Ω βλεμμα του ηλιου, καλλιστο συ, που

Στην εφταπυλη Θηβα

Λαμπεις απο παλια, καποτε

Εμφανιστηκες, φως,

Ω θωρια της ολοχρυσης μερας,

Περασες πανω απο της Διρκης τα ρεματα

Κι εκεινον με την λευκη την ασπιδα, απο το Αργος,

Τον αντρα, που εφτασε πανοπλος,

Τον ακαθεκτο φυγαδα,

Κινεις με κοφτερο χαλιναρι, αυτον,

Που απ' τη γη μας

Ο Πολυνεικης απεσεισε

Μετα απο δισημαντη εριδα, και τσιριζοντας σαν αητος

Κραυγασε και πεταξε,

Χιονολευκα τα φτερα του,

Τρομερος, με οπλα πολλα

Και περικεφαλαιες, στολισμενες με την ουρα του αλογου.

Και πανω απο ανακτορα σταθηκε κι εδειξε,

Γεματο ματωμενα δορατα, τριγυρω

Το εφταπυλο στομα·

Μα εφυγε, / Πριν ακομα απο το

Αιμα μας τα μαγουλα

Να γεμισει και προτου

Τις στεφανες των πυργων

Η δαδα του Ηφαιστου τις καταλαβει.

Ετσι πισω απο την πλατη ο ορυμαγδος

Του Αρη για τον εχθρο εμποδιο,

Τον δρακοντα, εγινε.

Γιατι πολυ μισει ο Διας το κομπασμα

Της μεγαλοστομης γλωσσας, κι οπου,

Οταν ερχονται με μεγαλα βηματα,

Τη χρυση τους διαβλεπει, τη ματαιη υπεροπτικοτητα,

Φωτια ριχνει και τους γκρεμιζει, οταν κανεις

Ηδη απο ακροκορφες

Τη νικη ξεκινα ν' αλαλαξει.

Ομως σε χωμα κακοτραχαλο πεφτει, σωριαζεται,

Λαβρος απο τον ερωτα, αυτος που με μανιασμενο λεφουσι

Προωθουνταν, βακχικος,

Με τις ριπες δυσμενων ανεμων·

Μα βρηκε αλλα·

Αλλα αντ' αλλων

Προκρινει της μαχης το πνευμα, οταν σκληρα

Ξεσηκωνοντας καποιον με το δεξι, κλονιζει το χερι.

Επτα αρχοντες εμπρος απο επτα πυλες

Παραταγμενοι, ισοι προς ισους, αφησαν

Στον Δια, τον θριαμβευοντα, τα μπρουντζινα οπλα,

Μονο οι αποτροπαιοι, αυτοι οι απο εναν πατερα

Και μια μητερα γεννημενοι, ο ενας κατα του αλλου

Τα διπλα δορατα κατευθυναν και δεχτηκαν

Του κοινου θανατου τη μοιρα, οι δυο τους.

Μα ηρθε η μεγαλωνυμη νικη

Την πολυαρματη ευνοωντας, τη Θηβα.

Κι εδω μετα τον πολεμο

Καμετε λησμοσυνη!

Σ' ολους τους ναους των θεων,

Με ωδες, ολη τη νυχτα,

Ελατε! και, τη Θηβα

Σειοντας, ας κρατει ο βακχειος χορος!

ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ ΤΟ ΚΑΛ-

ΛΙΣΤΟΝ ΕΠΤΑΠΥΛΩ ΦΑΝΕΝ

ΘΗΒΑ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΦΑΟΣ

ΕΦΑΝΘΗΣ ΠΟΤ' Ω ΧΡΥΣΕΑΣ

ΑΜΕΡΑΣ ΒΛΕΦΑΡΟΝ,

ΔΙΡΚΑΙΩΝ ΥΠΕΡ / ΡΕΕΘΡΩΝ ΜΟΛΟΥΣΑ

ΤΟΝ ΛΕΥΚΑΣΠΙΝ ΑΡΓΟΘΕΝ

ΦΩΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΣΑΓΙΑ

ΦΥΓΑΔΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΝ ΟΞΥΤΟΡΩ

ΚΙΝΗΣΑΣΑ ΧΑΛΙΝΩ.

