Κυκνεια ασματα στην Ελληνικη Ραδιοφωνια και Τηλεοραση

Πολυ με συγκινει μια λεπτομερεια, οπως εγραφε ο Καβαφης, απο τα γεγονοτα στην ΕΡΤ. Καποιες στιγμες των δημοσιογραφων, καποιες περισσοτερες των μουσικων, των χορωδων. Η ζωντανια, τα φωτεινα προσωπα. Θα ελεγες οτι, εχοντας χασει τη δουλεια τους, απεκδυθηκαν, μαζι με τα επισημα ρουχα, και τον επαγγελματισμο τους και τους εμεινε το πρωτο, η αγαπη για τη μουσικη. Αλλα και ο συγκεντρωμενος κοσμος που τους ακουγε, την 5η του Beethoven, το Nabucco του Verdi, και χειροκροτουσε με ενθουσιασμο, εκει που υπο αλλες συνθηκες συχνα θα τους αγνοουσε.

Τετοιες στιγμες, λεπτομερειες επαναλαμβανω μεσα στη φαρσα των πολιτικων συγκρουσεων, στη φενακη των παιχνιδιων της εξουσιας, στην ανοησια των ατομικων συμφεροντων, ειχαν κατι απο αυτο που αποκαλουμε "κυκνειο ασμα".

Η εκφραση ερχεται απο τον Πλατωνα που γραφει οτι οι κυκνοι, οταν αισθανονται οτι θα πεθανουν, "πλεῖστα καὶ κάλλιστα ᾄδουσι " (Φαιδρος 84e).

Αυτο συμβαινει καθε φορα που κανεις καταρρεει, συντριβεται κατω απο τη δυναμη ενος τελειως Αλλου. Τετοιες ειναι οι ωρες οπου οι ανθρωποι, εμπρος στον θανατο, στον ερωτα, σταν χωρισμο χανουν τα κολληματα, τις ιδιοτροπιες και την ιδιοτελεια, μενουν γυμνοι, γεματοι απο καθαρη καλωσυνη - «αναγκάζονται να ξεσκεπάσουν εις τα βάθη της την αγιοσύνη της ψυχής τους» (Σολωμος, Ελευθεροι Πολιορκημενοι).

Κατι σαν εκεινον τον βιολιστη στο Ανατολικο Μετωπο και τους στρατιωτες να τον ακουνε ευλαβικα: