Οι ζητιανοι της Καλκουτας

Δεν ειναι ζητιανοι. Οι ζητιανοι ζητανε. Τουτα τα ρημαγμενα, ερειπωμενα σωματα δεν ζητανε τιποτα. Ακομα και η οδυνη της στερησης τα εχει εγκαταλειψει. Γι' αυτο στις απεικονισεις τους λειπει περιβαλλων χωρος - σπιτια, δρομοι, δεντρα. Δεν τους αφορουν. Γι' αυτο τα προσωπα τους δεν εχουν οψη.  Αποδιδονται, κατα πως τους αρμοζει, ξεχαρβαλωμενες απουσιες. 

Σωριασμενοι στο χωμα. Η ορθη σταση ανηκει στην κινηση, στην προθετικοτητα, στην αντιληψη και εποπτευση του περιβαλλοντος. Τι να τα κανουν αυτα;

Σαν νεκροι; Και ομως οχι. Σε εναν πινακα υπαρχουν πεντε μορφες που θρηνουν καποιον που πεθανε. Τι θρηνουν; Τι ειχαν; Τι εχασαν; Ενα μυστηριο.

Η Χαρα Παπαθεοδωρου τους σκιτσαρε το 1972. Το εκανε μεσα απο αυτοκινητο, στα κρυφα. Δεν ηθελε να τους προσβαλει.  Παντως αν εκεινα τα πλασματα ειχαν την ανεση να την αφησουν να κανει ελευθερα την δουλεια της, και κατοπιν στεκοταν απεναντι στα πορτραιτα τους, θα λατρευαν τα χερια που τους χαρισαν τον εαυτο τους.