Επανω σε μια παρατηρηση του Ηλια Παπαγιαννοπουλου

βιντεο _5 / 9'.22

... απορριπτετε κατι σαν την διαμεσολαβηση, δηλαδη αν ετσι αισθανθηκα οτι θελετε να πειτε, σαν να επιζητει ο ψυχαναλυτης την αδιαμεσολαβητη εμπειρια του αναλυομενου, αυτων που λεει ο αναλυομενος. Ταυτοχρονως το παραδοξο αυτου που μου δημιουργησε σ' εμενα την δυσκολια ειναι οτι επικαλειστε συνεχως φιλοσοφους, σαν δηλαδη ενω απο τη μια πλευρα υπαρχει επικληση του αμεσου, ...

Τοτε απαντησα ως εξης:

Προηγουμενο βιντεο, 12'.37''

… δεν μου ειναι τοσο καθαρο αυτο το θεμα του αδιαμεσολαβητου, η του διαμεσολαβημενου. Δεν το σκεφτηκα ποτε σε τετοιους ορους, και δεν μου ειναι καθαρο ετσι. Οταν μιλω … ενδεχομενως εννοειτε αυτο που ελεγα, οτι μιλω σε πρωτο χρονο. Αυτο δεν το βλεπω το ιδιο με αμεσο, αδιαμεσολαβητο. Απλως δεν μου ειναι θεμα. Μπορει δηλαδη καποιος να ερθει και να μου πει "Κοιτα, αυτο που ειπες διαμεσολαβειται απο εκει, ερχεται απο εκει, πηγαινει αλλου, ξερω γω, κλπ. Εκεινη την ωρα που συμβαινει δεν με αφορα αυτο, δεν μου ειναι θεμα. Θα ειπωθει ετσι οπως θα ειπωθει, θα ειπωθει ετσι οπως θα το φερει η στιγμη, και τα πραγματα παιρνουν τον δρομο τους. Οσο και να μιλω γι' αυτα ετσι εδω, δια μακρων, αισθανομαι οτι ειμαι πολυ πρακτικος, στην ασκηση … δεν ξερω … δεν σας ικανοποιησα παντως…

Η απαντηση δεν ικανοποιησε ουτε εμενα. Σημερα, εναν χρονο μετα, θα ελεγα τα εξης:

Η διακριση αδιαμεσολαβητου και διαμεσολαβημενου εγκειται τελικα στην διακριση ενος λογου "αυθεντικου" και ενος λογου στον οποιο εχουν παρεισφρυσει "επιρροες". Στεκει καν αυτη η διακριση; Μηπως, εξαρχης και μεχρι τελους, "ειναι λογια πολλων ανθρωπων τα λογια μας" (Σεφερης)*; Αν ηταν ετσι, το προβλημα θα ηταν ακριβως ενας υστεροτερος διαχωρισμος σε διαμεσολαβημενο / αδιαμεσολαβητο και η αποπειρα ειτε αποκτησης ενος "αυθεντικου" λογου, ειτε ο προσδιορισμος των "επιρροων" και μια θεση απεναντι τους. Στην ψυχοθεραπεια αυτο συχνα παρατηρειται εκει που η ελευθερη περιπλανηση στα λογια, στα "επεα πτεροεντα" των πολλων ανθρωπων εχει καθιζανει στα λογια ενος, π.χ. ενος γονεα, οπου κανεις, για να παρω τις ακραιες εκδοχες, ειτε εχει γινει φερεφωνο του, ειτε αγωνιζεται εναντιον της εξαρτησης του απ' αυτον. Ο λογος του θεραπευτη αντιστοιχα χανει το "ελευθερα μετεωρο", το "πτεροεν" του οταν π.χ. υιοθετει την διδαχη μιας σχολης, η οταν φερεται απο παγιωμενες πεποιθησεις καποιας μορφης.