Απέχουμε πολύ από το να στοχαζόμαστε την πράξη ως πράξη με την δέουσα αποφασιστικότητα. Κανείς γνωρίζει την πράξη μόνο σαν πρόκληση ενός αποτελέσματος. Η πραγματικότητά του αποτιμάται σύμφωνα με την πρακτικότητά του. Όμως η πράξη, ως πράξη, είναι η εκτέλεση. Εκτελώ κάτι θα πει, το αναπτύσσω στην πλήρη του οντότητα, το προσάγω σ' αυτήν, παρ-άγω. Συνεπώς εκτελεστό είναι βασικά μόνον αυτό το οποίο ήδη είναι. Όμως αυτό που προπάντων "είναι", είναι το Είναι. Η νόηση εκτελεί την αναφορά του Είναι στον άνθρωπο, ως άνθρωπο. Δεν την κάνει, αυτήν την αναφορά, και δεν την προκαλεί. Η νόηση την αποδίδει στο Είναι μόνον ως αυτό που της μεταδόθηκε της ίδιας από το Είναι. Αυτή η απόδοση συνίσταται στο ότι με την νόηση το Είναι έρχεται στην γλώσσα. Η γλώσσα είναι η κατοικία του Είναι.