Απομαγνητοφωνηση.Το video.

[?]: δυσνοητα σημεια]

Ειναι μια διαλεξη επανω στην ιστορια της ουρανογραφιας. Την δικη μου. Κι εδω ακολουθει μια συντομη ιστορια της ζωης μου ως συγγραφεως.

Προλογος

Πρωτα εγραφα μονο για τον εαυτο μου. Τιποτ' αλλο δεν υπηρχε. Τις αναριθμητες χιλιετηριδες πριν απο το Big Bang, οταν ημουν πανζουρλισμος απο ατμοσφαιρες και ανεξηγητες μη βαρυτικες εντασεις, πριν δημιουργηθουν οι γαλαξιες, η οι κερασιες, η, η ορθολογικη σκεψη, πριν απο την δημιουργια της δημιουργιας, κρατησα μερικες σημειωσεις. Δεν μπορω να το αποκαλεσω ημερολογιο γιατι δεν υπηρχε η ημερα ως ημερα, ομως ειχε τον ιδιο μονιστικο σκοπο να εμποδισει τις ωρες της δικης μου ζωης απο το να αφεθουν να παραπεσουν σαν μια βρυση που ξεμεινε ανοιχτη, οπως το εθεσε η Virginia Woolf στην σελιδα τριαντα εννια του πρωτου τομου της καπως μεταγενεστερης συμβολης της στο ιδιο ειδος. Φυσικα ουτε βρυσες υπηρχαν ακομα ως βρυσες, ομως προσπαθω να δωσω την αισθηση μιας τασης για αυτοκατηγορια την οποια μοιραστηκα με την κυρια Woolf απο την αρχη. Εμεις οι συγραφεις νοιωθουμε το βαρος του να ειμαστε θεμα υπο εξελιξη, ασχετα με το ποιοι ειμαστε.

Υποσημειωση 1

Ο γραμμικος χρονος, μια ανθρωπινη και θνητη εφευρεση, δεν μου λεει τιποτα, αυτο εξυπακουεται καθοσον υπηρξα απο παντα και πιθανως θα υπαρχω. Ομως αναγνωριζω οτι οι ανθρωποι, εσεις, βρισκετε μια χρονικη δομη βοηθητικη για να συλλαβετε μεγαλυτερες ιδεες. Ετσι ας προσποιηθουμε οτι οι εποχες της εξελιξης μου ως συγγραφεως διαδεχτηκαν η μια την αλλη ως ημερες της εβδομαδας σ' ενα ειδος βιβλικου μοντελου με την τροποποιηση οτι την εβδομη μερα, αντι να αναπαυθω, ηρθα εδω.

Δευτερα

Την Δευτερα ειχα αναριθμητες φιλες και λιγους φιλους και κατεγραψα λιστες τους με συνοπτικες βιογραφιες και αξιολογησεις σε κλιμακα απο το ενα εως το δεκα. Ακομη αρκετα σοννετα. Το συμπαν διαστελλονταν με συνεχη μετατοπιση προς το ερυθρο, οι περισσοτεροι εραστες μου ηταν αγκωναρια παγωμενου βραχου, ελασσονα φεγγαρια, νανοι πλανητες. Ταλαιπωρηθηκα με λιγους παθιασμενους αστεροειδεις, ομως γενικα απεφευγα τους αστεροειδεις καθως παραηταν μικροι να τους συγκρατησεις. Ημουν ενας σουπερ θερμος, σουπερ πυκνος νεαρος ουρανος, και μου αρεζε μια καλη δοση αναπηδησης, ιδιαιτερα στο φοντο των κοσμικων μικροκυματων εκεινης της πρωτης ημερας της ουτως ειπειν αυτοβιογραφικης εβδομαδας μου. Ηταν ενας χρονος λαστιχο, τιποτα δεν καθηλωνονταν, συναισθηματα να ταλαντωνονται σαν τρελα, καθε ποθος με ξεσκιζε και με ανοιγε σ' ενα σουρουπο απο ροζ του Tiepolo. Και παλι πρεπει να πω οτι ποτε δεν ημουν σε τετοια σωματικη φορμα χαρη στο επιπεδο πιεσης της δυναμης G που μου ασκηθηκε σε ασκησεις Cosmicon. Θα μπορουσα να καταγραψω ωριαιες βελτιωσεις στην οστικη πυκνοτητα, στη λεμφικη κυκλοφορια και στην γενικη διαθεση. Το σεξ ηταν ο αγγελος μου της πραγματικοτητας την Δευτερα, καλυτερο απο το μποουλιγκ, η την καθημερινη ασπιρινη. Δεν νοιαζομουν αν θα ημουν εξαντλημενη την Τριτη, ομως αργα την Δευτερα μια ορισμενη Αλκμηνη ραγισε την καρδια μου κι επρεπε να διακοψω. Η Αλκμηνη ηταν μια νυμφη των θεων μας με ανοιχτοκαστανα μαλλια. Ηταν ασυνηθιστα ψηλη. Μιλω μεταφορικα. Εκεινη την εποχη δεν ειχε νυμφες, η ανοιχτοκαστανα μαλλια, η ψηλη, η κοντη, υπηρχε υδρογονο, υπηρχε ηλιο, υπηρχαν πυρηνες αντιδρωντας μεταξυ τους σε μια ατμοσφαιρα απο επιμονα ραδιοφωνικα παρασιτα σε μια θερμοκρασια ελαφρα πανω απο το απολυτο μηδεν. Ομως μια νυμφη κανει μια καλη ιστορια και, δεδομενου του ρυθμου της δραστηριοτητας μου την Δευτερα, επρεπε να καταφυγω σ' ενα αφηγηματικο κλισε. Ετσι εκεινη την εποχη της αχαλινωτης πανσπερμιας μου και των διαδοχικων συντηξεων απο πυρινες σφαιρες ζευγαρωνα με νυμφες και γεννουσα βαρεα στοιχεια απανταχου του συμπαντος. Οπως ειπα, κρατουσα μια λιστα και η Αλκμηνη ηταν το νουμερο χιλια τετρακοσια οκτω. Δεν εβλεπα κανενα λογο γιατι η χιλιοστη τετρακοσιοστη ογδοη πυρηνικη αλληλεπιδραση θα 'πρεπε να διαφερει καθολου απο την προηγουμενη χιλιοστη τετρακοσιοστη εβδομη, μα οριστε, "Η καρδια εχει τους αυτης λογους, ον λογον ου γιγνωσκει" οπως ειπε καποιος, ηταν ο Pascal.

