Ακαμας

Στον "Αμαρακο" περασαμε τρεις μερες και τρεις νυχτες. Δεν επιδιωξαμε να "δουμε" την Κυπρο. Δυο βολτες καναμε μονο κατα μηκος της βορειας και της νοτιας ακτης του Ακαμα.

Τι μας εμεινε;

Στις αυλες των σπιτιων και στις πλαγιες και στα λιβαδια οι κοκκινες βουκαμβιλιες κι η γη που, βλασταινοντας ακοπα σε μια εποχη που λεγοταν χειμωνας μονο για να κρατα τα προσχηματα, χαιρετιζε τον ηπιο, φιλικο ηλιο.

Στη Λαρα οι μεγαλοι λευκοι βραχοι πανω απ' το κυμα που, διαμελισμενοι απο μικρες και μεγαλες ρωγμες με το θαλασσινο νερο στον μυχο τους να λαμπυριζει, μιλουσανε για μια ζωη που, οταν ειναι αληθινη, διαπερναται και διαποτιζεται απο τη θνητοτητα.

Το φαγητο της Αγγελικης που, με το χαρισμα και το μερακι που ετοιμαζονταν, συνοδευμενο με κρασι απο τους γειτονικους αμπελωνες, εκανε καθε βουκια να ειναι η πρωτη μας και η τελευταια.

Οι ανθρωποι του ξενοδοχειου που, με την εγκαρδια ανοιχτοτητα τους σ' αυτην την συντομη και φευγαλεα συναντηση, αφησαν να ξεδιπλωθουν εμπρος στα ματια μας ζωες γεματες απο τις χαρες και τα χτυπηματα της τυχης που τις χαραξε οπως το κυμα τους μεγαλους λευκους βραχους, ζωες κομμενες και ζυμωμενες απο το χωμα και τον αερα και τη μοιρα της Κυπρου.

Αυτος ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας!

Οδυσσεας Ελυτης, Αξιον Εστι