Πριν απο πολλα χρονια μετεφρασα τη συνεντευξη του Heidegger στον Spiegel στα ελληνικα. Καθως προσφατα ανεβαζα τα βιβλια στην ιστοσελιδα μου, το ξανακοιταξα και μου εκανε εντυπωση ο ορος που ειχε θεσει ο Heidegger, να δημοσιευθει η συνεντευξη μετα τον θανατο του.

Ποιος ανθρωπος το λεει αυτο; Εκεινος που μου αποτεινεται ως ακροατη, ομως οχι ως συνομιλητη του.

Μου αποτεινεται ως ακουοντα, ομως οχι ως ομιλουντα.

Μου αποτεινεται ως ανθρωπο με αυτια, ομως χωρις στομα.

Ειναι οπως στον οδοντιατρο που μου μιλαει, λεει τις γνωμες και τις αποψεις του κι εγω τον ακουω αβοηθητος, μ' ενα στομα γεματο απο εργαλεια.

Η, οπως καποιος που την κρισιμη στιγμη λιποθυμαει.

Ποιο το νοημα ενος τετοιου λογου; Αν προκειται για αληθινη συνομιλια και οχι για κουτσομπολιο;

Αν η ομιλια μου ειναι να πεσει στο κενο της απουσιας του, δεν πεφτουν στο κενο και τα δικα του τα λογια;