Η Αλκμηνη μου αρεζε, μα παρα πολυ. Στην Αλκμηνη δεν αρεζα καθολου. Τεχνικα ηταν ηδη παντρεμενη, ειχε σταματησει να διαστελλει τους γαλαξιες της, μα εγω ημουν απτοητη. Μου ειπε οτι με βρηκε μια ακομψη λυση για ενα ασημαντο προβλημα. Και πραγματι, εκεινη τη νυχτα που την καταφερα, κατεβηκε κατευθειαν στην αιθουσα και κοιμηθηκε με τον συζυγο της. Το αποτελεσμα αυτης της τριγωνικης σεξουαλικης πραξης ηταν ο Ηρακλης, ενα πλασμα στο οποιο η υλη αποζευγνυνταν απ' το φως. Ο Ηρακλης, γεννημενος με διττη φυση, μισος θνητος, μισος αθανατος, χωρις καμια λαμπερη καθαροτητα που υπηρχε καποτε οπως σ' εμενα, ηταν ενα πραγμα κοινης υποστασης, ενα πραγμα με ορισμενη ζωη και με ορια σε τοπο και χρονο. Με αλλα λογια, επρεπε να πεθανει. Ο Christopher Hitchens μου ειπε καποτε οτι το να εχεις παιδι ειναι σαν η δικη σου καρδια να περιφερεται σ' ενα αλλο σωμα. Ετσι λοιπον πηγαινε κι η δικη μου καρδια, βαδιζοντας προς τον δικο της θανατο, καθε χιλιετηριδα, καθε ωρα και περισσοτερο. Αυτο δεν μπορουσα να το αντεξω. Αποφασισα να κανω μια συμφωνια με τους νομους της φυσικης. Η ισως ηταν οι νομοι της μεταφυσικης. Τους μπερδευω. Οπως και να 'ναι συμφωνησαμε ολοι, αν ο Ηρακλης ηταν να αυτοπυρποληθει και να καει μεχρι θανατου, η περατη του ανθρωπινη φυση θα εξαλειφονταν στις φλογες και θα αφηνε εκει το απειρο μερος ξεχωρο σαν εμενα. Σκεφτηκα πως αυτο θα ηταν μια εξυπνη λυση. Δυστυχως παρεβλεψα την ουσια του θανατου ως συμβαν. Συμβαινει στον χρονο. Για ενα θνητο πλασμα ο θανατος ειναι στιγμιαιος. Εισαι ζωντανος την μια στιγμη, εισαι νεκρος την επομενη. Ομως για ενα πλασμα που υπαρχει οπως εγω εξω απο τον χρονο, ο θανατος δεν εχει καμια στιγμη, εγω δεν εχω καμια στιγμη. Ειμαι σε ολον τον χρονο. Πρεπει να βλεπω το πιο αγαπημενο μου παιδι να καιγεται μεχρι θανατου σε ολον τον χρονο. Και θα το βλεπω για παντα. Η Δευτερα ειναι η μερα που εμαθα να μην κανω συμφωνιες με τον ανθρωπο.

Τριτη

Την Τριτη εγινα συννεφα, ενδεχομενως ενα αμυντικο μετρο. Στον καθενα αρεσουν τα συννεφα. Ανυψωνουν την καρδια. Ανυψωνουν το ματι. Βασικα ανυψωνουν την καρδια επειδη ανυψωνουν το ματι. Οι γνωσιακοι επιστημονες λενε πως οι ανθρωποι τοποθετουν τους θεους στον υψηλο γαλαζιο ουρανο γιατι το να κοιταζεις ψηλα προκαλει μια εισροη ντοπαμινης στον εγκεφαλο. Και παλι τα συννεφα κανουν πολλα περισσοτερα απο το να τραβουν το βλεμμα σου προς τα πανω. Εφευρισκουν την φαντασια σου. Σε μικρη κλιμακα αυτο συμβαινει οταν ξαπλωνεις ανασκελα σ' εναν λοφο μια καλοκαιρινη μερα, κοιτας προς τα πανω και λες, για δες, να μια καμηλα, αυτος ειναι ο Werner Herzog, ενα ανοιχτηρι, το Taj Mahal. Η ερμηνεια και η επανερμηνεια των μεταβαλλομενων σχηματων των συννεφων ειναι μια απο τις βασικοτερες ασκησεις στην ελευθερη φαντασιωση γνωστη σ' εσας, κατοικοι πανω στη γη, χρησιμη επισης για να σας υπενθυμιζει οτι οι περισσοτερες ιδεες που συλλαμβανετε για τον κοσμο ειναι αποσπασματικες, φευγαλεες, αυτοκαταστροφικες και ξεχνιουνται γρηγορα. Παντως οταν εγω μιλω στο πλαισιο της αυτοβιογραφιας μου ως συγγραφεως για την εφευρεση της φαντασιας, εννοω κατι αλλο. Για ενα διαστημα κατα την λεγομενη εποχη του Διαφωτισμου, οταν τα ανθρωπινα οντα γενικα, ιδιαιτερα οι λογιοτατοι Ευρωπαιοι της μεσαιας ταξης ηταν τοσο αρπαγμενοι με τον ορθολογισμο και τοσο συνεπαρμενοι με ιδεες διανοητικου ελεγχου που προσφερε η φυσικη επιστημη σε πεδια απο την υδραυλικη, την μαγνητικη και τα μαθηματικα εως τα ηφαιστεια και τις λειτουργιες της ανθρωπινης καρδιας και που παρακολουθουνταν απο εκατονταδες ανθρωπων, στην διαρκεια αυτης της, οπως λεω, μεγαλοϊδεατικης εποχης, διεθεσα τον εαυτο μου στην αναλυση. Τους εκανα να πιστεψουν οτι εγω, τα συννεφα, θα μπορουσα να αναχτω σε τυπολογια. Ηταν σκληρη δουλεια. Επρεπε να αντικαταστησω το διχως σχημα καπριτσιο των ατμοσφαιρων μου με τεσσερεις βασικους τυπους συννεφων. Επρεπε να συνταξω την δυσαναγνωστη υφανση της γλωσσας μου σε μια ξερη σαν σκονη κατηγορια ενος ταξινομικου συστηματος γεματη λατινικη οροολογια. Και περαν αυτου επρεπε να ειμαι ερωτυλη. Αν κατεβασεις μια εννοια, η μια κατηγορια αρκετα κοντα στον ανθρωπινο νου ωστε να ειναι πολυ, πολυ ελκυστικη και κατοπιν την φυγαδευσεις περα ωστε να μεινει απροσιτη, γινεται ερωτικη. Η ερωτοτροπια δεν ειναι στη φυση μου, μα ποιος θα νοιαζονταν να κανει επιστημη αν δεν ηταν ερωτικη;

