Still ist die Nacht, es ruhen die Gassen,
In diesem Hause wohnte mein Schatz;
Sie hat schon längst die Stadt verlassen,
Doch steht noch das Haus auf demselben Platz.
Da steht auch ein Mensch und starrt in die Höhe
Und ringt die Hände vor Schmerzensgewalt;
Mir graust es, wenn ich sein Antlitz sehe -
Der Mond zeigt mir meine eigne Gestalt.
Du Doppelgänger, du bleicher Geselle!
Was äffst du nach mein Liebesleid,
Das mich gequält auf dieser Stelle
So manche Nacht, in alter Zeit?
Σιγαλη ειναι η νυχτα, ησυχα τα σοκακια, σ' αυτο το σπιτι εμενε η αγαπη μου. Ειναι καιρος που εφυγε απ' την πολη, μα το σπιτι μενει στην ιδια θεση.
Εκει στεκεται κι ενας αντρας με καρφωμενο το βλεμμα ψηλα, και σφιγγει τα χερια απο τον πονο. Φρικαρω σαν κοιταζω την οψη του - το φεγγαρι μου δειχνει τη δικη μου μορφη.
Αλλε μου εαυτε, χλωμο παλληκαρι, τι πιθηκιζεις το δικο μου το βασανο της αγαπης; Που εδω σ' αυτο το μερος με ταλανιζε τοσες νυχτες τα χρονια τα παλια;