ΟΝ ΕΦ ΑΜΕΤΕΡΑ ΓΑ ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ

ΑΡΘΕΙΣ ΝΕΙΚΕΩΝ ΕΞ ΑΜΦΙΛΟΓΩΝ

ΟΞΕΑ ΚΛΑΖΩΝ ΑΙΕΤΟΣ ΕΙΣ ΓΑΝ

ΩΣ, ΥΠΕΡΕΠΤΑ,

ΛΕΥΚΗΣ ΧΙΟΝΟΣ ΠΤΕΡΥΓΙ ΣΤΕΓΑΝΟΣ

ΠΟΛΛΩΝ ΜΕΘ' ΟΠΛΩΝ

ΞΥΝ Θ' ΙΠΠΟΚΟΜΟΙΣ ΚΟΡΥΘΕΣΣΙ.

ΣΤΑΣ Δ' ΥΠΕΡ ΜΕΛΑΘΡΩΝ ΦΟΝΙ-

ΑΙΣΙΝ ΑΜΦΙΧΑΝΩΝ ΚΥΚΛΩ

ΛΟΓΧΑΙΣ ΕΠΤΑΠΥΛΟΝ ΣΤΟΜΑ

ΕΒΑ, ΠΡΙΝ ΠΟΘ' ΑΜΕΤΕΡΩΝ

ΑΙΜΑΤΩΝ ΓΕΝΥΣΙΝ

ΠΛΗΣΘΗΝΑΙ. ΚΑΙ

ΣΤΕΦΑΝΩΜΑ ΠΥΡΓΩΝ

ΠΕΥΚΑΕΝ Θ' ΗΦΑΙΣΤΟΝ ΕΛΕΙΝ

ΤΟΙΣ ΑΜΦΙ ΝΩΤ' ΕΤΑΘΗ

ΠΑΤΑΓΟΣ ΑΡΕΩΣ ΑΝΤΙΠΑΛΩ

ΔΥΣΧΕΙΡΩΜΑ ΔΡΑΚΟΝΤΙ

ΖΕΥΣ ΓΑΡ ΜΕΓΑΛΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΚΟΜΠΟΥΣ

ΥΠΕΡΕΧΘΑΙΡΕΙ, ΚΑΙ ΣΦΑΣ ΕΣΙΔΩΝ

ΠΟΛΛΩ ΡΕΥΜΑΤΙ ΠΡΟΣΝΙΣΟΜΕΝΟΥΣ

ΧΡΥΣΟΥ ΚΑΝΑΧΗΣ ΥΠΕΡΟΠΤΙΑΣ

ΠΑΛΤΩ ΡΙΠΤΕΙ ΠΥΡΙ. ΒΑΛΒΙΔΩΝ

ΕΠ' ΑΚΡΩΝ ΗΔΗ

ΝΙΚΗΝ ΟΡΜΩΝΤ' ΑΛΑΛΑΞΑΙ

ΑΝΤΙΤΥΠΑ Δ' ΕΠΙ ΓΑ ΠΕΣΕ ΤΑΝΤΑΛΩΘΕΙΣ

ΠΥΡΦΟΡΟΣ, ΟΣ ΤΕ ΜΑΙΝΟΜΕΝΑ ΞΥΝ ΟΡΜΑ

ΒΑΚΧΕΥΩΝ ΕΠΕΠΝΕΙ

ΡΙΠΑΙΣ ΕΧΘΙΣΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

ΕΙΧΕ Δ' ΑΛΛΑ

ΤΑ ΜΕΝ ΑΛΛΑ, ΤΑΔ' ΕΠ' ΑΛΛΟΙΣ

ΕΠΕΝΩΜΑ ΣΤΥΦΕΛΙΖΩΝ

ΜΕΓΑΣ ΑΡΗΣ ΔΕΞΙΟΣΕΙΡΟΣ

ΕΠΤΑ ΛΟΧΑΓΟΙ ΓΑΡ ΕΦ' ΕΠΤΑ ΠΥΛΑΙΣ

ΤΑΧΘΕΝΤΕΣ ΙΣΟΙ ΠΡΟΣ ΙΣΟΥΣ, ΕΛΙΠΟΝ

ΖΗΝΙ ΠΡΟΠΑΙΩ ΠΑΓΧΑΛΚΑ ΤΕΛΗ,

ΠΛΗΝ ΤΟΙΝ ΣΤΥΓΕΡΟΙΝ, Ω ΠΑΤΡΟΣ ΕΝΟΣ

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΜΙΑΣ ΦΥΝΤΕ, ΚΑΘ' ΑΥΤΟΙΝ

ΔΙΚΡΑΤΕΙΣ ΛΟΓΧΑΣ ΣΤΗΣΑΝΤ' ΕΧΕΤΟΝ

ΚΟΙΝΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΕΡΟΣ ΑΜΦΩ.

ΑΛΛΑ ΓΑΡ Α ΜΕΓΑΛΩΝΥΜΟ ΗΛΘΕ ΝΙΚΑ

ΤΑ ΠΟΛΥΑΡΜΑΤΩ ΑΝΤΙΧΑΡΕΙΣΑ ΘΗΒΑ

ΕΚ ΜΕΝ ΔΗ ΠΟΛΕΜΩΝ

ΤΩΝ ΝΥΝ, ΘΕΣΘΕ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΝ

ΘΕΩΝ ΔΕ ΝΑΟΥΣ ΧΟΡΟΙΣ ΠΑΝΝΥΧΟΙΣ ΠΑΝ-

ΤΑΣ ΕΠΕΛΘΩΜΕΝ. Ο ΘΗΒΑΣ Δ'

ΕΛΕΛΙΖΩΝ ΒΑΚΧΕΙΟΣ ΑΡΧΟΙ.

O Blick der Sonne, du schönster, der

Dem siebentorigen Thebe

Seit langem scheint, bist einmal du

Erschienen, o Licht, bist du,

O Augenblick des goldenen Tages,

Gegangen über die dirzäischen Bäche,

Und den Weißschild, ihn von Argos,