Οι τεσσερεις βασικοι τυποι συννεφων, οπως τους ορισε ενας μετεωρολογος, ο κυριος Luke Howard σε μια διαλεξη στο Plough Court στο Λονδινο την 10η Δεκεμβριου 1802, ειναι serus, cumulus, stratas και nimbus. Serus απο τα λατινικα για την μπουκλα μαλλιων σημαινει ενα ψαλιδωτο, η ινωδες σχημα. Cumulus απο τα λατινικα για σωρο, η στοιβα σημαινει σωρο, η στοιβα. Stratis απο τα λατινικα για στρωση ειναι μια οριζοντια κορδελα και nimbus, λατινικα συννεφο, ενας βροχερος συνδυασμος ολων των προηγουμενων τριων τυπων. Ηταν, θα το επαναλαβω, σκληρη δουλεια να γλακω πανω-κατω στο συμπαν υποδυομενη αυτους τους τεσσερεις σχηματισμους συννεφων, για να μην αναφερω τις ασταματητες μεταβασεις μεταξυ τους με τα σαγηνευτικα δαντελενια τους κενα και να το συνεχιζω μερα και νυχτα για χρονια μεχρι που ο κυριος Luke Howard συνελεξε αρκετα δεδομενα για την ταξινομηση του. Ηταν για μενα ενα αθλητικο διαστημα. Επρεπε να προπονηθω πολυ. Και το ζορικο στην προπονηση, αν εισαι ο ουρανος, ειναι οτι δεν υπαρχει κανενα μερος να πας και να εισαι μονος. Εισαι ηδη παντου. Δεν θα σας ζαλισω με την λυση που βρηκα γι' αυτο. Περιλαμβανει την θεωρια των χορδων και ακομα δεν φτασαμε σ' εκεινη την ημερα της εβδομαδας. Η ταξινομηση των συννεφων απο τον κυριο Luke Howard ηταν μονο ενα μικρο συστατικο της επιστημονικοποιησης ολων των πραγματων που ξεκινησε με τον Descartes και διαμορφωσε το μετρο στο οποιο ο σημερινος κοσμος βρισκει τον εαυτο του. Ειμαι διαστροφικα υπερηφανη να εχω υπαρξει μερος της, καθοσον η συμβολη μου ηταν ενα εργο μυθοπλασιας και θα επρεπε να ειχε υποσκαψει ολη την ταξινομικη διαδικασια. Παραδεχομαι οτι εξεπλαγην οταν κυριαρχησε ο Ορθος Λογος, και απ' αυτο εμαθα να μην εκπλησσομαι ποτε οταν κυριαρχει ο ορθος λογος, ιδιαιτερα αν τα δεδομενα του ειναι φαντασιακα. Συγχρονως αυτη η εμπειρια αναζωογονησε και επανεστιασε την δικη μου δημιουργικη διαδικασια. Επιτρεψτε μου εδω να παραθεσω τον John Cage: Κατι πρεπει να γινει για να μας απελευθερωσει απο τις μνημες και τις επιλογες μας.

Τεταρτη

Εξαντλημενη απο το να σερνομαι δω κι εκει στη ανωτερη ατμοσφαιρα μεταμφιεσμενη σε συννεφα, την Τεταρτη αποφασισα να στησω το γραφειο μου, να χρησιμοποιησω το τηλεφωνο και να παρω μια συνεντευξη. Πηρα συνεντευξη απο βοτσαλα και μικρες πετρες. Καθοσον, ουτως ειπειν, εχω ολο τον χρονο του κοσμου, μπορεσα να παρω συνεντευξη απ' ολα τα βοτσαλα και τις μικρες πετρες στον κοσμο ταυτοχονα. Ακομα κι ετσι ηταν μια ησυχη εμπειρια. Οι ερωτησεις ειχαν διατυπωθει σαν ενα ειδος κουιζ. Εδω μια περιληψη απο τις πιο ενδιαφερουσες απαντησεις που εδωσαν τα βοτσαλα και οι μικρες πετρες στις ερωτησεις μου. Προσεξετε: Ενα, απαλοτητα· δυο, το συνθετο 5 στην κλιμακα της ιζηματολογιας· τρια, ο Αρης· τεσσερα, γκολφ στον Αρη· πεντε, θα εστηνα σημαδια που να εκφραζουν την διαθεση, για παραδειγμα, Ναι! Σ' αγαπω! Βοηθεια! Οι ερωτησεις μου αφορουσαν τις ακολουθες περιοχες αντιστοιχα: Ενα, κριτηρια για φυλετικη, η ταξικη προκαταληψη· δυο, ενας καλυτερος τροπος να κρινονται τα Εθνικα Βραβεια Βιβλιου· τρια, αγαπημενοι τοποι διακοπων· τεσσερα, αγαπημενες δραστηριοτητες διακοπων· πεντε, τι θα κανατε αν ειχατε χερια; Λοιπον η συνεντευξη των βοτσαλων και των μικρων πετρων δεν πηρε καν ολο το πρωινο, ετσι μετα το γευμα σηκωσα παλι το τηλεφωνο και καλεσα εκεινον τον κυριο που περιμενε ο καθενας το δευτερο μερος του 20ου αιωνα. Εδω μια μεταγλωττιση της κουβεντας μας:

- Πρωτα-πρωτα: Να σε αποκαλω Gόdot η Godόt;

- Γιατι να μην χρησιμοποιησεις το πρωτο μου ονομα;

- ΟΚ, ποιο ειναι αυτο;

- Rusty.

