Να εισαι ο εαυτος σου δεν σημαινει απλα να εισαι ελευθερος. Ο εαυτος ειναι επισης φορτος και βαρος. Να εισαι ο εαυτος σου ειναι να εισαι φορτωμενος με τον εαυτο σου. Ο Emmanuel Lévinas γραφει για τον φορτικο χαρακτηρα του να εισαι ο εαυτος σου: "Στις ψυχολογικες και ανθρωπολογικες περιγραφες αυτο μεταφραζεται με το οτι το εγω ειναι ηδη αλυσσοδεμενο στον εαυτο του, οτι η ελευθερια του Εγω δεν ειναι ευκολη οπως η χαρη, αλλα ειναι εξ αρχης βαρυτητα, οτι το Εγω ειναι απαραιτητα ενα εμαυτον." Η αυτοπαθης αντωνυμια εμαυτον (soi) σημαινει οτι το Εγω ειναι αλυσσοδεμενο σε εναν φορτικο, βαρυ σωσια, οτι το Εγω ειναι φορτωμενο με ενα βαρος, με ενα υπερβαρο το οποιο, οσο υπαρχει, δεν μπορει να ξεφορτωθει. Αυτη η υπαρξιακη συγκροτηση εκδηλωνεται ως "κουραση¨ (fatigue). Η κουραση εχει "την εδρα της οχι μονο σε ενα χερι" "που αφηνει το βαρος που κουρασμενη σηκωνει, αλλα σε ενα χερι που κρατιεται απο αυτο που αφηνει, ακομα και οταν το εχει εγκαταλειψει". Η καταθλιψη μπορει να εννοηθει ως παθογονος εξελιξη αυτης της μοντερνας οντολογιας του εαυτου. Ειναι, οπως το εκφραζει ο Alain Ehrenberg, η Fatigue d’être soi. Στην νεοφιλελευθερη παραγωγικη σχεση εκεινο το οντολογικο βαρος αυξανεται υπερμετρα. Η μεγιστοποιηση του βαρους εχει τελικα τον σκοπο να μεγιστοποιησει την παραγωγικοτητα.

Το Dasein του Heidegger δεν κουραζεται ποτε. Η ακουραστη δυνατοτητα, η εμφαση στην δυνατοτητα να εισαι ο εαυτος σου κυριαρχει στην οντολογια του εαυτου. Ακομα και τον θανατο ο Heidegger τον εννοει ως μια κατεξοχην δυνατοτητα να συλληφθει ο εαυτος επι τουτου. Ενωπιον του θανατου αφυπνιζεται ενα εμφατικο Εγω-ειμαι. Για τον Lévinas ο θανατος παρουσιαζεται κατα συνεπεια ως να μην μπορεις να μπορεις, ως ριζικη παθητικοτητα. Ειναι η μη δυνατοτητα κατεξοχην. Δηλωνεται ως εκεινο το συμβαν, ενωπιον του οποιου το υποκειμενο εγκαταλειπει καθε ηρωισμο του εαυτου, καθε μπορω, καθε δυνατοτητα, καθε πρωτοβουλια: "Στο βασανο, οπου συλλαβαμε την γειτονια του θανατου - και ακομα οντας στο επιπεδο του φαινομενου -, υπαρχει αυτη η αντιστροφη της ενεργητικοτητας του υποκειμενου σε παθητικοτητα." Το να μην μπορεις να μπορεις ενωπιον του θανατου μοιαζει με την σχεση προς τον Αλλο, την οποια ο Lévinas αποκαλει Ερως. Ο Ερως, λεει ο Lévinas, ειναι "τελειως οπως στον θανατο". Ειναι μια σχεση με τον Αλλο, η οποια "ειναι αδυνατον να μεταφραστει σε μπορω". Ακριβως η παθητικοτητα του δεν μπορω να μπορω διανοιγει την προσβαση στον Αλλο.

Το μπορω ειναι το κατεξοχην βοηθητικο ρημα του Εγω. Ο ολοκληρωτισμος του μπορω, στον οποιο εξαναγκαζει σημερα η νεοφιλελευθερη παραγωγικη σχεση, κανει το Εγω τυφλο για τον Αλλο. Οδηγει στον εξοβελισμο του Αλλου. Burn-out και καταθλιψη ειναι οι ερημοι που το καταστροφικο μπορω αφηνει πισω του.

