Δεν ζηταει να εξηγησει το "αναφερεται", λες και δεν το ξεραμε, λες και δεν κινουμασταν απο παντα μεσα σ' αυτες τις αναφορες, αλλα ζηταει μονον να το περιγραψει, αυτο που ειναι ηδη εδω. Γι' αυτο και η ερωτηση "Πως αναφερονται οι λεξεις σε αισθησεις;" ειναι ιδια μ' αυτην: "Πως γνωριζει κανεις την σημασια (τωρα = χρηση!) ονοματων απο αισθησεις;" Που και παλι δεν ζητειται εξηγηση, αλλα η περιγραφη: Πως μαθαινω την χρηση της λεξης "πονος"; Πως μαθαινω σε καποιον την χρηση της λεξης "πονος"; Τοτε η λεξη "πονος" δεν ειναι παρα μια νεα συμπεριφορα πονου. Δεν "σημαινει" τιποτα. Αντικαθιστα την "φυσικη εκφραση της αισθησης", που για τον πονο π.χ. ειναι η κραυγη. Η "φυσικη εκφραση" ειναι για την εκμαθηση της λεξης το "κριτηριο".

"Πονος" ειναι λοιπον το ιδιο με "συμπεριφορα" του πονου; Ειναι ο Wittgenstein συμπεριφοριστης; οχι. Ο πονος "δεν ειναι κατι, ομως δεν ειναι και τιποτα". Και για ο,τι κανεις δεν μπορει να μιλησει, πρεπει να σωπαινει, και να σωπαινει αληθινα: ακομα και η προηγουμενη φραση για τον πονο λεει παρα πολλα. [20]

Konstantin Gemenetzis‎ to Wittgenstein in Greece

27.3

Θα μπορουσε το αρρητο της μορφης ζωης που ο Β. αποκαλει "ιδιωτικη γλωσσα" να αφορα οσα ακριβως μας συμβαινουν και απεναντι στα οποια μενουμε αναυδοι (αν-αυδοι) - ο πονος, η τρελα, ο ερωτας, το ονειρο, ο θανατος; Εν ολιγοις καθε φορα που συναπανταται ενα Αλλο; Ομως σημαινουν τετοια συναπαντηματα και ιδιωτικοτητα, δηλαδη αδυναμια μιας καποιας επικοινωνιας;

Miltos Theodossiou Μου αρέσει η έκφραση "το άρρητο της μορφής ζωής", αλλά δυσκολεύομαι να δω την ιδιωτική γλώσσα (που είναι μια φαντασία) σε αυτό. Για την ιδιωτική γλώσσα γράφει: "Die Wörter dieser Sprache sollen sich auf das beziehen, wovon nur der Sprechende wissen kann; auf seine unmittelbaren, privaten, Empfindungen. Ein Anderer kann diese Sprache also nicht verstehen.."(Φιλ. έρ. 243). Όλα τα άλλα είναι απλώς γλώσσα, όχι "μη ιδιωτική" (ή "δημόσια") γλώσσα. Πόνος, τρέλα, όνειρο, "όλα κυοφορούνται μες στη γλώσσα", αλλιώς ούτε να τα επερωτήσουμε θα μπορούσαμε. Από την άλλη, αν κάτι δεν ανήκει στη γλώσσα, αυτό είναι σίγουρα η ωμή βία. Μερικές φορές η συναπάντηση με τον Άλλο περιλαμβάνει κι αυτό.

Konstantin Gemenetzis Μιλτο, το σχολιο σου με βοηθα να δω καθαροτερα το δικο μου ζητουμενο. Μεταφραζω προχειρα το παραθεμα:

"Οι λεξεις τουτης της γλωσσας υποτιθεται οτι αναφερονται σ' αυτο το οποιο μονο ο ομιλων μπορει να γνωριζει - τις αμεσες, ιδιωτικες του αισθησεις. Ενας αλλος λοιπον δεν μπορει να κατανοησει αυτην την γλωσσα."

Καταρχην, και νομιζω οτι σ' αυτο κατατεινει ο Β., σιγουρα δεν υπαρχουν "αμεσες, ιδιωτικες αισθησεις", τις οποιες "μονο ο ομιλων μπορει να γνωριζει". Ομως παλι, αυτο διολου δεν συνεπαγεται οτι "όλα κυοφορούνται μες στη γλώσσα".

Η μητρα, στην οποια "κυοφορουνται" τα φαινομενα που ανεφερα παραδειγματικα (ο πονος, η τρελα, ο ερωτας, το ονειρο, ο θανατος), ειναι ενας ενδιαμεσος χωρος μεταξυ λογου και σιωπης. Ο Ηρακλειτος χρησιμοποιει την λεξη "σημαινω": ουτε λεγω ουτε κρυβω. Αναφερεται μεν στον "ανακτα" του δελφικου μαντειου, τον Απολλωνα, ομως θα μπορουσαμε να πουμε και γενικοτερα πως το Αλλο, ως Αλλο, "σημαινει" - μιλαει σωπαινοντας, σωπαινει μιλωντας. Συναπαντημα με ενα(ν) Αλλο ειναι τα φαινομενα που αναφερθηκαν.

Η καθαρα γλωσσικη επικοινωνια ειναι μονον η, στον ακραιο βαθμο ηλεκτρονικη, μεταδοση πληροφοριων. Κατα τα αλλα, γελιομαστε αν νομιζουμε οτι επικοινωνουμε αποκλειστικα γλωσσικα. Και αυτο το νομισμα δινει λαβη σε ατελειωτες παρανοησεις.

Αν δεν κανω λαθος, η περιοχη των σηματων διαφευγει του Β. Διαφορετικα δεν θα εθετε ενα τοσο απολυτο οριο μεταξυ γλωσσας και σιωπης, οπως στην τελευταια φραση του Tractatus: "Για ο,τι δεν μπορεις να μιλησεις, πρεπει να σιωπας."

Αλλο, η καταδειξη του ανοητου, εκει που λεμε παρα πολλα, αλλο αυτο που μου ειπε καποτε μια γυναικα σε ωρα αναλυσης, και παρακαλω να μην ακουστει "μεταφορικα":

- Ακουμπησε τα χερια του στην πλατη μου, και μιλαγανε. Μιλαγανε.