- Λοιπον, Rusty, πες μου, πως ξεκινησαν ολα αυτα, η μη-αφιξη;

- Ξεκινησαν σε μια λεπτοτητα.

- Τι ειδους λεπτοτητα;

- Λεπτοτητα σαν εκεινη την πλακα που την αναρριχασαι απο πισω και περνας στην εμπρος μερια οταν ξυπνας απο ενα πολυ επιπεδο ονειρο.

- Καμια αφηγηματικη τροχια;

- Να κινεισαι συνεχως. Αποφυγε ν' αγγιξεις την τρυπα στο κεντρο της λεπτοτητας.

- Τι θελει η τρυπα;

- Ν' αποθαρρυνει το μπανιστηρι.

- Καθολου μουσικη;

- Ω, ενα πραμα σαν κλαπατσιμπαλα. Κυριως κρουστα. Δεν μου αρεσε. Δεν εκανα εγω τη μουσικη.

- Και ο φωτισμος;

- Φωτα led.

- Ω, Rusty, ποσο εξαντληικο.

- Ναι, εξαντλητικο. Για να μην πω βαρετο. Θα ειχα σκυλοβαρεθει αν δεν ειχα συναντησει την Yoko Ono που μου εκανε καποιες προτασεις πως να περασω την ωρα.

- Οπως για παραδειγμα;

- Οπως για παραδειγμα να στειλω ενα ευχαριστηριο σημειωμα σε σιωπηλους, θαρραλεους ανθρωπους που πετυχαινεις στον δρομο σου: σιδηρουργους, μητερες, οδοκαθαριστες, κλπ. Συνεχισε να το κανεις. Κοιτα τι θα συμβει.

- Αυτο θα 'ταν μια καλη σημειωση για να τελειωσουμε. Ξελασπωνει αρκετα.

- Ω, μα ακου. Εχω κι αλλα ανεκδοτα.

- Ξερεις, Rusty, ειχα ενα δυσκολο πρωινο.

- Γιατι ετσι κυριε Ουρανε;

- Προσπαθουσα να ηχογραφησω κατι καλο απ' τα βοτσαλα και τις μικρες πετρες.

- Α, βοτσαλα και μικρες πετρες. Μην πεις τιποτ' αλλο.

- Τα ξερεις;

- Ο κυριος Β. εκανε ακροασεις μ' ενα σωρο βοτσαλα και μικρες πετρες προτου με προσλαβει.

- Φανταζομαστε τον λογο.

- Ω, σιγουρα. Καλη εμφανιση, φυσικο ταλεντο, μα καμια μεθοδος, καμια αισθηση του αλλού. Τα βοτσαλα κι οι μικρες πετρες δεν ξερουν πως να το βγαλουν απο μεσα.

- Το ευχαριστηθηκες να δουλευεις μαζι του;

- Ω, προς θεου οχι. Τι τερας. Αν του καναμε ερωτησεις για το κειμενο, θα μας προειδοποιουσε να προσεχουμε μην διαπραξουμε εξηγηση.

- Ακουγεται σαν τον John Cage.

- Ω, πολυ πιο στριφνος απο τον Cage. Χτισε ενα μικρο βασιλειο και χεσε πανω του, θα 'λεγε.

- Ειμαι εξοικειωμενη μ' αυτην την παρορμηση.

- Λοιπον, ωρα για τον απογευματινο μου υπνο. Αντιο κυριε Ουρανε.

- Ευχαριστω Rusty. Ηταν μια ωρα βαλσαμο.

Πεμπτη

Ισως επειδη η Τεταρτη ηταν μια καλη μερα, σχεδον σαν Proust, την Πεμπτη εκανα το λαθος να επιχειρησω να γραψω τα απομνημονευματα της παιδικης ηλικιας, κι ολα απλως εξαφανιστηκαν στην δινη του προϊστορικου πονου της. Ηταν βουνα στοιβαγμενα σε βουνα, μητερες ματαιωμενες, πατερες ευνουχισμενοι, αδελφοι κι αδελφες συρμενοι κατω στην κολαση, ο συνηθισμενος οικογενειακος τρομος και καυγαδες για το ποιος θα παρει το αυτοκινητο. Δεν θα σας κουρασω. Τραβηξα ενα μεγαλο Χ στο χειρογραφο, το διεγραψα απο τον υπολογιστη κι εστειλα ενα σημειωμα στην Yoko Ono.