Den Mann, gekommen in Waffenrüstung,

Den hinstürzenden Flüchtling

Bewegst du mit der Schärfe des Zaums, ihn,

Mit welchem über unser Land

Sich geschwungen Polynikes

Aus zweideutigem Zank, und scharf wie ein Adler

Schrie er und flog,

Schneeweiss sein Flügel,

Furchtbar, mit Waffen viel

Und Helmen, geschmückt mit dem Rossschweif.

Und über Palästen stand er und wies,

Voll blutiger Spiesse, rings

Das siebentorige Maul;

Doch ging er davon, / Noch ehe von unsrem

Blut er die Backen

Gefüllt und ehe

Die Krone der Türme

Die Fackel des Hephästos genommen.

So über dem Rücken ist Getümmel

Des Mars dem Feind ein Hindernis,

Dem Drachen, geworden.

Denn sehr hasst Zeus das Prangen

Der grossen Zung, und wo er,

Wenn sie langschreitend kommen,

Ins goldene ihnen sieht, ins eitle Hinaussehn,

Mit geschwungenem Feuer stürzet er sie, wo einer

Von steilen Treppen schon

Den Sieg anhebet zu jauchzen.

Auf harten Boden aber fällt er, hinuntertaumelnd,

Liebestrunken, der mit rasender Schar

Hinschob, bacchantisch

Im Wurf ungünstiger Winde;

Fand aber anders;

Anderes andrem

Bescheidet der Schlachtgeist, wenn der hart

Anregend einen mit dem Rechten die Hand erschüttert.

Sieben Fürsten, vor sieben Toren

Geordnet, gleiche zu gleichen, liessen

Dem Zeus, dem triumphierenden, die ehernen Waffen,

Ausser den Abscheulichen, die, von einem Vater

Und einer Mutter gezeuget, gegeneinander

Die gedoppelten Speere gerichtet und empfangen

Des gemeinsamen Todes Teil, die beiden.

Der grossnamige Sieg ist aber gekommen,

Der wagenreichen günstig, der Thebe.

Und nach dem Kriege hier

Macht die Vergessenheit aus!

Zu allen Göttertempeln,

Mit Chören, die Nacht durch,

Kommt her! und, Thebe

Erschütternd, herrsche der Bacchusreigen!