East Coker

Ι

Στην αρχη μου ειναι το τελος μου. Διαδοχικα

Τα σπιτια υψωνονται και πεφτουν, ραγιζουν, εκτεινονται,

Μετακινουνται, καταστρεφονται, αποκαθιστανται, η στη θεση τους

Ειν' ενα ανοιχτο πεδιο, η ενα εργοστασιο, η μια παρακαμψη.

Παλια πετρα σε καινουργιο κτισμα, παλια μαδερια σε καινουργιες φωτιες,

Παλιες φωτιες σε σταχτες και σταχτες στη γη

Που ειναι κιολας κρεας, κορμια και κοπρανα,

Οστα ανθρωπου και ζωου, κοτσανια φυλλων και αραβοσιτου.

Τα σπιτια ζουν και πεθαινουν: υπαρχει ενας καιρος για χτισιμο

Και ενας καιρος για ζωη και γι' αναπτυξη

Και ενας καιρος για τον αγερα να σπασει το χαλασμενο παραθυρο

Και να ξεκουνησει την ξυλινη επενδυση οπου τρεχει ο αρουραιος

Και να ξεκουνησει το κουρελιασμενο χαλακι στον τοιχο το υφασμενο μ' ενα βουβο ρητο.

Στην αρχη μου ειναι το τελος μου. Τωρα το φως πεφτει

Πανω απο το ανοιχτο πεδιο αφηνοντας το απομερο δρομακι

Καλυμμενο απο κλαδια, σκοτεινο το απογεμα,

Οπου κολλας πανω στον φραχτη οταν περνα φορτηγο,

Και το απομερο δρομακι επιμενει προς την κατευθυνση

Του χωριου, στην ηλεκτρισμενη ζεστη

Υπνωτισμενο. Σε μια ζεστη αχλη το πνιγηρο φως

Απορροφαται, δεν ανακλαται, απο την γκριζα πετρα.

Οι νταλιες κοιμουνται στην αδεια σιγη.

Περιμενε την πρωτη κουκουβαγια.

Σ' αυτο το ανοιχτο πεδιο

Αν δεν ερθεις πολυ κοντα, αν δεν ερθεις πολυ κοντα,

Καποιο καλοκαιρι μεσανυχτα μπορεις ν' ακουσεις τη μουσικη

Απο το λεπτο σουραυλι και το μικρο τυμπανο

Και να τους δεις να χορευουν γυρω απο την πυρα

Κοινωνιαν ανδρος και γυναικος

Εν ορχησει, γαμον σημαινουσαν -

Μυστηριον καθαγιασμενον τε και πρεπον

Ανα δυο, συζευξις αναγκαια,

Κρατουντες αλληλους δια της χειρος η του βραχιονος

Οπερ δηλοι ομονοιαν. Γυρω και γυρω απ' τη φωτια

Τιναζονται μες απ' τις φλογες, η ενωμενοι σε κυκλους,

Μ' αξεστη επισημοτητα η μ' αξεστα γελια

Σηκωνοντας βαρια ποδια σ' αχαρα παπουτσια,

Γηινα ποδια, πηλινα ποδια, που σηκωνονται με κεφι αγροικο

Κεφι αυτων που απο παλια κατω απο τη γη

Τρεφοντας παντα το καλαμποκι. Κρατωντας τον χρονο,

Κρατωντας τον ρυθμο στον χορο τους

Καθως που ητανε ζωντανοι στις ζωντανες εποχες

Χρονος των εποχων και των αστερισμων

Χρονος του αρμεγματος και χρονος της σοδειας

Και χρονος του ζευγαρωματος αντρα και γυναικας

Κι εκεινος των κτηνων. Ποδια που σηκωνονται και πεφτουν.

Που τρωνε και πινουν. Κοπρος και θανατος.

Η αυγη σημαινει, κι αλλη μια μερα

Ετοιμαζεται για ζεστη και σιωπη. Εξω στη θαλασσα η αυρα

Ρυτιδωνει και κυλα. Ειμαι εδω

Η εκει, η αλλου. Στην αρχη μου.

ΙII

Ω σκοταδι σκοταδι σκοταδι. Ολα μπαινουν στο σκοταδι,

Οι κενοι διαπλανητικοι χωροι, το κενο στο κενο,

Οι καπετανιοι, εμπορικοι τραπεζιτες, προβεβλημενοι ανθρωποι των γραμματων.