Υποσημειωση 2

Η συγγραφη των απομνημονευματων ηταν για μενα μια διαδικασια που συνεπαγονταν μακρες περιοδους σιωπηλου αναστοχασμου, κατα τις οποιες προσπαθησα να κρατω τον νου μου ακινητο και τα ματια μου χαμηλωμενα. Εδω το αγαπημενο μου πραγμα να κοιτω με τα ματια χαμηλωμενα:

Σκια δασους, σκια λιμνης, σκια λευκας, σκια αυτοκινητοδρομου, σκια πισω αυλης, σκια καφενειου περα πισω απο τη σκια του γυμνασιου, σκια αγελαδων, σκια υποστεγου παρκιγκ, σκια φυσωντας σαν ανεμος, σκια πιτσιλωτη, σκια σκοτεινιασμενη απο την βροχη απο πανω. Σκια κατω απο καραβια· σκια κατα μηκος χιονολοφων· σκια κατω απο το ενα δεντρο κι εναν λαμπερο τοπο· σκια διπλα στο φορτηγο με παγωτα· σκια στην αιθουσα πωλησης νεων αυτοκινητων· σκια στις αιθουσες του παλατιου καθως αναβουν ολα τα ηλεκτρικα φωτα· σκια σε κλιμακοστασιο· σκια σε βαρελια τσαγιου· σκια σε βιβλια· σκια απο συννεφα που περνανε πανω απο ενα μακρινο τοπιο· σκια απο δεματια σε σταβλο· σκια στο κελλαρι· σκια στην αποθηκη παγου. Η μυρωδια της σκιας· σκια κατω απο προσθετα ποδια δρομεα· σκια κατα μηκος κλαδιων· σκια τη νυχτα, μια δυσκολη ερευνα· σκια πανω σε βαθμιδες μιας σκαλας· σκια σε κομματακια βουτυρου σχηματισμενα να μοιαζουν με κελυφη οστρακων· σκια σε χλωροφορμιο· σκια στην δροσια του μπαμπου· σκια στον πυρηνα μηλου· εξομολογητηρια σκια· σκια κομμωτηριων· σκια σε ανεκδοτο· σκια στο δημαρχειο· σκια κατεβαινοντας απο θρυλικους αρχαιους λοφους· σκια κατω απο τα δοντια σκυλου μ' ενα πουλι στο στομα του που ακολουθει τρεχοντας την φωνη του κυριου· σκια πισω απο την χορωδια· σκια σε πλισεδες· σκια κολλημενη σε βελη στην φαρετρα· σκια σε ουλες.

Υποσημειωση 3

Ο διαλογισμος επανω στην σκια με οδηγησε να συλλογιστω την απουσα παρουσια γενικα και ν' αρχισω να νοιαζομαι για ολες τις ερωτησεις αναφορικα με τον ουρανο που αναμφισβητητα θα μεινουν αναπαντητες οταν τελειωσει αυτη η διαλεξη. Για παραδειγμα: Ενα, ο ουρανος ειναι γαλαζιος; Δυο, ο ουρανος ειναι στρογγυλος; Τρια, ειναι σωστο να χρησιμοποιουμε το ανεπισημο δευτερο προσωπο ενικο της αντωνυμιας tu η toi οταν απευθυνομαστε στον ουρανο; Τεσσερα, αραγε αετοι και γερακια φαινονται τοσο φανταστικα οταν ανεβαινουν και οταν πεφτουν γιατι εχουν τον ουρανο για φοντο; Η θα φαινοντουσαν το ιδιο καλα αν πετουσαν μεσα απο λασπη, η απο ενα κομματι υφασμα κοτλε; Πεντε, μιλωντας οντολογικα, ειναι ο ουρανος ενα κατι, η ειναι απλα ο,τι απεμεινε καθως ο,τιδηποτε αλλο εχει ακρες; Εξι, μπορει ο ουρανος να σπασει; Εξι Α, αν εσπαζε, θα μπορουσε να χτιστει και παλι; Εξι Β, αν χτιζοταν και παλι, θα αλλαζε τους τροπους του; Επτα, υπαρχει ενας ουρανος, η υπαρχουν πολλοι; Οκτω, αν ειναι πολλοι, γνωριζουν ο ενας για τον αλλο, η απορουν; Εννια, υπαρχουν καποιοι αποκληροι ουρανοι; Δεκα, ειναι αληθεια οτι το ερωτηματικο προερχεται απο το σχημα της ουρας μιας γατας οταν ξαφνιαζεται; Σορρυ, αδικη ερωτηση. Να μια αλλη: Αν ενας μελετητης των Rigveda πηγαινε σ' ενα κινεζικο εστιατοριο, τι θα ελεγε το μπισκοτακι του της τυχης; Απαντηση: Συγχαρητηρια! Αγαπατε το κινεζικο φαγητο.

Υποσημειωση 4

Τωρα που επιβιβαστηκαμε τοσο καλα σε υποσημειωσεις, που εχουν το δικο τους ειδος νωθρης ενεργειας, εδω τεσσερα λεπτα διαγραμμενου υλικου απο την συνεντευξη της Τεταρτης με τον Rusty:

- Τι εκανε ο πατερας σου;

- Αγελαδες

- Ποσες αγελαδες;

- Ω, πεντε η εξι.

- Βοηθουσες στις αγελαδες;

- Καθε μερα κατεβαιναμε στο ποταμι.

- Πως ηταν εκεινες οι μερες;

- Μεγαλες.

- Τι εκανες;

- Τους μιλουσα.

- Μιλουσες στις αγλαδες;

- Οχι. Περισσοτερο στα φυτα. Μελετησα ολα τα φυτα, γευτηκα ολα τα φυτα, μιλουσα σ' ολα τα φυτα και τα συστηνα το ενα στο αλλο.

- Γιατι μιλουσες στα φυτα κι οχι στις αγελαδες;

- Τα φυτα ξερουν ν' ακουν. Οι αγελαδες οχι. Οι αγελαδες ειναι τεμπελικες, ειδικα οι δικες μας. Στις δικες μας το φαγητο ποτε δεν ητανε αρκετο. Ο κοσμος πιστευει πως οι αγελαδες ειναι τιμιες και ειρηνικες. Μα αυτες ειναι κυβερνητικες αγελαδες. Τα κυβερνητικα λεωφορεια, εκεινες οι αγελαδες μπροστα τους, παντου θ' ανεβει κι απο καποια φωτογραφια. Εκεινες οι αγελαδες ειναι που βγαινουν στην τηλεοραση να κανουν μια καλη ζωη. Μα οι δικες μας ηταν λιποσαρκες και φοβερες. Τρεχανε παντου τριγυρω.

- Και παλι εκεινες οι μερες που λουφαζες θα πρεπει να ηταν για σενα ενα καλο μαθημα, για την μη αφιξη.

