Μια ψυχοθεραπευτικη συναντηση εχει ενα δικο της κλιμα, μια δικη της γευση. Ο Walter Benjamin το αποκαλει με μια λεξη που καθιερωθηκε: "αυρα".

Γραφει γι' αυτην:

[την αυρα] την οριζουμε ως το ανεπαναληπτο φαινομενο ενος απομακρου, οσο κοντα και να 'ναι. Σ' ενα απογευμα του καλοκαιριου να παρακολουθεις γαληνια μια οροσειρα στον οριζοντα, η ενα κλαδι που ριχνει τον ισκιο του στον γαληνιο - αυτο θα πει να ανασαινεις την αυρα αυτων των βουνων, αυτου του κλαδιου.

Η αυρα ονομαζει το ανεπαναληπτο ενος "εδω και τωρα", το οποιο δεν μπορει να αναπαρασταθει με κανενα ιστορικο, με καμια ψυχολογικη, η αλλη θεωρια. Η αυρα δεν ανηκει στο πεδιο του γνωστικου. Δεν ειναι δεδομενο, δεν ειναι πληροφορια. Το αισθητηριο γι' αυτην οξυνεται με την συγκεντρωση ακριβως σ' αυτο το "εδω και τωρα" - χωρις λοξοκοιταγματα στην βιβλιογραφια, στους δασκαλους, στις προσωπικες εμπειριες.

Αυτη η αυρα ειναι το υλικο που κρυσταλλωνει ως η επικοινωνια μας.