Οι γενναιοδωροι πατρονες της τεχνης, οι πολιτικοι ανδρες κι οι κυβερνητες,

Διακεκριμενοι δημοσιοι λειτουργοι, προεδροι πολλων επιτροπων,

Μεγαλοβιομηχανοι και μικροεργολαβοι, ολοι μπαινουνε στο σκοταδι,

Και σκοτεινος ο ηλιος και το φεγγαρι, και ο Καζαμιας του Γκοθα

Και τα νεα του Χρηματιστηριου, ο Οδηγος των Διευθυντων,

Και κρυα η αισθηση και χαμενο το κινητρο της πραξης.

Και ολοι μπαινουμε μαζυ τους, στην σιωπηλη κηδεια,

Κηδεια κανενος, καθως δεν υπαρχει κανεις να ταφει.

Ειπα στην ψυχη μου, ησυχασε κι αφησε να σε σκεπασει το σκοταδι

Που θα 'ναι το σκοταδι του θεου. Οπως, σε ενα θεατρο,

Τα φωτα σβυνουν, για ν' αλλαξει το σκηνικο

Με ενα κουφιο πλαταγισμα φτερων, με μια κινηση σκοτεινιας πανω σε σκοτεινια,

Και ξερουμε πως οι λοφοι και τα δεντρα, το μακρυνο πανοραμα

Κι η εντονη επιβλητικη προσοψη τυλιγονται ολα κι απομακρυνονται -

Η οπως, οταν ενας υπογειος σιδηροδρομος, στη σηραγγα, σταματα πολλη ωρα αναμεσα σε σταθμους

Κι η κουβεντα αναβει και αργα σβηνει στη σιωπη

Και βλεπεις πισω απο καθε προσωπο την πνευματικη κενοτητα να βαθαινει

Αφηνοντας μονο τον τρομο του να μην εχεις να σκεφτεις τιποτα, που μεγαλωνει.

Η οταν, σε αιθερα, το πνευμα εχει συνειδηση αλλα συνειδηση απο τιποτα.

Ειπα στην ψυχη μου, σταματησε, και περιμενε διχως ελπιδα

Αφου η ελπιδα θα 'ταν ελπιδα για το λαθος πραγμα. Περιμενε διχως αγαπη

Αφου η αγαπη θα 'ταν αγαπη για το λαθος πραγμα. Ακομα υπαρχει πιστη

Μα η πιστη κι η αγαπη κι η ελπιδα ειναι ολες τους στην αναμονη.

Περιμενε διχως σκεψη αφου ακομα δεν εισαι ετοιμος για σκεψη:

Ετσι η σκοτεινια θα 'ναι το φως, και το σταματημα ο χορος.

Ψιθυρισμα τρεχουμενων νερων, και χειμωνιατικη αστραπη.

Το αγριο θυμαρι αθεατο κι η αγρια φραουλα,

Το γελιο στον κηπο, αντηχηση εκστασης

Οχι χαμενης, αλλα ζητωντας, δειχνοντας κατα την αγωνια

Θανατου και γεννησης.

Λες πως επαναλαμβανω

Κατι που ειπα προηγουμενως. Θα το πω παλι.

Να το πω παλι; Για να φτασεις εκει,

Να φτασεις εκει που εισαι, να ερθεις απο κει που δεν εισαι,

Πρεπει να παρεις εναν δρομο οπου δεν υπαρχει εκσταση.

Για να φτασεις σ' αυτο που δεν γνωριζεις

Πρεπει να παρεις εναν δρομο που ειναι ο δρομος της αγνοιας.

Για να 'χεις ο,τι δεν εχεις

Πρεπει να παρεις τον δρομο της ανεχειας.

Για να φτασεις σ' αυτο που δεν εισαι

Πρεπει να περασεις τον δρομο στον οποιο δεν εισαι.

Κι ο,τι δεν γνωριζεις ειναι το μοναδικο που γνωριζεις

Κι ο,τι κατεχεις ειναι αυτο που δεν κατεχεις

Κι εκει οπου εισαι ειναι εκει που δεν εισαι.

ΙV

Ο πληγωμενος χειρουργος δουλευει το μαχαιρι

Που αμφισβητει το οργανο που εχει προσβληθει.

Νοιωθουμε απο πανω μας το ματωμενο χερι

Την αιχμηρη συμπονοια τον τροπο του θεραπευτη

Που λυνει τα αινιγματα απ' την πυρετικη γραμμη.

Υγεια μας ειν' η αρρωστια και μονον αυτη

Αν υπακουσουμε τη νοσοκομα που πεθαινει

Με μονιμη φροντιδα της οχι να ευχαριστει

Μα την καταρα τη δικη μας και του Αδαμ να ανασταινει,

Και πως, για τη γιατρεια μας, πρεπει η ασθενεια να πληθαινει.