- Το φανταζομαι.

- Μου φαινεται πως αν και η αναμονη ειναι σκληρη, ιδιαιτερα η αναμονη για κατι που δεν ερχεται ποτε, το να μην φτανεις ποτε ειναι επισης σκληρο και περιεχει σχεδον την ιδια αναμονη.

- Λοιπον εχω ενα παραμυθι γι' αυτο.

- Βασικα και για μενα, οντας ο ουρανος, περιλαμβανει μεγαλη δοση απο απλως ρεμπελεμα.

- Ω, ειναι πολυ διαφορετικο.

- Διαφορετικο, πως;

- Λοιπον ενα ειναι οτι πρεπει να μενω εκτος οπτικου πεδιου, αλλα επισης κι αυτο, και τουτο ειναι ενας παραγοντας που πολυ λιγοι εκτιμουν στην δουλεια μου, η μη αφιξη δεν ειναι ενα μεγαλο απλο πραγμα. Ειναι καθε φορα διαφορετικο. Καθε περιπτωση μοναδικη. Ειναι ψυχολογικη δουλεια με λεπτοδουλεμενες επιστρωματωσεις. Αναλογιες εχονται στον νου οπως των Webb και Mays, μια βαθεια οικειοτητα μεταξυ ξενων, μακρα, επωδυνη, χωρις κατευθυνση και χωρις κοινο στοχο. Ιδανικα κανω μια αργη επικληση σε συναισθηματα ανεκφραστα και τελειωνω τραβωντας δακρυα απο μια πετρα.

- Ακουγεται σαν την κρυφη αστυνομια.

- Εχει ? ερευνα που μπηκε σ' ολα αυτα.

- Ομως εδω υπαρχει μια ερωτηση που μου κινει την περιεργεια απο χρονια , Rusty.

- Εμπρος λοιπον.

- Γιατι δεν φτανεις ποτε; Ξερω οτι ειναι η δουλεια σου, το καθηκον σου, ο ρολος σου στο εργο, μα πες μου την αληθεια: Δεν τρεχει εδω κατι βαθυτερο;

- Οπως;

- Οπως να κατατεθει μαρτυρια για τις φρικαλεοτητες της εποχης μας;

- Οχι.

- Οχι, ε;

- Ποτε δεν εδωσα δεκαρα για φρικαλεοτητες.

- Δεν εγκαλεις την ιστορια; Δεν χρησιμοποιεις την σιωπη για να μιλησεις δυνατοτερα απο τις λεξεις, η για να μας βαλεις ολους στον καθρεφτη πισω οψης του προστυχου κοσμου μας που ειναι στα τελευταια του;

- Οχι.

- Και δεν θα επρεπε να βγαλουμε τιποτα αποκαλυπτικα συμπερασματα για την σιδερενια σου εχεμυθεια;

- Ξερεις κατι; Καθε Οκτωβριο ? αποκαλυπτικα συμπερασματα σ' εναν σωρο στην πισω αυλη και τα καιγω.

- Οντως;

- Υποψιαζομαι οτι ξεφυγαμε απο την πρωτη σου ερωτηση.

- Που ηταν γιατι δεν φτανεις;

- Γιατι δεν φτανω;

- Ναι.

- ΟΚ. Θα σου δωσω μια απαντηση. Μα δεν θα σ' αρεσει. Θα πεις οτι δεν μπορουμε να καταληξουμε εκει.

- Εμπρος λοιπον.

- Μου ειπες πως αυτος ειναι ο θειος μου ο Roy. Μου αρεζε ο θειος Roy, ενας μικρος κοντος αντρας γεματος φανταστικα αλλοθι. Δουλεψε πολυ καιρο στο Υπουργειο Εξωτερικων, κατοπιν εκανε μια περιουσια γιατι εφηυρε τον Ειστε-Εδω-Χαρτη για δημοσιους χωρους. Ξερεις, τον μεγαλο χαρτη στα παρκα και στις στασεις του μετρο. Λοιπον το ζητημα ειναι οτι ο Ειστε-Εδω-Χαρτης, απο τον καιρο που εγινε, πριν ενα χρονο, πριν εναμισυ χρονο, ? εχει ξυστει ολοτελα.

- Αστειευεσαι.

- Ετσι λεει ο θειος Roy.

- Τον ξυνουν κανονικα...

- Ο καθενας θελει να σ' αγγιξει οταν χανεται.

- Ω!

- Πρεπει να ξαναβαφτει απο πανω.

- Φανταζομαι θα πρεπει.

- Αυτο ειναι η αποκλειστικη δουλεια καποιου για ολη τη μερα, να τριγυριζει ζωγραφιζοντας ξανα δευτεροπροσωπες αντωνυμιες πανω σε Ειστε-Εδω-Χαρτες.

- Και τι γινεται με την κοκκινη βουλα;

- Ειναι γεγονος οτι συνηθως η κοκκινη βουλα δεν εξαφανιζεται. Ειναι απλα εσυ.

- Ανατριχιαστικο.

- Α, ειναι αλλο ειδος βαφης.

- Ω!

- Λοιπον να σου κανω εγω μια ερωτηση.

- ΟΚ.

- Πως λες οτι πηγε η συνεντευξη;

- Η συνεντευξη μας;

- Ναι. Εσυ εισαι η ειδικος. Εγω ειμαι μονο ερασιτεχνης. Μ' αρεσει να ξερω πως οι ανθρωποι τα πανε με την τεχνη τους.

- Λοιπον, Rusty, για να 'μαι ειλικρινης, απογοητευτηκα καπως με την εμφανιση μου με την εννοια που οποτε ακουω συνεντευξεις στο ραδιοφωνο, χωνουν τουλαχιστον μια φορα και συνηθως αρκετες φορες την ερωτηση "Και πως νοιωσατε;" Αχ, μ' εσενα δεν βρηκα καμια στιγμη να την βαλω μεσα.

- Μμ. Χμμ. Θα σου πω τι. Εγω θα σου κανω εκεινη την ερωτηση.

