und sein kleiner Teller / Bleibt ihm immer leer.

Keiner mag ihn hören / Keiner sieht ihn an / Und die Hunde knurren / Um den alten Mann.

Und er läßt es gehen / Alles wie es will / Dreht und seine Leier / Steht ihm nimmer still.

Wunderlicher Alter / Soll ich mit dir gehn? / Willst zu meinen Liedern / Deine Leier drehn?

Περα πισω απ' το χωριο ειν' ενας οργανιστας και με παγωμενα δαχτυλα παιζει οτι μπορει.

Ξυπολυτος στον παγο τρικλιζει περα δωθε και το πιατακι του μενει παντα αδειο.

Κανεις δε θελει να τον ακουει, κανενας δεν τον κοιτα κι οι σκυλοι γρυλλιζουν τριγυρω στο γερο.

Κι αυτος αφηνει ολα να παιρνουν το δρομο τους οπως το θελουν, παιζει και τ' οργανακι του δεν σωπαινει ποτε.

Παραξενε γερο, να 'ρθω μαζι σου; Θελεις για τα τραγουδια μου να παιζεις τ' οργανακι σου;

Γενικες παρατηρησεις

Ενα στοιχειο που κανει την ψυχαναλυση, οπως την ασκω, να εχει νοημα, ειναι η δυνατοτητα να ιδωθουν τα πραγματα και αλλιως. "Να ιδωθουν και αλλιως" θα πει να ιδωθουν με αλλα ματια. "Με αλλα ματια" θα πει ενα αλλο υποκειμενο που βλεπει, ενας αλλος ανθρωπος. Οταν γινεσαι "αλλος ανθρωπος", εχεις λυθει απο την προσκολληση σε ενα Εγω και σε μια ταυτοτητα. Στο "λυσιμο απο την προσκολληση σε ενα Εγω και σε μια ταυτοτητα" μενεις γυμνος, οπου η γυμνια δεν ειναι στερηση αλλα ανοιγμα και δεκτικοτητα.

Μια τετοια φιγουρα ειναι ο οργανιστας απο το Χειμερινο Ταξιδι του Schubert. Τα σεμιναρια και οι εποπτειες μου μιλουν για δρομους προς ενα τετοιο ανοιγμα και μια τετοια δεκτικοτητα. Ζητουμενο δεν ειναι ενα προτυπο για τους μαθητευομενους θεραπευτες.

Η εκπαιδευτικη μου δραστηριοτητα εχει χαρακτηρα αυτοπαρουσιασης. Και αυτη παλι εχει τον χαρακτηρα ενος μηνυματος σ' ενα μπουκαλι πεταμενο στη θαλασσα. Ο μαθητευομενος, αν το μηνυμα φτασει ποτε στην ακτη του, γνωριζοντας με ως θεραπευτη και συνομιλωντας μαζι μου, συναμα διαμορφωνεται ο ιδιος ως θεραπευτης.

Η ωρα ενος σεμιναριου θα μπορουσε να αποδοθει πιστα μονο με βιντεο, και αυτο δεν το εχω κανει μεχρι τωρα. Η συνηθισμενη μορφη ειναι ενα κειμενο που κατανεμεται, διαβαζεται και συζητειται. Ομως δεν υπαρχει μονοδιαστατη προσηλωση σ' αυτο. Μπορει σε μια ωρα να μην προχωρησουμε περισσοτερο απο μια φραση. Αλλοτε παρεμβαλλονται εμβολιμα κειμενα.

Δεν επιδιωκεται η εκμαθηση μια διδακτεας υλης, αλλα η εξοικειωση με εναν τροπο σκεψης και βλεμματος και ακουσματος - του δικου μου, καθως προκειται, οπως λεγεται προηγουμενως, για αυτοπαρουσιαση. Ισως το σημαντικοτερο ειναι το κλιμα στο οποιο διεξαγονται τα μαθηματα. Εχει κατι απο αυτο που οι Αρχαιοι ονομαζαν "βιος θεωρητικος", η "σχολή": μια θεωρηση ελευθερη απο οποιαδηποτε σκοπιμοτητα, ελευθερη απο συνεχεια και προοπτικη, μια θεωρηση που ειναι ολοτελα επαφημενη στην παροδικοτητα της ωρας της και που συναμα εχει απειρο χρονο. Ειναι το ιδιο αυτο κλιμα στο οποιο συμβαινει και μια θεραπευτικη συνομιλια.

Τα κειμενα που παρατιθενται εδω ειναι λοιπον ενδεικτικα μονο. Ειναι σαν το αδειο σκηνικο οταν η παρασταση εχει τελειωσει και οι ανθρωποι εχουν εγκαταλειψει τον χωρο.