Το δεν μπορω να μπορω εκδηλωνεται ως αλλη κουραση, ως κουραση για τον Αλλο. Δεν ειναι πλεον κουραση του Εγω. Ετσι ο Lévinas αντι για fatigue μιλαει για lassitude Η "πρωταρχικη κουραση (lassitude primordiale) χαρακτηριζει μια ριζικη παθητικοτητα, η οποια διαφευγει καθε πρωτοβουλιας του Εγω. Εισαγει τον χρονο του Αλλου. Αντιθετα η fatigue εκπηγαζει απο τον χρονο του εαυτου. Η πρωταρχικη κουραση διανοιγει εναν χωρο απροσιτο για καθε μπορω, καθε πρωτοβουλια. Ενωπιον του Αλλου ειμαι αδυναμος. Ειμαι αδυναμος για τον Αλλο. Ακριβως σ' αυτην την μεταφυσικη αδυναμια του δεν μπορω να μπορω αφυπνιζεται ενας ποθος του Αλλου. Μονο μεσω ενος ρηγματος στο Ειναι ως Ειναι του εαυτου, μονο μεσα απο μια αδυναμια του Ειναι δηλωνεται ο Αλλος. Ακομα και οταν το υποκειμενο εχει ικανοποιησει ολες τις αναγκες, ειναι σε αναζητηση του Αλλου. Οι αναγκες αφορουν τον εαυτο. Η τροχια του ποθου βρισκεται εξω απο τον εαυτο. Εχει ελευθερωθει απο το πεδιο βαρυτητας του αυτοπαθους, το οποιο συμπαρασυρει το Εγω ολο και βαθυτερα στον εαυτο του.

Μονο ο Ερως ειναι που ειναι σε θεση να απελευθερωσει το Εγω απο την καταθλιψη, απο την ναρκισσιστικη εμπλοκη στον εαυτο του. Ιδωμενο ετσι, ο Αλλος ειναι μια φορμουλα λυτρωσης. Μονον ο Ερως, ο οποιος με παρασυρει εξω απο τον εαυτο μου και προς τον Αλλο, μπορει να νικησει την καταθλιψη. Το καταθλιπτικο υποκειμενο της επιδοσης ειναι τελειως αποσπασμενο απο τον Αλλο, μαλιστα η αναφορα στον, η ο "προσηλυτισμος" στον Αλλο θα ηταν ενα μεταφυσικο αντικαταθλιπτικο που σπαζει το ναρκισσιστικο κελυφος του Εγω.

Να συναντας εναν ανθρωπο, λεει ο Lévinas, θα πει "ενα αινιγμα να σε κρατα σε εγρηγορση". Σημερα εχουμε απωλεσει αυτην την εμπειρια του Αλλου ως αινιγματος, η μυστηριου. Πλεον ο Αλλος εχει ολοτελα υπαχθει στην τελεολογια της χρησιμοτητας, του οικονομικου υπολογισμου και της αξιολογησης. Γινεται διαφανος. Υποβαθμιζεται σε οικονομικο αντικειμενο. Αντιθετα ο Αλλος ως αινιγμα διαφευγει καθε αξιολογησης.

Η αγαπη προϋποθετει παντα μια αλλοτητα, και μαλιστα οχι μονο την αλλοτητα του Αλλου, αλλα και την αλλοτητα του δικου μας προσωπου. Η δυαδικοτητα του προσωπου ειναι συστατικη για την αγαπη του εαυτου: "Μα πως μπορει να κατανοηθει η αγαπη παρα ως η χαρα για το οτι ενας Αλλος ζει, δρα και αισθανεται με αλλον και αντιθετο τροπο απο εμας; Η αγαπη, για να γεφυρωνει τις αντιθεσεις με την χαρα, δεν πρεπει να τις καταργει, να μην τις αρνειται. - Ακομα και η αγαπη του εαυτου περιεχει την αμιγη δυαδικοτητα (η, πολλαπλοτητα) σε ενα προσωπο ως προϋποθεση."

Εκει που εχει διαλυθει καθε δυαδικοτητα, κανεις πνιγεται μεσα στον εαυτο. Χωρις καθε δυαδικοτητα κανεις συντηκεται με τον εαυτο του. Αυτη η ναρκισσιστικη πυρηνικη τηξη ειναι θανασιμη. Και ο Alain Badiou αποκαλει την αγαπη "σκηνη των δυο". Καθιστα δυνατο να δημιουργηθει ο κοσμος απο την προοπτικη του Αλλου εκ νεου και να εγκαταλειφθει το συνηθες. Ειναι ενα συμβαν που κανει να ξεκινησει κατι τελειως αλλο. Αντιθετα σημερα κατοικουμε την σκηνη του ενος.

Ενωπιον του νοσηρα μεγεθυμενου Εγω, το οποιο εκτρεφεται επι τουτου απο την νεοφιλελευθερη σχεση παραγωγης και λεηλατειται για την αυξηση της παραγωγικοτητας, ειναι αναγκη να ιδωθει η ζωη και παλι απο τον Αλλο και να εκχωρηθει στο Αλλο μια ηθικη προτεραιοτητα, μαλιστα να μαθευτει και παλι η γλωσσα της ευθυνης, ο Αλλος να ακουγεται και να του απανταται. Για τον Lévinas η γλωσσα ως "λεγω" (dire) δεν ειναι παρα "υπευθυνοτητα του ενος για τον Αλλο". Εκεινη η "προ-πρωτογενης γλωσσα ως γλωσσα του Αλλου σημερα καταρρεει στον θορυβο της υπερεπικοινωνιας.