- Ετσι απο το πουθενα;

- Οχι, θα σου δωσω ενα πλαισιο. Ας πουμε οτι στην Αμερικη ειναι σουρουπο, δεν εισαι πια ο ουρανος, εισαι καποιος πλανοδιος πωλητης, οδηγεις στον αυτοκινητοδρομο και περνας απο εκεινα τα, πως το λετε;, συγκροτηματα κατοικιων μ' ενα σωρο μικρα σπιτια, ολα ιδια. Και μια μεγαλη πινακιδα που λεει "Αν ζουσατε εδω, θα ειχατε ηδη φτασει σπιτι". Αυτο τι σε κανει να νοιωθεις;

- Ουαου, Rusty, το φοβερη ερωτηση! Αυτην θα πρεπει να την σκεφτω.

- Παρε τον χρονο σου.

- Μμ. Χμμ. Λοιπον με κανει θλιμμενη, κατοπιν χαρουμενη, χαρουμενη, κατοπιν θλιμμενη. Κι εδω θα παραθεσω τον Proust που, μ' εκεινη την αλλοκοτη, πανουργα ηθικη δυναμη του μπορουσε τοσο τελεια να συλλαβει σε λεξεις αυτην την πεμπτουσια της εμπειριας ολων των ερπετων πλασματων που ερπουν επι γης. Παραθετω: Κι ετσι ηταν απο τον 'τροπο των Guermantes' που εμαθα να διακρινω εκεινες τις διαθεσεις που ακολουθουν η μια την αλλη μεσα μου σε ορισμενες περιοδους, και που μαλιστα φτανουν στο σημειο να μοιραζουν μεταξυ τους την καθε μερα, με την καθε μια, επιστρεφοντας, να αποδιωχνει την αλλη με την ακριβεια ενος πυρετου συνεχομενου, μα τοσο εξωτερικου της μιας προς την αλλη, τοσο λειψου απο μεσα επικοινωνιας μεταξυ τους, που δεν μπορω πλεον να καταλαβω, πλεον δεν μπορω καν να αναπαραστησω στον εαυτο μου τι ποθουσα στη μια, η φοβομουν, η καταφερνα στην αλλη.

Αυτο ηταν το Swann's Way, μεταφρασμενο απο την Lydia Davis.

- Μου αρεσει.

- Κι' εμενα.

Παρασκευη

Την Παρασκευη αποφασισα να αναθεσω. Προς τι ολη αυτη η αχαρη δουλεια του γραψιματος αν μπορω να προσλαβω ενα φαντασμα; Ετσι για ενα διαστημα πειραματιστηκα με ουρανογραφους, ουρανοδακτυλογραφους και εκτυπωτες ουρανομητρας. Υπαρχουν αεροναυτικοι ειδικοι που χειριζονται ολα αυτα τα μεσα σε μικρα αεροπλανα που εκπεμπουν γραφικο λευκο καπνο. Πρεπει να πω οτι απογοητευτηκα με το επιπεδο της εφευρεσης γενικα. Ειχα οραματιστει επικα ποιηματα σε εξαμετρο σαν αψιδες απο την Παταγωνια στο Παρισι. Αυτο που πηρα ηταν "Σ' αγαπω Doris" και διαφημισεις για το Lucky Strike. Ομως στα μισα της Παρασκευης αναγνωρισα οτι ημουν σε λαθος δρομο. Προσεβλεπα στο δημοσιο για κατι που μπορουσε να ειναι μονο ιδιωτικο. Επρεπε να κανω πισω απο την αγορα στο εσωτερικο του νου. Τοτε ηταν που εγινα Ινδουιστρια, η τουλαχιστον ενδιαφερθηκα πολυ βαθεια για ο,τι οι ινδουιστες λογιοι του Rigveda εννοουν με γραφη. Οι υμνοι του Rigveda περιεχουν την ακολουθη προταση. "Κατι υπαρχει μονον εαν η συνειδηση το αντιλαμβανεται ως υπαρκτο. Και αν μια συνειδηση το αντιλαμβανεται εντος αυτης της συνειδησης, πρεπει να υπαρχει μια αλλη συνειδηση που αντιλαμβανεται την συνειδηση και ουτω καθεξης." Μπορεις να ακολουθησεις αυτην την παλινδρομηση σε μια κατευθυνση προς τα μεσα, οπως κανουν οι λογιοι των Βεδων, η μπορεις να παρεις τον αλλο δρομο και να βρεις ουρανο πανω σε ουρανο πανω σε ουρανο, αντιλαμβανομενη ολους τους βαθμους της συνειδησης στον κοσμο. Για να το σκεφτεις αυτο χρειαζεται να παρεις μια ανασα και η ανασα σου ειναι η πραξη της σκεψης. Σκεφτομαστε ο ενας τον αλλο μπρος-πισω, ο νους σου κι εγω, γραφουμε ο ενας στον αλλο. Για να το πουμε με αλλο τροπο: Συνειδηση και ουρανος, η νους και κοσμος σχετιζονται οργανικα. Καθρεφτιζουν και θεσπιζουν το ενα το αλλο. Οι λογιοι των Βεδων, που φροντιζαν να μεταδωσουν εκεινες τις χιλιαδες των υμνων και των οδηγιων για ιεροτελεστιες και των διαλογισμων που απαρτιζουν το Rigveda, το εκαναν για τρεις χιλιαδες χρονια με προφορικη παραδοση διχως να καταγραψουν ουτε μια λεξη γιατι εβλεπαν τα κειμενα εγχαραγμενα στον νου τους. Βεβαια επρεπε να προσεχουν. Και ως επι το πλειστον ηταν απιστευτα σχολαστικοι, τοσο στο να τα διαβαζουν επαναλαμβανοντας τα, οσο και στο να εκτελουν τις ιεροτελεστιες που υπαγορευονταν απ' αυτα. Ομως μια υπεροχη και επιεικης αποψη της ινδουιστικης σκεψης, για μενα τουλαχιστον, ειναι η ιδεα που ειχαν οτι αν καποιος εκανε ενα λαθος στην ιεροτελεστια, ενας μαρτυρας που θα παρατηρουσε το λαθος και που γνωριζε το σωστο κειμενο θα διορθωνε το λαθος στον ουρανο του νου του κι ετσι θα εκανε τον κοσμο και παλι τελειο, μικροφυσικα.

Περασα το υπολοιπο της Παρασκευης σημειωνοντας διαφορες πραξεις διορθωσης να συμβαινουν σ' ολον τον κοσμο εδω κι εκει. Ενοιωθα γαληνια και ελπιδοφορα. Κατοπιν κατα τις δωδεκα η διαθεση μου αλλαξε. Δεν ειμαι σιγουρη γιατι. Ηταν μεσανυχτα, ομως πιο σκοτεινα.

Σαββατο

… [αραβικα]

Ο Faisal bin Ali Jaber, μηχανικος απο την Υεμενη, του οποιου ο κουνιαδος κι ο ανιψιος σκοτωθηκαν απο μια επιθεση των ΗΠΑ με drone το 2012. Βιντεο-ντοκουμεντο απο αυτην την επιθεση περιεχεται στην εκθεση της Laura Poitras: Astro Noise.

… (αγγλικα) Το Σαββατο ηταν η μερα να το παραδεχτεις αυτο.

Σαββατο. Ξυπνησα προβληματισμενη γιατι αναγνωρισα, μιλωντας αυτοβιογραφικα, οτι ειχε μεινει μια αχανης περιοχη αυτοεμπειριας μεχρι τωρα ανεξερευνητη και ανεξηγητη. Τουτεστιν ο ουρανος ως μεσο εκμηδενισης. Ο πολεμος, ενα γεγονος της ζωης για ολα τα ερπετα πλασματα που ερπουν επι γης, οπως τα αποκαλει το Βιβλιο της Γενεσεως την εκτη ημερα, και ο πολεμος ειναι επι το πλειστον μια ιστορια απο θανατηφορα πραγματα που πεταν στον αερα: σφαιρες, βομβες, τοξα και βελη, Μεγαλες Βερθες, Β-52, δηλητηριωδη βελακια, δηλητηριωδη αερια, φορητα πυρηνικα, βληματα, ?, θανατηφορα drones. Το πρωτο μου ενστικτο ηταν ολα αυτα να τα διαμορφωσω σε ενα αστυνομικο εργο με γοργο ρυθμο. Σιγουρα ειχε εγκληματα, ομως καταδειχτηκε αδυνατο να συμπυκνωσω ολο αυτο το κακο σε μια απλη αλγεβρα αιτιου και αποτελεσματος. Η αστυνομικη λογοτεχνια ειναι πολυ συμπαγης και η επιρροη της στον αναγνωστη προερχεται απο το οτι δινει ενα προσωπο στα αλγεβραϊκα συστατικα: το θυμα, τον εγκληματια, τον ντετεκτιβ, τον καλο, τον κακο. Διαμεσου της ιστοριας ο πολεμος εγινε ολο και πιο απροσωπος. Σιγουρα ο Εκτωρ και ο Αχιλλευς στο πεδιο της μαχης κοιταξαν ο ενας τον αλλο στα ματια, ομως το 1092 ο παπας Urban ο Δευτερος βρηκε αναγκαιο να θεσει εκτος νομου την βαλλιστρα ως ατιμωτικη λογω της αποστασης της απο τον θανατο. Και τον 21ο αιωνα ενας στρατιωτης στην Νεβαδα μπορει να πατησει ενα κουμπι και να κανει πεντε ανθρωπους στο Πακισταν να γινουν παραναλωμα. Χωρις προσωπο καμια ηθικη. Αυτη ειναι μια παλια ιδεα. Ομως επισης, χωρις το προσωπο καμια δουλεια για μενα. Κανενας δεν μπορει να κανει προτασεις χρησιμοποιωντας μονο ρηματα. Κανενας δεν μπορει να πει μια ιστορια χωρις να πιστευει στην πραγματικοτητα αλλων ανθρωπων. Και παλι δεν περιμενα, δεν περιμενω απο εσας, ολα εσεις ερποντα πλασματα επι γης, να παψετε να θελετε τον πολεμο σ' ενα επομενο διαστημα. Και δεν περιμενα, δεν περιμενω απο εμενα να παψω να παραδιδω του Βαλεντινου τις υστερικες καρτουλες των ποθων σας απο τον ομορφο γαλαζιο αερα μου. Αυτοι ειμαστε. Το Σαββατο ηταν η μερα να το παραδεχτω αυτο. Η εβδομαδα καθε συγγραφεα φτανει σ' ενα Σαββατο, μια μερα που θα ηθελε να ηταν παλι Δευτερα και θα μπορουσε να ξεκινησει και παλι με την αθωοτητα των πρωτων του σοννετων, η ακομα η σχετικη ευθυτητα της Τριτης οταν χαραζε ο Διαφωτισμος και ο Emmanuel Kant εγραφε φρασεις οπως "δυο πραγματα με εκαναν να θαυμαζω και ν' απορω, ο εναστρος ουρανος απο πανω μου και ο ηθικος νομος απο μεσα μου". Αυτες οι ιστοριες, παιδια, δεν γυριζουν πισω.

Κυριακη

Και τωρα λοιπον ειναι Κυριακη. Η πλαση αναπαυεται, εγω κλεινω τις σημειωσεις μου. Οπως καθε συγγραφεας, οταν φτανω στο τελος ενος κομματιου που εγραψα, μου ειναι πολυ καθαρο οτι δεν θα ξαναγραψω ποτε. Η ανωτερη ατμοσφαιρα, η μεσαια ατμοσφαιρα, η κατωτερη ατμοσφαιρα ειναι κενες. Κενοτητα βουτα εξω απ' αυτες. Κενοτητα βουτα εξω απ' αυτες και παει αλλου. Και υποθετω οτι θα φτασει.

Τελος.